[Superfan] 2: Van Underdog naar liefhebber

underdog, n.

1. the losing or defeated dog in a dog fight.
2. a person or group that is losing, as in a contest or struggle; one that is handicapped or underpriviliged, as in the struggle of life.

Van het begin zijn er alleen maar schetsen in mijn hoofd. Ik vermoed dat het zo is gegaan.

Op 24 mei 2001 was er een uitzending van het VPRO-programma Loladamusica op tv over een bands die muziek maakten met akoestische gitaren – door de Britse media omschreven als New Acoustic Movement. Ik speelde al sinds de basisschool gitaar en mijn beste vriend Mischa begon zich rond die tijd ook voor de gitaar te interesseren. Voor die tijd luisterden we al naar muziek die niet bijzonder populair was onder middelbare scholieren – laat staan op de basisschool (denk aan Phil Collins, Paul Simon) en haalden we onze neus op voor alle boybands en slechte popmuziek die rond de eeuwwisseling de charts domineren. Op een zeker moment haalde Mischa een stokoude gitaar van de zolder en begonnen we samen muziek te maken. In eerste instantie was ik de betere gitarist – ik had immers al jaren les – maar Mischa bracht een discipline en doorzettingsvermogen te berde waarvan ik alleen maar kon dromen. Bovendien nam hij al gauw gitaarles en het duurde niet lang voordat hij me op technisch gebied had ingehaald. We speelden akoestische gitaar, maar hadden nog geen grote voorbeelden of bands die op dezelfde manier muziek maakten als wij dat deden.

Tot die uitzending dus. Ik weet eigenlijk niet zeker of Mischa op 24 mei 2001 er toevallig voorbij zapte of dat hij hem later heeft gezien, op video opgenomen. Op een zaterdag reden Mischa en ik met Mischa’s vader naar Venray om daar cd’s te kopen. Ik kocht een dubbel live-cd van Genesis (The Way We Walk – Volume 1 & 2). Mischa kocht daar in ieder geval één, misschien wel twee of drie cd’s in het rijtje Quiet is the new Loud (van Kings of Convenience), Natural History (van I Am Kloot) en The Optimist LP (van Turin Brakes) – verschenen in de eerste maanden van 2001. Hoe dan ook, enkele weken of maanden later bezat Mischa de cd’s van alledrie deze acts (ik zou het hem kunnen vragen, maar dat doe ik wel als ik mijn echte biografie schrijf). Alledrie zouden ze een enorme impact op mijn leven hebben en de basis vormen voor de band die Mischa en ik zelf begonnen: Plain.

Zoals ik al zei: vóór de akoestische bands luisterde ik vooral naar Phil Collins en Genesis. Daarnaast volgde ik met nauwgezet oog de Mega Top 50/100/50 en de Top 40. Dat Turin Brakes daar op 1 september 2001 binnen zouden komen (op nummer 100 – met Underdog (Save Me)) viel me in ieder geval niet op. Dat had ook een reden. Mischa deed zijn best mij te indoctrineren, maar ik vond het muzikaal gezien allemaal niet zo boeiend. De liedjes varieerden van saai tot duf, een enkele uitzondering daargelaten. Underdog (Save Me) van Turin Brakes vond ik leuk, net als Toxic Girl van de Kings of Convenience (waar we al gauw onze eigen versies van opnamen met de microfoon van Mischa’s computer) en Storm Warning van I Am Kloot. Dat had ook een reden. Met alle respect voor alle muziek die ik tot dan toe goed vond – die muziek was vaak niet bepaald subtiel. Turin Brakes en cohorten maakten muziek die dat wel was. Muziek met karakter en ziel. Alles wat op deze cd’s stond leek zo ver verwijderd van de popmuziek die ik tot dan toe luisterde, dat ik ernaar moest leren luisteren.

Dat is letterlijk een proces van jaren geweest. Na een tijdje begon ik andere nummers van The Optimist LP te waarderen. In het najaar van 2002 bracht Turin Brakes een voorproefje van het tweede album (Ether Song) uit: Long Distance, dat hun grootste hit tot dan toe zou worden. Ik ging tegen het einde van het jaar naar London en werd door Mischa opgedragen om twee singles van Turin Brakes mee terug te brengen. Het feit dat ik ze niet voor mezelf kocht, spreekt boekdelen wat dat betreft. Wel word ik lid van het officiële Turin Brakes forum zodra dat online komt, net als Mischa. Mischa zou echter nooit echt actief gaan posten daar, ikzelf begon daar een half jaar later mee, in februari 2003, wanneer Turin Brakes hun grootste hit scoort – Painkiller (Summer Rain). Pas dan begin ik liefhebber van hun werk te worden, alhoewel ik de andere bands uit de New Acoustic Movement meer weet te waarderen. Nog steeds ben ik geen superfan. Turin Brakes zijn underdogs in mijn ogen: ze maken prima muziek, maar als ze het tegen andere bands moeten opnemen verliezen ze het.

Morgen: van Turin Brakes liefhebber tot webmaster en die-hard fan (2003-2005).