Een gouden sleutel

Omdat ik het nog wat vroeg vind om in een 100% nihilist te veranderen (hoewel het erg aanlokkelijk klinkt, bij tijd en wijle), heb ik mezelf een aantal doelen gesteld dit jaar. Goede voornemens zo u wilt. Ik zeg wel vaker dat ik iets ga doen (liedjes fatsoenlijk opnemen, nieuwe woonruimte zoeken, miljonair worden, een boek schrijven, een band beginnen en een rijbewijs halen), maar gauw worden die projecten na een tijdje in de steek gelaten. Niet omdat ik er geen zin in heb, maar omdat ik zoveel tegelijk aan het doen ben dat ik ze niet allemaal mijn aandacht kan geven of omdat er een nog belangrijker project is.

In 2011 gaat dit veranderen. Ik heb mezelf dus een aantal goede voornemens ehm… voorgenomen en ik ben vastberaden om ze dit jaar ook daadwerkelijk uit te voeren. Maar zoals ik al zei: ik ken mezelf en in principe gaat er dus niks gebeuren tenzij ik er iets tastbaars tegenover stel…

Toen ik afgelopen zomer bij een concert van Jens Lekman was, kocht ik na afloop een gouden sleutel (geen echt goud natuurlijk). Jens draagt er zelf ook één en hij opent de concerten met een nummer over zijn sleutel. Jens doet het denken aan een vorige relatie, maar dat doet er niet toe.  Na afloop kocht ik er ook één, die ik vervolgens bij Sjoerd in Leiden liet liggen. Op Oudjaarsavond kreeg ik hem terug. Nu ben ik niet echt iemand die sieraden draagt, laat staan sieraden met een diepe reden erachter en het valt dan ook enorm op dat ik sinds 1 januari een gouden  sleutel draag. Nu mensen mij vragen waarom ik die sleutel draag, jat ik meestal een van Lekmans excuses (bijvoorbeeld dat ik de burgemeester van een kleine gouden stad ben, en ik draag de sleutel van de stadspoort). Wanneer ik dit zeg – jawel, ik heb dit wel eens gezegd – roept een stemmetje in mijn hoofd dat ik full of shit ben. De waarheid vertellen waarom ik die sleutel draag is echter geen optie – dan vind ik mezelf namelijk een beetje een drama queen: “Ik draag een gouden sleutel omdat ik mijn goede voornemens van dit jaar moet en zal uitvoeren.” Ik ben geen impulsief persoon die denkt en doet met grote gebaren.

Kortom, het dragen van die sleutel is een soort zelfkastijding. Ik moet er aan wennen, of ik moet zo snel mogelijk ervoor zorgen dat ik hem weer af mag doen. Dat mag ik pas als ik mijn doelen van dit jaar heb bereikt. Misschien ben ik tegen die tijd aan de sleutel rond mijn nek gewend – ik ben al minder zelfbewust van het feit dat ik er een om heb -, maar dat is niet het punt. Het punt is dat ik door het uitvoeren van mijn goede voornemens daadwerkelijk wat stappen zet, waarvan ik sommige al lang geleden had moeten zetten. Als ik daar bovendien iets impulsiever van word, dan is dat geen negatieve bijwerking, denk ik.

De eerste stap van dit jaar is het halen van een rijbewijs. Morgen, maandag 17 januari 2011, is mijn eerste officiële rijles. Ik heb er echt heel veel zin in, ik heb er nu echt geld voor en ik heb tijd. Kortom, dit is het moment, nu gaat het gebeuren. Ik ben ook erg benieuwd of ik het een beetje ga kunnen. Maar daar leest u de komende tijd vast regelmatig over.

http://www.youtube.com/watch?v=UyetNtScr54