Fink speelt fenomenaal

De afgelopen jaren heb ik al de nodige op gitaar gestoelde concerten meegemaakt. Ik luister zoveel gitaarmuziek zelfs, dat ik, wanneer ik zelf probeer een deuntje te verzinnen en te spelen, dat ik soms de gitaar maar een beperkt instrument vond. Maar zo af en toe kom je een gitarist tegen die het net even anders doet, die inspiratievol en mooi tegelijk speelt.

Zondagmiddag speelde Fink op Cultureel Podium Roepaen in Ottersum. Samen met Maarten toog ik naar het oude klooster om daar het concert van Fin en zijn bassist en drummer te aanschouwen. Fink speelde twee sets. De eerste, zo’n 40 minuten, bestond uit nummers van zijn nieuwste cd (Sort Of Revolution). Na het titelnummer passeerden onder andere I See It All, If I Had A Million, Move on Me en Maker de revue. Al deze nummers werden vlekkeloos en vol emotie gebracht. Het trio leek volkomen op zijn gemak, brede glimlachen konden er tussen de nummers vanaf. In de nummers heerste opperste concentratie en werd met veel volumewisselingen en intense koortjes ieder nummer naar een climax gebracht. Het zat hem in de details: de kleine nootjes tussendoor, de drummer die van in plaats van op zijn drumstel te slaan, zijn knie gebruikt als slaginstrument en net iets verder van de microfoon verwijderd zingt zodat het ook in de zaal als op een afstand klinkt. Gecombineerd met de zoals altijd mooie akoestiek in de kapel, smaakte de eerste set zeker naar meer.

De tweede set, na een korte pauze, bestond uit oudere nummers. Naast Biscuits for Breakfast werden we hier onder andere getrakteerd op This Is The Thing, Blueberry Pancakes en Under The Same Stars. Al met al een tweede set die zeker niet onderdeed voor de eerste. De staande ovatie aan het eind bracht de mannen terug op het podium, maar uiteindelijk was het Fink die in zijn eentje afsloot met If Only. Ik kan er lang of kort over zijn, maar Fink was het beste concert van het jaar tot nu toe. Turin Brakes heeft de komende week drie kansen om daar overheen te gaan.