Geen buil aan vallen

Graag luister ik naar mijn geweldige muziekcollectie wanneer ik met de trein reis. Soms vind ik het ook om gewoon in stilte naar buiten te staren, maar op momenten dat ik mijn coupé moet delen met Destiny’s Net Niet Child of krijsende kinderen, dan ben ik blij dat ik me terug kan trekken met de klanken van mijn favoriete liedjes en muziek die ik minder goed ken, maar wel wil leren kennen (in tegenstelling tot het repertoire van Destiny’s Net Niet Child (die, afleidende uit de frase “Kom we singen die eene van Biejonceej”, ook werk van Destiny’s Child leden zongen). Helaas ging mijn Sennheiser-hoofdtelefoon schandalig snel kapot (binnen 3 maanden) en waren al mijn oortjes aan één kant kapot. Het enige wat vervelender is dan oortjes die aan één kant kapot zijn, zijn oortjes die helemaal kapot zijn (hoewel oortjes die aan één kant kapot zijn ook flink wat irritatie kunnen opwekken).

Gisteren reed ik dus met Destiny’s Net Niet Child in één coupé toen mijn oortjes die het nog aan één kant deden het helemaal begaven. Omdat mijn reis van Leiden Centraal naar Nijmegen ging, wilde ik het risico niet lopen dat ik twee uur lang omgeven zou zijn door opa’s en oma’s die een leuk uitstapje met de kleinkinderen ondernamen. Dus kocht ik op Leiden Centraal bij de Free Record Shop oortjes van Sennheiser.
Nu ben ik in principe een tegenstander van geld uitgeven bij de Free Record Shop. Zowel de kwaliteit als de kwantiteit van het assortiment is immers om te huilen. Los van het feit dat de naam stom is (je kunt er geen gratis “records” krijgen). Alleen als ze een aanbieding hebben wil ik een uitzondering maken. Nu had ik geen keus en moest ik wel. Ik kreeg de keuze voorgelegd tussen twee oortjes van Sennheiser van 9,95 euro of 19,95 euro. Uiteraard ben ik een beetje een snob én een voorstander van kwaliteit, dus nam ik die van 19,95 euro. Nog net een bedrag waar je geen buil aan kunt vallen. Dacht ik.

Het betreft hier de Sennheiser MX 470. Ik zocht op mijn telefoon nog even op internet wat recensies (“you will be surprised by the sound quality – for this price” en “definitely a step up from the average flimsy iPod quality”) en stopte de oortjes toen in mijn oren. Ik had geen hoge verwachtingen dus koos ik geen extreme goed nummer uit. Wetende dat dit soort oortjes het met name van de bass moeten hebben, selecteerde ik op Spotify Eminems Love The Way You Lie.

Ik kan je vertellen: het leek net of er alleen bas en hoge tonen klonken. Niks geen vol midden of warme klanken. De bass is aanwezig, maar door het totale gebrek aan midden lijkt het net alsof je iets belangrijks mist. Nee, de MX 470 geven je het gevoel dat Sennheiser een speciale filter heeft ontwikkeld om alle midden uit het geluid te filteren en alleen de bass en hoge tonen door te sluizen naar de gehoorgang. Als dit een stuk beter is dan de oortjes die worden geleverd met de iPod en iPhone dan komt er uit die oortjes alleen maar ruis, vermoed ik. Wat een enorm belabberd niveau. Ik hoef heus geen hoofdtelefoon van 400 euro, maar dit is wel het andere uiterste, ik vraag me af hoe de oortjes van 9,95 klinken – wat dat moet dan nog veel slechter zijn.

Dus mensen, hierbij een welgemeend advies. Als je oortjes gaat kopen, VERMIJD dan de Sennheiser MX 470. Het lijkt een beetje alsof je naar een ouderwetse AM-radio luistert. Sennheiser heeft best goede oortjes, met name de MX 5xx serie is een aanrader wat mij betreft: je betaalt tien euro meer dan voor de MX 470, maar dan heb je wel acceptabel, tot soms zelfs goed geluid. Ik kan niet wachten tot mijn hoofdtelefoon is gerepareerd. Het tegendeel is dus bewezen: ik kon me wel degelijk een buil vallen aan deze oortjes.

Dan nu de dubbele (jawel) moraal van dit verhaal:
1 – goedkoop is duurkoop
2 – koop nooit iets bij de free record shop (tenzij het een aanbieding is)

Doe ermee wat je wil, maar val er geen buil aan.