[De Rijles Kronieken] Les 23 & 27: Op en neer

Het is natuurlijk moeilijk om nieuwe Rijles Kronieken te schrijven als er weinig nieuws te melden valt. De reden waarom het nog niet allemaal vloeiend loopt… Het zal wel mijn onzekerheid zijn. Niet eens de onzekerheid over mijn eigen inschattingsvermogen, maar meer mijn onzekerheid over de techniek. Toch nog ja. Zelfs na 27 lessen. Het gaat niet iedere keer fout, maar af en toe laat ik die koppeling toch niet perfect opkomen, af en toe gaat dat schakelen fout en af en toe gaat het allemaal niet vloeiend genoeg. Ik let in dit soort gevallen meer op mijn falen dan op mijn succes en dus roept er een stemmetje in mijn achterhoofd “nu moet je het wel goed doen!” Het is op zijn zachtst gezegd moeilijk om me puur te concentreren op de keren dat het wel goed gaat.

Dat stemmetje werkt al lang niet meer zo verlammend als dat het in het begin deed. Ik heb in ieder geval goed door dat ik dan moet blijven handelen, maar mijn instructeur moet nog regelmatig aanwijzingen geven dat ik op de snelweg ook de dingen doe die ik moet doen. Terwijl ik die natuurlijk allang in mijn hoofd heb zitten. Van het al eerder genoemde voorbeeld van de richtingaanwijzer aan laten staan tot het moeilijk inschatten of ik die vrachtwagen nu wel of niet kan inhalen voor de afslag.

Dan heb ik het nog niet over de bijzondere verrichtingen. Die gaan ook nog regelmatig, ehm, matig. Over anderhalve maand is het echter tijd voor de tussentijdse toets. Tegen die tijd moeten ze wel goed gaan, want ik zou daar graag vrijstelling voor scoren bij de tussentijdse toets. Tot begin augustus ga ik alles op alles zetten om die auto helemaal onder controle te krijgen. Echt moeite doen om de kleine handelingen perfect te kunnen. Ik heb voor mezelf bepaald, dat als dat ik daar eenmaal vertrouwen in heb, de rest toch zeker beter moet gaan. Ik hoef dan immers ook niet meer zo te letten op de techniek. Dat hoeft nu stiekem ook niet, maar ik doe het toch.

Overigens was dat vandaag niet zo zeer het geval. Weliswaar moest ik de auto tot tweemaal toe aan de kant zetten (Hallo stoeprand!), uiteindelijk ging het toch om het rijden en het “perfectioneren van mijn rijstijl”. Ik had zelf nog niet het idee toe te zijn aan perfectionisme, maar misschien ben ik erg kritisch.  Dat kan natuurlijk altijd. De komende weken blijven we even één keer per week rijden, maar mocht het nodig zijn dan gaan we wellicht weer even twee keer per week rijden als voorbereiding op de TTT, zoals de TussenTijdse Toets ook wel liefkozend wordt genoemd. Ik hoop tegen die tijd een enorme verbetering te hebben doorgemaakt. Ik voel nog steeds dat dat nodig is. Dat het wat meer vanzelf gaat allemaal. Dat ik niet de ene keer te weinig tijd heb om me voor te bereiden op alle handelingen die bij een rotonde horen en de keer erna de auto bijna stil zet wanneer ik de volgende rotonde nader. Dat het allemaal wat soepeler gaat. Ik hou u op de hoogte.

Foto: quatorze.weblog.nl