Vrijdag, de dag van mijn tweede rijles, heb ik niet echt een topdag. Dat werd al duidelijk uit het feit dat ik die dag met twee schoenen aan rondliep. Dat is niet zo bijzonder, ware het niet dat het hier ging om twee verschillende schoenen. Jawel. Twee verschillende modellen. Ik was nog wel zo helder van geest om een linker en een rechterschoen aan te trekken, maar niet om de schoenen van hetzelfde paar te pakken.
De reden voor dit foutje – en het feit dat ik er pas net voor de middag – achterkwam? Misschien had ik vrijdag gewoon ziek in bed moeten blijven liggen. Het ontbijt ging al moeizaam naar binnen, mijn hoofd zat dicht en mijn gebrek aan concentratievermogen – getuige ook mijn twee verschillende schoenen – was niet te negeren. Kortom: geen topdag. Ik speelde zelfs met de gedachte om eens naar mezelf te luisteren en inderdaad thuis te blijven, maar ik wilde graag rijlessen. Die rijles begon direct na én bij mijn werk, net als de maandag ervoor. Ik wilde niet mijn tweede rijles al moeten afzeggen omdat ik me flauwtjes voelde. Bovendien wilde ik graag eindelijk gaan starten en stoppen en schakelen en alle andere mikmak onder de knie krijgen. Dus slikte ik twee paracetamol en begon ik aan de dag. Met twee verschillende schoenen dus.
Tijdens de dag werden er weer genoeg grapjes gemaakt – of de twee verschillende schoenen misschien ook handig zouden kunnen zijn bij het pedalenwerk (“zwart is koppeling intrappen, bruin is gas geven en remmen”), maar dit keer was ik niet echt zenuwachtig. Dat was ik de vorige keer ook pas toen ik in de auto plaatsnam – voor zover – maar zelfs dat was dit keer niet het geval.
Na eerst naar het station te hebben gestuurd om de vorige chauffeur-in-wording af te zetten, rijden we naar dezelfde woonwijk waar we het bochtenwerk al hebben geoefend, maar nu voor de versnellingsbak. Mijn instructeur vraagt hoe technisch ik ben. Nu ben ik niet bepaald technisch en liegen heeft in zo’n geval vaak alleen maar nadelige gevolgen dus ik geef ruiterlijk toe niet veel kaas te hebben gegeten van techniek.
Het gevolg is een schematische pentekening van mijn instructeur hoe een auto werkt. Al snel realiseer ik mij dat – hoewel ik niet technisch ben – ik wel het een en ander van auto’s weet. Dank u Autokampioen, Autovisie, Auto Review en Top Gear. Maar in plaats van dat ik mijn leraar te vroeg onderbreek en het echt ingewikkelde stuk wellicht mis, laat ik hem zijn verhaal doen.
Na de theorie komt de praktijk en na een paar keer koud schakelen gaan we dan echt de weg op. Ik weet niet hoeveel ongelukken er iedere dag worden veroorzaakt door lesauto’s, maar het moeten er veel zijn. Dat koppeling intrappen en op laten komen gaat vrij eenvoudig, maar dat subtiel gas geven en remmen is een vak op zich. Na een tijdje ging het iets beter, maar het remmen bleef allemaal nogal “ineens” in plaats van subtiel. Dat lag overigens niet aan de (kleur) schoen, maar vooral aan mijn motoriek. Mijn rijinstructeur zag overigens niet dat ik twee verschillende schoenen aan had – dat is het voordeel van rijles in het donker.
En dan het schakelen. Waarom is dat zo makkelijk? Auto’s zijn grote beesten, zware kolossen. Terwijl het schakelen met één vinger kan. Dat klopt toch niet? Schakelen moet een helse onderneming zijn, waarbij het zweet van je voorhoofd druipt… Maar dat is het dus niet. Terwijl ik iedere keer schakel alsof de hele motor enkele stappen naar rechtsboven moet opschuiven, zou een korte blaas al bijna genoeg zijn. Eerder in de les grapte ik ook al over het feit dat ik gewoon les moet hebben in een auto zonder stuurbekrachtiging. Maar misschien moet ik gewoon niet langer moeilijk doen alsof de auto een groot beest is dat ik aanstuur, want dat is dankzij de techniek van vandaag de dag allang niet meer zo. Subtiele gebaren, subtiele bewegingen, zonder te twijfelen. Het lukt nu ook, maar dat kost wel aanzienlijk meer energie. Leerpuntje dus.
En dan heb ik nog niet eens fatsoenlijk het kijken geoefend, al heb ik wel al een spannend A4’tje gekregen met alle choreografie erop. Maar daarover aanstaande vrijdag vast meer.
Toen ik ’s avonds bij mijn ouders kwam toch maar eens mijn temperatuur gemeten – 39,5 graden celcius. De eerste kilometers met koorts zitten er dus ook al op. En dit verslag liet zolang op zich wachten omdat ik tot vandaag ziek in bed lag. Als ik dat vrijdag meteen had gedaan, was de schade misschien eerder hersteld, maar nu hebben jullie in ieder geval een nieuw verslag.
4 reacties
Haha, dat niet zo voorzichtig remmen en gas geven komt me bekend voor van rond de rotonde met de jetta 😀
Ik vind het wel grappig dat jij vindt dat alles moeilijk moet zijn omdat auto’s “grote beesten” zijn, terwijl ik er juist van sta te kijken dat we vandaag de dag nog steeds al dit soort bullshit in onze auto’s hebben. Waarom draaien de wielen niet gewoon 15 graden als ik het stuur 15 graden draai? Waarom moet je om te schakelen eerst een pedaal indrukken, dan een of andere hendel verplaatsen, dan heel langzaam dat pedaal weer los laten, en dan waarschijnlijk nog iets met het gaspedaal doen? Waarom kun je niet gewoon op een knopje omhoog of omlaag drukken, of nog beter: waarom verzint de auto niet gewoon zelf wanneer er geschakeld moet worden? Waarschijnlijk kan die dat veel beter dan de bestuurder…
Maar goed, dat zal wel duurder zijn om te maken en waarschijnlijk vinden de meeste huidige bestuurders het wel prima zoals het is. (En uiteraard heb ik er sowieso geen verstand van, aangezien ik niet kan rijden.)
Ik weet niet of dat handiger is, als de wielen net zo hard als het stuur draaien. Ik kan me eigenlijk ook wel voorstellen dat het handiger is als het stuur de wielen niet 1:1 laat reageren, voor de ruimte.
Wat betreft schakelen: je kunt uiteraard ook een automaat nemen ;).
Schakelen met een auto is in het begin altijd moeilijk om te doen. Naarmate je vaker auto rijden mag merk je het zelf wel dat het gemakkelijker gaat.