[Superfan] 1: De eerste keer live

Aankomende donderdag, 30 september, is het precies vijf jaar geleden dat ik mijn  favoriete band, Turin Brakes, voor het eerst live zag. Ik was toen al enkele jaren fan. Door middel van vier blogberichten (tot en met donderdag iedere dag één) blik ik terug op die voor mij memorabele avond en bied ik tevens een vrij uniek inkijkje in mijn leven als Superfan. De berichten gaan dan ook meer over mezelf dan over Turin Brakes. Vandaag de eerste aflevering.

Precies vijf jaar geleden, op 30 september 2005, zag ik mijn favoriete band voor het eerst live. In de jaren daarvoor was ik fan geworden, tot het obsessieve af. Ik had al enkele jaren een fansite die ik vrijwel dagelijks bijwerkte met nieuw gevonden informatie en misschien wel mede daardoor werd ik de Turin Brakes fan die ik tot op vandaag ben. Terwijl de commerciële piek van de band al geweest bleek te zijn, werd ik alleen maar meer fan van de band.

Die avond, 30 september 2005, breekt een nieuw hoofdstuk in de carrière van de band aan. Nee, ik bedoel niet het feit dat ik bij het optreden was, maar het feit dat ze weer akoestische optredens begonnen te geven. Geboren uit noodzaak – er is niet genoeg geld  om al die apparatuur steeds mee te sjouwen, begint de band wel met volledige bezetting, maar niet met volledige versterking optredens te geven. Enigszins zenuwachtig begint de band met de set. Eerst komt drummer Rob het podium opgelopen en begint het ritme van Everybody Knows te spelen. Na een halve minuut volgen Olly en Gale (het core duo). Ze spelen b-kantje Everybody Knows – halverwege versterkt door Phil (keyboard) en Ed (bassist). Tot op de dag van vandaag is het nummer een van mijn favorieten én een nummer waar ik van tevoren – samen met andere fans – om had gevraagd op het officiële forum.

Daarna speelt de band Mind Over Money, Building Wraps Around Me en The Door. Gedurende deze nummers wordt de band geplaagd met geluidsproblemen. De geluidsman heeft duidelijk niet zijn beste dag en Gale wordt regelmatig geplaagd door feedback. In combinatie met de zenuwen is dit niet het beste optreden van de band, maar ik heb de tijd van mijn leven. Twee van mijn beste vrienden zijn er – Mischa en Sjoerd, plus een aardige fan uit Engeland (Shazia, die zou uitgroeien tot mijn vaste partner in crime bij Turin Brakes concerten) – en nog een hoop andere mensen die de grote zaal van de Melkweg bijna helemaal vullen. Maar het is net niet uitverkocht. Misschien is dat maar goed ook, want er zijn al genoeg mensen die hier zijn gekomen om de weekendplannen te bespreken. Helaas.

Na de eerste vier nummers gaat het langzaam beter met zowel de feedback als de zenuwen van de band. Ze spelen Love Is All You Deserve, een nieuw nummer dat alleen te krijgen zal zijn op de nog te verschijnen Red Moon EP. Eerder dat jaar is het derde album van de band verschenen, JackInABox, waarvan EMI het voor elkaar kreeg zowaar twee singles uit te brengen. In de carrière van de band zijn we zo’n beetje aangekomen in de fase “het label heeft er niet zoveel zin meer in.” Zeker als Fishing For A Dream geen grote hit blijkt te worden, lijkt het label te denken “als we Turin Brakes nu even hun contract laten uitzitten, dan kicken we ze daarna gewoon.” Het album JackInABox haalt nog makkelijk de top 10 van de Engelse albumcharts, maar zonder grote hitsingle of bijzonder veel promotie bereik je verder niet zoveel. Over and Over is de tweede single, die nota bene wordt uitgebracht als de band op tour is in de Verenigde Staten. Dat je de single in minder belangrijke landen op zo’n moment laat uitkomen à la, maar in Engeland geniet Turin Brakes nog enige status en zou promotie vanuit de band zelf geen kwaad hebben gekund.

Fans roepen ondertussen dat Red Moon, een van de stevigste nummers van het derde album van de band, als single uitgebracht zou moeten worden. Het compromis is de Red Moon EP. Geen videoclips, geen promotie, maar een tour only EP, met een nieuwe, akoestische versie van Red Moon, twee nieuwe nummers en een cover van Breaking The Girl van de Red Hot Chili Peppers – die later deze avond live ten gehore zal worden gebracht. In ieder geval lijkt de band langzaam de zenuwen van zich af te schudden bij het spelen van Love Is All You Deserve. Het eerste echte hoogtepunt van vanavond komt in het volgende nummer – dat overigens nog steeds niet helemaal zonder geluidsproblemen is – getiteld Underdog. Inmiddels kan ik de solo dromen, dat kon ik toen ook al. Om de solo echter live gespeeld te worden, nog complexer en mooier dan op de cd, was het eerste echte kippenvel moment van de avond. De rest van de zaal dacht er net zo over en juichte mee.

Underdog (Save Me) was het eerste (en in eerste instantie enige) nummer van Turin Brakes dat ik leuk vond. Over hoe ik van dat moment, waarschijnlijk zo eind 2001, naar de voorste rij van de Melkweg ging morgen meer.

Foto’s door Sjoerd Huisman (2005).

Geef een reactie