Mijn obsessie met Fionn Regan is een beetje bekoeld. Ik kende hem al ver vóór zijn debuut The End of History. Met The Shadow of an Empire bracht hij echter een vrij onevenwichtig album uit en sindsdien luister ik zijn nummers gewoon wat minder. Ik was dan ook niet echt enthousiast over het feit dat de beste man met een nieuw album kwam, zelfs niet nadat deze aardige titeltrack verscheen:
Aardig, maar nog niet genoeg om mijn enthousiasme aan te wakkeren. Vandaag hoorde ik echter For A Nightingale op de Britse radio langskomen en ik hoor stiekem de oude Fionn Regan terug: mooie liedjes, ditmaal voorzien van strijkers en pauken in plaats van distortion. U kunt het nummer hier luisteren (begint na 13 minuten en het betreft hier een live gespeelde versie, zowaar). Dit is Fionn zoals ik hem graag hoor. Voorzichtig kijk ik dan ook uit naar 100 Acres of Sycamore, maar ik durf nog niet helemaal enthousiast te worden.
Hopelijk komt dat naar mate er meer tracks van het album bekend wordt. Want ik ben bereid hem te vergeven. Zo ben ik ook wel weer.
