Voordat de Zweed het podium op kwam, moesten we echter eerst Nurses aanhoren. Het trio maakt een aparte mix van psychedelische folkpoprock. Denk een combinatie van MGMT en iets extreems vaags. Nu vind ik MGMT best goed en sta ik best open voor het experiment, maar als het experiment betekent dat de galm- en echoknop vol wordt open gedraaid, dan ben ik er gauw klaar mee. Ik luister namelijk ook graag naar wat er wordt gezongen bijvoorbeeld. Na het aardige eerste nummer, verlies ik dan ook vrij snel mijn interesse. De volgende nummers neem ik ter kennisgeving aan. Dan wordt echter de galmknop aanzienlijk teruggedraaid en wordt duidelijk dat de zanger van Nurses een bijzonder mooie stem heeft, die doet denken aan die van de rock ’n roll bandjes uit de jaren 50 en 60. De laatste twee nummers herstelt de band zich en wordt het nog best aardig. Als ze die galmknop nou meteen achterwege hadden gelaten (of aanzienlijk lager hadden ingesteld), dan was het wellicht een groot succes geworden.
Zoals het optreden wat erna kwam. The Tallest Man On Earth, a.k.a. Kristian Matsson, is – niet geheel onverwacht – in zijn eentje vanavond. De temperatuur is inmiddels aanzienlijk gestegen in de Oude Zaal van de Melkweg en mijn verwachtingen zijn hooggespannen. Na één nummer zijn ze ingelost.
In ruim een uur en een kwartier jast The Tallest Man On Earth zo’n drie kwart van zijn oeuvre er doorheen en hij doet dit met verve. Hij speelt vol overgave, trekt gekke gezichten terwijl hij zingt en lijkt er op los te improviseren – al doet hij feitelijk weinig anders dan zijn liedjes spelen zoals ze op de cd staan. Tussendoor vertelt hij grapjes die hij zelf ook slecht vindt, om dan zonder ogenschijnlijke moeite een nieuw tokkelnummer te beginnen.
Zijn stem is dominant en slaat de hele tijd in als een bom. De hele show voelt als een hoogtepunt, maar voor mij persoonlijk doen The Wild Hunt, I Won’t Be Found, The Gardner en Where Do My Bluebirds Fly me goed. Ook King Of Spain en Shallow Grave worden met enthousiasme begroet. Veel fans zingen de vaak vrij gecompliceerde teksten mee. Matsson heeft het naar zijn zin. Het is overduidelijk dat hij voor dit metier in de wieg is gelegd. Hij geeft toe dat hij zoveel tourt dat hij het een tijdje helemaal zat was en er ziek van werd. Als je je avond na avond helemaal moet geven, dan snap ik dat wel. Het moet enorm veel energie kosten om in je eentje zo’n boeiende show neer te zetten. Het lijkt alleen maar liedjes spelen, maar het is feitelijk zoveel meer.
Kristian Matsson is een fascinerende man. Hij is zeker niet de grootste op aarde, maar als de singer/songwriter met de scheurende stem verkeert hij continu op grote hoogte. Hij krijgt van mij alle respect. He will stay the tallest man in my eyes.
I know the runner’s going to tell you
There ain’t no cowboy in my hair
So now he’s buried by the daisies
So I could stay the tallest man in your eyes, babe
(The Gardner)
Oh ja… En Carice van Houten was er ook. Dat is de tweede keer in de Melkweg.
