I was pulling out my hair
The day I cut the deal
Chemically calm
Was I meant to feel happy?
But my life was just about to changeOne life pretending to be
The cow that got the cream
Oh, everybody said
“Marina is a dreamer”
People like to tell you what you’re gonna be
It’s not my problem if you don’t see what I see
And I do not give a damn if you don’t believe
En dan begint het refrein: retecatchy en enorm dansbaar. Marina onderscheidt zich met haar persoonlijke teksten. Het is niet altijd beeldspraak van het hoogste niveau, het bekt ook niet altijd even lekker, maar het zit volgestopt met emotie en oprechtheid. Op pakweg de helft van de liedjes (en dan met name Hollywood, Are You Satisfied en I Am Not A Robot) werkt dit, maar de andere helft van de liedjes is stiekem niet sterk genoeg. Daar komt nog bij dat ze geen lieve meisjesstem heeft, maar een vrij lage stem die ze afwisselt met een hoge kopstem. Van die combinatie krijg ik op een gegeven moment jeuk. De wispelturigheid ervan gaat me iets te ver.
Maar aan de andere kant… Kijk nu eens deze akoestische versie van Hollywood, en dan met name het stukje van 1.20 tot 1.40.
Ze heeft iets eigens, iets sarcastisch, iets leuks… Ze is inderdaad noch Catherine Zeta (Jones), noch Shakira: ze is Marina. Ze voldoet niet aan het Amerikaanse schoonideaal (zo zingt ze zelf), maar ze is wel degelijk een leuk meisje. Dat probeert ze te verhullen met vage video’s, maar wij weten nu beter.
Kortom. Ik denk dat ze live best leuk is. 16 juni in Paradiso Amsterdam. Iemand zin?
drie uit vijf
