Niet dat ik dat heel erg vind. Ik heb immers afgelopen donderdag mijn twintigste les gehad en ik had zeker niet verwacht dat ik na 20 lessen al een poging had mogen doen om mijn praktijkexamen te halen. Maar er hoort enige frustratie bij de constante herhaling van zetten zonder grote vooruitgang. Tuurlijk, als ik kijk hoe het bij les 10 ging en hoe het nu gaat, dan is er veel gebeurd. Ik zit heel anders in de auto en sommige dingen gaan al een stuk beter. Op het moment dat je in de auto zit, voelt het echter niet zo. Dan zit je gewoon zo hard mogelijk proberen alles goed te doen en dan vallen vooral de dingen op die fout gaan.
Gelukkig heb ik nog nooit gehad dat ik de auto liet afslaan terwijl er een bekende bij was. En er is ook niets ergers gebeurd dan asociaal over het Keizer Karelplein links blijven houden en potentiële relationele crises veroorzaken bij mijn rijleraar en wederhelft (remdemonstraties worden niet door iedere passagier evenveel gewaardeerd). Afgelopen woensdag (les 19) hebben we de fameuze rotonde toch een keer of drie, vier achter elkaar gedaan. Herhaling is de moeder der didactiek.
Van de week vroeg een vriend van me of ik er nu voor zou tekenen als ik mijn praktijk in twee keer zou halen. Ik hoop natuurlijk na één poging al zonder leraar in de auto te mogen rijden, maar als ik kijk wie er in mijn omgeving meerdere pogingen hebben moeten wagen, dan is dat helemaal geen slecht gezelschap. Sterker nog, daar zitten hele leuke mensen bij. Hoewel er bij de mensen die het in één keer hebben gehaald ook leuke mensen zitten. Al scheppen ze soms wel op over het feit dat zij het in één keer hebben gehaald. Dat is nu even een minder leuke eigenschap.