Eerdere afleveringen: Aflevering 1, Aflevering 2.
underdog, n.
- the losing or defeated dog in a dog fight.
- a person or group that is losing, as in a contest or struggle; one that is handicapped or underpriviliged, as in the struggle of life.
Ergens tussen december 2002 – als ik in London voor Mischa de twee verschillende singles van Long Distance koop – en maart 2003 – wanneer we na school meteen langs de Free Record Shop gaan om de gelimiteerde dubbel-cd van Ether Song gaan kopen en al fietsend het bijzondere digipackhoesje bewonderen – valt bij mij het Turin Brakes-kwartje. In dezelfde tijd brengt ook Phil Collins een nieuw album (Testify) uit. Dat album was een tegenvaller en is misschien daardoor een van de redenen geweest waarom ik minder aandacht begon te besteden aan Phil Collins en meer aan de nieuwe bandjes die Mischa en ik hadden ontdekt. Wanneer ik echter in januari 2003 meespeel in het schooltoneel en als ik aan kom in het theater Phil Collins’ nieuwste single in de kantine hoor (Can’t Stop Loving You), dan voelt dat als een geruststellend en rustgevend moment. Ik vraag me af of een nummer van Turin Brakes dezelfde impact zou hebben gehad – op dat moment in ieder geval. Nu staat dat buiten kijf.
Die periode, het eerste kwartaal van 2003, wordt Turin Brakes’ tweede album kapot gehypet in Engeland. Long Distance wordt een aardige hit en Painkiller haalt (mede vanwege de tactische releasedatum) de top 5 van de Engelse charts. Wanneer 03-03-03 Ether Song uitkomt, is Turin Brakes wereldberoemd in Engeland. Het album haalt de derde plaats van de Britse charts. In Nederland merk ik dat vooral op het forum van de band. In februari 2003 begon ik actief gebruik te maken van de account die ik daar in oktober had aangemaakt. Mijn Engels was niet zo goed, dus plaats ik vrij korte berichten. Omdat mijn account (net als die van Mischa) tot een van de eerst aangemaakte accounts behoort, ontstaat de discussie of ik niet misschien tot de bandleden behoor (de tweede naam van gitarist Gale is Stephan). Al gauw is duidelijk dat ik dit niet ben. In een tijd waarin ik lijd aan paniekaanvallen en onzekerheid over mijn leven in het algemeen, heeft het forum op mij een genezende en tegelijkertijd verslavende werking.
Avond na avond zit ik “op het forum” – enthousiast reagerend op ieder berichtje dat ik snap. Terwijl ik op Messenger met vrienden en klasgenoten zit te chatten, komen de “automatic topic reply notifications” binnen – soms wel zeven tegelijk. Het forum bruist en ik ben er een belangrijk onderdeel van. Voor zover mogelijk, ontwikkel ik online vriendschappen met fans uit Engeland, Schotland, de Verenigde Staten, Duitsland, Italië én Nederland. Al gauw vindt de correspondentie ook per e-mail, chatscherm en brief plaats en komen er pakketjes met cd en video’s met de post. Mijn Engels gaat zienderogen en met sprongen vooruit.
Dan komt mijn kans om de band live te zien. Op 21 en 22 april speelt de band twee concerten in Nederland, in Utrecht en Amsterdam. Helaas vallen beide concerten in de week dat de culturele avonden bij ons op school zij. Culturele Avonden waar ik optreed. Nóg een avond weg van huis is volgens mijn ouders geen goed idee en daarmee basta. Ook de support act (Fionn Regan) zou ik later leren waarderen – al heb ik hem tot op de dag van vandaag niet live gezien. Mischa en Sjoerd gaan wel – de 21ste in Amsterdam. Daar ontstaat onze traditie wortels mee te nemen naar concerten. Ze keren terug met gematigd positieve verhalen (I Am Kloot was een betere live band, maar die hadden de standaard ook wel erg hoog gelegd, zouden we later merken). Ik ben met name gefrustreerd dat ik niet mee ben geweest.
In deze tijd ben ik veel met websites bezig – persoonlijke projecten. Ik besluit een stapje verder te gaan en een website te beginnen over alle bands waar ik fan van ben. Ik maak een lijstje (Genesis, I Am Kloot, Kings Of Convenience, Phil Collins, Turin Brakes) en begin met de website THISISGOODMUSIC. Het eerste bericht dat ik schrijf gaat over de nieuwe single van Turin Brakes (Average Man) die die week verschijnt. Ik schrijver over een tijd dat lang niet iedere band een goede website had – laat staan dat er veel op internet te vinden was over veel bands. Turin Brakes was populair en hip, dus al gauw besloot ik me alleen nog te richten op Turin Brakes. Ether Site (vernoemt naar het tweede album Ether Song) was geboren. Een maand later staat er een linkje op de officiële site – “From Stefan in Holland”. Ik heb de smaak te pakken en stort me fanatiek op mijn fansite, in de hoop de beste fansite ooit te maken. Bezoekers komen vooral af op de “see / hear”-pagina, waar allerlei sessies en filmpjes gelinkt staan. YouTube bestond nog niet, maar kriskras over het web verspreid stond al behoorlijk wat media. Samen met Stuart, een Engelse fan schrijf ik een zeer uitgebreide biografie over de band, die tot vandaag de dag nog op mijn fansite staat (al is deze inmiddels wel al een paar keer herzien).
De twee concerten in april zouden niet mijn laatste kans zijn om de band te zien voor september 2005. Eind augustus speelt de band op Lowlands 2003, met veel succes. Opnieuw valt het samen met een eigen optreden (van onze band Plain). Zoals het wel vaker gaat met dingen die je niet kunt hebben: je wilt ze alleen maar meer. In combinatie met mijn fanatieke geknutsel aan mijn website en mijn activiteit op het forum, begint mijn fanzijn fanatieke vormen aan te nemen. Ook wanneer er weinig nieuws is, update ik mijn site. Regelmatig begin ik met het plannen van trips naar het buitenland om mijn favoriete band daar live te zien, maar de hele tijd komt het verkeerd uit. Inmiddels ben ik begonnen aan een studie Nederlandse Taal en Cultuur en de tentamens daarvan missen, dat kan natuurlijk niet.
In 2005 verschijnt het derde album van de band en zoals ik maandag al riep – geeft het platenlabel van de band niet meer zoveel om de band – dat heeft nog andere redenen waarover ik nu niet zal beginnen, daarover kunt u lezen op mijn fansite – en Turin Brakes is van populairste kindje van de klas veranderd in een band die zich opnieuw moet bewijzen. Nu de hype voorbij is, lijken ze zelfs enigszins op achterstand te staan, op het moment dat ze met Fishing For A Dream de concurrentie in de charts aangaan. Ze zijn daarmee Underdogs in de muziekwereld, maar voor mij kunnen ze niets meer fout doen. Ze zijn officieel mijn favoriete band geworden. De eerste twee albums heb ik zoveel geluisterd dat ze met mijn leven zijn verbonden. Maar nog steeds heb ik ze niet live gezien. Geduld mag dan een schone zaak zijn – en bijdragen aan mijn fanzijn – maar nog meer optredens wil ik niet missen. In de zomer kondigt de band een akoestische tour aan voor dat najaar. Die begint op 30 september 2005. Eindelijk ga ik Turin Brakes zien.
Morgen de laatste loodjes…
