Als ik dan toch moet kiezen, dan kijk ik het liefst een “intelligente” film. Hij mag best grappig zijn, bij vlagen zelfs cheesy, als hij maar goed in elkaar zit. Natuurlijk kan ik ook genieten van een goede blockbuster, maar het zijn de kleine verhalen die me het meest boeien. Get Him To The Greek is niet zo’n film.
Nee, Get Him To The Greek is een film met in de hoofdrollen Jonah Hill en Russell Brand. Eerstgenoemde loopt vooral rond met kots op zijn kleren, Russell Brand is vooral bezig met het opwekken van die kots, door het voeren van drank en drugs aan “groentje” Jonah Hill. Hill speelt Aaron, die platenbaas Sergio (een zowaar hilarische Sean “P Diddy” Combs) ervan weet te overtuigen dat zijn grote idool Aldous Snow (Russell Brand), een grandioze comeback moet maken. Livestreams, dvd’s, heruitgave van de discografie… Het gaat allemaal gebeuren als dit een succes wordt. Hill moet zich bewijzen door Brand binnen 72 uur van London naar L.A. te krijgen. Tussendoor wordt er in New York gestopt voor The Today Show.
Jawel, 72 uur. Dat is een belachelijk korte tijd, vooral omdat Aldous Snow aan lager wal is geraakt. Hits heeft hij in jaren niet gehad, dus omgeeft hij zich met ja-knikkers en drank, drugs en vrouwen. Hij wil op zich best optreden, maar hij wil niet zo graag dat hij haast gaat maken om in L.A. te komen. Hill kan niet anders dan meegaan in de levensstijl van zijn grote idool en zijn kans afwachten om Snow in het vliegtuig te duwen (of zoals Diddy’s karakter Sergio zegt: you need to mindfuck him!). In de 72 uur die volgen passeren nogal wat excessen de revue. Soms zijn die volledig onnodig, soms zijn ze stiekem best wel grappig. Dit is het moment om de trailer te bekijken (die overigens voor de helft bestaat uit dialoog en scènes die niet in de film zitten):
Dat ziet er inderdaad als een alledaagse poep- en plaskomedie. Maar net als Forgetting Sarah Marshall, waar deze film een spin-off van is, zit er een hart en ziel in deze film onder de laag van slechte grappen. Al zit die in deze film nog beter verstopt.
Ik beweer ook niet dat Russell Brand de meest filosofische film van de afgelopen twintig jaar is, maar feit is dat er in deze film een aantal cruciale momenten zitten die de film het kijken toch waard maken. Het plot is in eerste instantie absurd, maar na de realisatie dat eigenlijk de hele film dat is – vooral dankzij Russell Brands acteerwerk -, wordt het accepteren van de wereld in deze film ineens erg eenvoudig. Aldous Snow is een man van het grote gebaar en het duurt zo’n anderhalf uur voordat we hem kwetsbaar zien – waar overigens de vreselijkste scène in de film aan vooraf gaat. Maar zelfs de kwetsbare Aldous Snow is een man van grote gebaren. Pas de volgende dag realiseerde ik me het ware onderwerp van deze film. Dit is niet zo zeer een film over het rock ’n roll bestaan of over vriendschap of “liefde”. Nee, deze film gaat over de tragiek van de entertainer.
Die tragiek, daar staat Aldous Snow symbool voor. Het is een rol die Russell Brand als niemand anders kan spelen – als inmiddels sobere stand-up comedian. Het karakter ligt erg dicht bij Brands stand-up persoonlijkheid. Het is natuurlijk de vraag of Brand nog meer soorten rollen kan spelen, maar dat gaan we binnenkort zien in de Shakespeare verfilming The Tempest, met ook Helen Mirren en Alfred Molina erin. In Get Him To The Greek speelt hij zijn rol met verve. Dat heeft een hoop gore grappen tot gevolg, maar die zijn aan het genre inherent. Dankzij een iets diepere laag dan gewoon is in dit soort films (en de talloze cameo’s, de liedjes die alleen maar over seks gaan en de tv-showfragmenten die in de film zijn verwerkt), is de film de 2 uur meer dan waard. Feit is dat Get Him To The Greek vast niet de grappigste komedie van het jaar is en ook niet de briljantste, maar wel eentje met een hart. In die zin stelt de film zeker niet teleur.
