Wanneer Sam Beam en zijn muzikale Frodo’s het podium oplopen om hun muzikale ring naar Mordor te brengen en daar in de vulkaan die het publiek is te gooien, is mijn eerste gedachte: “die ziet er niet goed uit.” De baard is verzorgd, maar zijn ogen zien er vermoeid uit. Toch begint hij onverstoorbaar met een loepzuiver “Mary-Anne do you remember the tree by the river when we were 17?” Er wordt driftig meegezongen en de band barst los alsof het hun eerste concert dit jaar is. Het duurt even voordat Sam het publiek toespreekt. Mijn vermoeden wordt dan bevestigd: de mannen zijn moe, want vandaag in het vliegtuig gestapt om naar Nederland te vliegen. Boos kunnen we er niet om worden, want het grootste deel van de band lijkt er twee keer zo hard door te werken – om de vermoeidheid te onderdrukken.
Toch is het contrast groot: “Aan uw rechterzijde, al bijna knock-out geslagen, de futloze achtergrondzangeressen, aan uw linkerzijde de nog helemaal fitte bassist en saxofonist / blazer.” Sam bewaakt wat dat betreft het midden: hij is duidelijk minder fit dan de saxofonist, die soms tot drie instrumenten per nummer bespeelt, maar als Beam zingt en speelt gaat hij er volledig voor.
De set is afwisselend, bestaande uit zowel ouder als nieuwer werk. Het oudere werk heeft dankzij de instrumentatie wel enigszins een Kiss Each Other Clean-sausje gekregen. Dat betekent dat sommige nummers wat opgeblazen worden en dat er wat dynamiek verloren gaat. Hierdoor zakt de spanning halverwege een beetje weg, maar gelukkig wordt dat ruim voor het einde weer goed gemaakt. Wel moeten we opmerken dat de geluidsmix niet briljant is. We moeten moeite doen om soms de banjo, achtergrondzangeressen of simpelweg de gitaar te horen.
Het enige instrument dat niet lijdt onder de matige mix is de stem van Sam Beam. Deze maakt een onverwoestbare indruk. Nadat de band weer een paar minuten aan instrumentaal episch genot heeft neergezet, de solo’s zijn afgerond en Sam Beam weer begint te zingen om het nummer af te ronden, kan je niet anders dan kippenvel krijgen. Het voelt alsof je de stem voor het éérst hoort, zo zuiver en subtiel positioneert Beam de woorden.
Voor de encore komt de band in beperkte bezetting terug. Geen rol voor de enthousiaste saxofonist of de ondersteunende bongo’s en ook de bassist mag niet langer schuddenbuikend funky basloopjes eruit gooien. Dat is best verfrissend en de uitgeklede versie van He Lays In The Rains is dan ook een absoluut hoogtepunt, stiekem. Terwijl de rest van het concert het niveau toch al hoog lag.