Het is niet zo dat Wonderland alleen maar een wonderlijke wereld in positieve zin moet zijn, maar ook alle luchtige, grappig bedoelde stukken in het wonderlijke land zijn bij nader beschouwing vreemd, zelfs creepy te noemen. De Mad Hatter, gespeeld door Johnny Depp met oranje haar, vaag accent en enge contactlenzen, mag dan in wezen een aardige hatter zijn, die Alice altijd wil beschermen en helpen, zijn vage gedrag maakt hem zeker geen karakter dat op handen gedragen zal worden. Eigenzinnig, vreemd, dat is het karakter allemaal wel, maar verder is het gewoon een “Johnny Depp doet vreemd”-personage. Dat zijn we van hem gewend en dat maakt zijn tour de force net iets minder indrukwekkend als in het verleden.
Alice, gespeeld door Mia Wasikowska, wordt in de proloog neergezet als een wat eigenwijs meisje met een eigen wil en mening, maar is vanaf het moment dat ze Wonderland betreedt met name een bij vlagen angstig, maar vooral ogenschijnlijk ongeïnteresseerd meisje. Ze ondergaat het avontuur, omdat het moet. Het begin en het einde van de film, die zich in de gewone wereld afspelen, lijken haast overbodige toevoegingen. Geen moment lijkt het alsof deze Alice opgesloten zit in een keurslijf, laat staan dat haar avonturen in Wonderland bijdragen aan het uiteindelijk afwijzen van het huwelijksaanzoek waar ze in het begin van de film van wegrent. Alice mag misschien iéts zelfverzekerder zijn geworden, het verschil is zo minimaal dat je je afvraagt of haar reis door Wonderland niet toch een droom was. Ongetwijfeld is ze iets feministischer teruggekomen dan dat ze is weggegaan, maar wie haar daartoe heeft moeten inspireren?
Want het onder de loep nemen van de andere personages stemt mij ook niet bepaald vrolijk. Matt Lucas (van Little Britain) is nog het minst vervelend als Tweedledee en Tweedledum, maar het lijkt net of je naar een Fatfighters sketch kijkt. De boze Red Queen wordt gespeeld door, hoe kan het ook anders, Helena ‘muze van Tim Burton’ Bonham Carter. Prima actrice, denk ik, maar ik heb haar tot nu toe vrijwel uitsluitend hysterische rollen zien spelen. Haar rol van de kwaadaardige vorstin met het te grote hoofd vormt geen uitzondering. Het wordt bijna vervelend. Dan is er ook nog Anne Hathaway, normaal toch een lichtpuntje, maar hier straalt ze op geen enkel moment liefde en warmte uit: zwarte make-up, liefdeloze blik en afstandelijk acteerwerk. Als dit het alternatief is, dan hoop ik op een patstelling. Enig lichtpuntjes in de cast: Alan Rickman als de Blue Caterpillar en Crispin Glover als het slaafje van Bonham Carter. En oké, Michael Sheen als het witte konijn is ook best vermakelijk.
Het punt is ook niet dat Alice in Wonderland een enorm slechte film is… De topcast zet ook geen totale wanprestatie neer… Nee, deze Alice in Wonderland speelt te veel in op de CGI-hype. Het ziet er allemaal deprimerend mooi / vreemd uit (erg mooi zelfs), maar dat is ook meteen de reden waarom de film enige warmte ontbeert die het op sommige momenten wel had kunnen gebruiken. Wat in principe een mooi vervolgverhaal op Alice in Wonderland had kunnen zijn, is nu een combinatie van het originele verhaal, een losgeslagen vervolg en iets wat moet lijken op een mooie, wilde achtbaanrit door een heel vreemd land met heel erg vreemde karakters – maar dat nu niet is – en alle diepere lagen van de oorspronkelijke verhalen uitgumt. Dat kan zelfs het schaakbord van 64 bij 64 vakjes, waarop de veldslag plaatsvindt, niet verhullen.
drie uit vijf
