De reden waarom dit verslag, net als het vorige, over twee lessen gaat, is simpel. Op een gegeven moment moet er vooruitgang geboekt worden. Bepaalde onderdelen – dat ik in de auto stap en de spiegels afstel en dan wegrij – mogen als bekend worden verondersteld en die kan ik dan wel tot in den treure toe herhalen, maar voor lezers is dat nauwelijks interessant. Tenzij er iets bijzonders gebeurt, kan ik beter richten op wat we allemaal nog meer hebben gedaan naast het in- en uitstappen, het wegrijden, schakelen, bochten maken en remmen.
Het aanleren van dingen is bij mij echt frustrerend af en toe. Zowel voor mijzelf als de leraar. Ik zie het in de ogen van hockeyleraar en het is dat ik te druk in de auto bezig ben om mijn rijleraar in de ogen te kijken, anders zou ik het bij hem vast ook af en toe zien. It comes with the job, I guess. Ik vind het zelf in ieder geval bijzonder frustrerend dat als één ding een beetje begint te lukken, ik dan iets anders weer fout begin te doen. Dat is zo als ik ga sporten en het is bij rijles precies hetzelfde. Zo houd ik er de meest bijzondere stuurtechnieken op na, bijvoorbeeld, net wanneer ik in ieder geval niet meer meteen in paniek raak. Les 8 en 9 bestonden dan ook voor een deel uit herhalen. Herhaling is de moeder der didactiek, he…
Ook het indraaien bleef een rol spelen. Inparkeren is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn ruimtelijk inzicht is bijzonder matig, bleek al tijdens de wiskundeles en dat blijkt ook bij het inparkeren en recht trekken van de wielen een relatief essentiële vaardigheid te zijn. Op het goede moment insturen lukt soms wel, maar om de auto vervolgens helemaal recht te trekken… Daar valt nog heel wat winst te behalen. En bij het simpel aan komen rijden en parkeren aan het einde van de les… Dat is nog geen enkele keer fatsoenlijk gelukt. Verbeterpuntje dus. Maar anders zou ik ook geen rijles nodig hebben toch?
