Want Nive Nielsen & The Deer Children waren ontzettend leuk. Nive had een aantal vrienden van over de hele wereld meegenomen, waardoor er een vrolijk ensemble met zingende zaag, drums, klokkenspel, gitaar, bas, piano en hoorn op het podium stond. En dan heb ik nog niet alle instrumenten genoemd. De poppy, maar niet té poppy liedjes van Nive Nielsen komen op deze wijze overtuigend tot leven. Voor het podium zitten de kinderen van de band mee te kijken. Ze hebben hoofdtelefoons, mocht het geluid te hard worden, maar als dat moment in het laatste liedje dan eindelijk daar is, verzuimen de kinderen de hoofdtelefoons op te doen. Ze helpen wel netjes met opruimen. Daarmee zijn het de jongste roadies die ik ooit heb gezien.
De gitaren van Nive Nielsen zijn tijdelijk gejat door een bekende, daarom speelt ze de hele set op een gitaar gemaakt van een sigarendoos. Naar eigen zeggen niet het meest speelvriendelijke instrument, maar het voegt wel degelijk iets toe aan de toch al frappante set. Je kunt bijna dansen op Good for you en Nielsen maakt duidelijk dat My Coffee Boy over haar vriendje gaat, de jongen met de pet op het podium, die in ieder geval speelt dat hij een beetje in verlegenheid wordt gebracht wanneer Nielsen zingt over het feit dat ze lekker geen koffie voor hem maakt – ook al belooft ze dat wel. Al met al speelt de band met nogal wat charme. Qua stijl verschillen de nummers van oprechte singer/songwriter tot een eclectische mix van instrumenten. Af en toe komt het daarbij wat rommelig over, maar het geheel is zo sympathiek dat je Nive Nielsen en haar Deer Children meteen wilt vergeven. Toch fijn dat je – al ga je met lage verwachtingen – keer op keer verrast kunt worden in Roepaen.
Check hier Good For You, opgenomen met mijn überhippe iPhone:
De sensatie van de Willard Grant Conspiracy komt aanzienlijk minder goed tot zijn recht. De vrij gezette Robert Fisher en zijn violist David Michael Curry spelen vandaag samen een set, maar ik heb het gevoel dat er een bindend element mist. De vioolpartijen zijn over het algemeen bijna frivool en altijd boeiend, Robert Fisher doet daarentegen nauwelijks moeite om te zingen of indruk te maken. De gitaarpartijen zijn daarbij nogal duf. Pas als Fisher voor één nummer de gitaar ter zijde ligt en acapella zingt, dan pas maakt hij indruk. Op één of twee nummers na is de rest nauwelijks onderscheidend te noemen van “doorsnee americana” (voor zover je daarvan kunt spreken).
Damien Jurado zat een tijdje terug feitelijk in hetzelfde parket (geen begaafd muzikant), maar hij onderscheidde zich door zijn breekbare stem, waar hij de randjes bewust opzoekt. Dat maakte zijn set zoveel interessanter dan die van de Willard Grant Conspiracy op deze dag. Wellicht maken ze op cd en in grotere bezetting (de bezetting van de groep is nogal vrij, waarbij Robert Fisher het enige vaste lid is) meer indruk, maar vandaag is het vooral een lange zit. Op de voorste rij doet de hoorniste van Nive Nielsen een dutje, ik krijg nog net niet de neiging om hetzelfde te doen. Nee, ik had liever nog een uurtje Nive Nielsen gehad. Erg jammer.