Af en toe heb ik wel zin om te schreeuwen. Schreeuwen naar mezelf. Dat ik niet genoeg doe met mijn goede ideeën. Dat ik mijn tijd verdoe. Dat ik een parodie van mezelf ben. Dat ik veel meer bereikt zou moeten hebben. Dat ik niet genoeg tijd besteed aan dingen waar ik echt iets aan zou hebben. Dat ik altijd voorzichtig er omheen draai. Dat ik altijd iedereen te vriend wil houden, ten koste van mezelf. Dat ik te laf ben om daarover nog te bloggen, terwijl ik dat vroeger niet was – en me vervolgens afvraag of dat vooruitgang is of niet. Dat ik duidelijk niet genoeg zonuren pak. Dat ik allemaal nieuwe dingen wil kunnen, maar niet genoeg tijd besteed aan dingen die ik wel kan. Dat ik mezelf herhaal. Dat ik mezelf herhaal.
Dat ik daar maar eens mee op moet houden.
Of in ieder geval af en toe minder moeilijk moet doen.
