[De Rijles Kronieken] Les 21 & 22: Dipje

Als je ergens mee begint en het gaat slecht, dan hoop je natuurlijk dat er een stijgende lijn in zit, zodat je na verloop van tijd dusdanige vooruitgang kan constateren dat e iets uiteindelijk goed kan. De praktijk is vaak weerbarstiger. Inmiddels zijn we de twintig lessen gepasseerd en moet ik constateren dat de afgelopen twee lessen als een dipje kunnen worden omschreven. Met name les 21.

Les 21 was zo’n les waarin je gas geeft op de invoegstrook, invoegt en vervolgens vergeet de richtingaanwijzer uit te zetten. Zo’n les waarin de motor toch weer afslaat ondanks dat je er extra goed op probeert te letten. Zo’n les waarin alles fout gaat dus en waarin het lijkt alsof je er met je hoofd niet bij bent. Terwijl ik er echt goed bij was: ik had niet eens tijd om ergens anders aan te denken. Als je probeert richting de 120 te gaan, dan ga je niet nadenken over de drukproeven van de laatste special.

Maar het is wel lastig om je aandacht goed over alles te verdelen. Ik heb nog niet het vertrouwen over de techniek dat ik blindelings van de vier naar de vijf durf te schakelen. Het verkeer is veel belangrijker en dat heb ik zelf ook door, maar het is voor mij onnatuurlijk om maar een fractie van een seconde ergens naar te kijken. Het blijkt voldoende te zijn om de situatie in te schatten, maar ik ben gewend om alles goed in me op te nemen. Daar heb je op zulke momenten de tijd helemaal niet voor.

Mijn rijleraar is streng (dat moest ik even opschrijven van hem) en hard (“Ooit komt het nog wel, jij en auto’s”). Hij heeft goed door wat er wanneer fout gaat en zijn oplossing als er iets fout gaat is het meteen nog een keer proberen. Dus gaan we van de snelweg af en er meteen weer op en scheuren we vijf keer over de rotondes van Nijmegen Dukenburg.

De tweede les van deze week wilde mijn docent bij mij de logica van het rijden zien. Alleen zitten er zoveel onlogische dingen bij het rijden dat die er niet altijd even goed uitkomt. De tweede les ging iets beter en ik stapte met een iets beter gevoel uit de auto, maar ook nu was het invoegen op de snelweg weer bijzonder matig: op de invoegstrook op snelheid komen zonder te realiseren dat ze op de snelweg zelf helemaal geen 120 rijden en het invoeggat achter je is.  Nee, lekker cruisen is er op zulke momenten niet bij.  Toch ging het niet zo slecht als de les ervoor (dat merkte mijn bijrijder overigens ook op). Uiteindelijk denk ik wel dat ik van dit soort lessen het meeste leer. Het zou alleen fijn zijn als ik nu een keer uitgeleerd zou zijn en het ook zelfstandig kon laten zien. Ongeduld heet dat, geloof ik. En een klein beetje frustratie dat het er nog niet helemaal goed uitkomt…