Toch heb ik het idee dat ik er af en toe dichtbij ben. In het begin moest ik er niet aan denken dat ik straks alleen in een auto zal zitten. Als ik nu achter het stuur plaats neem, voelt het in ieder geval niet meer als een vreemde omgeving. Het is nog geen natuurlijke omgeving, maar het voelt vertrouwder. Dat betekent niet dat ik uiterst ontspannen aan het króézen ben, maar het is een stap in de goede richting.
Als ik rijd, rijd ik de ene keer te hard en de andere keer te zacht. Tempo maken op de snelweg, maar op tijd remmen voor afslaan en keren en andere handelingen. Ik wil graag laten zien dat ik goed meekom met het verkeer, maar bij het afslaan ontbreekt het me vaak aan tijd om mijn planning goed uit te voeren. Daardoor kan het niet netjes gaan en – eerlijk is eerlijk – ook niet echt veilig als ik straks in mijn eentje in de auto zit. Ik begrijp waar het heikele punt zit, maar nu moet ik het nog laten zien.
Volgende week heb ik mijn tussentijdse toets. Het resultaat is niet belangrijk. Er hangt niets vanaf (nou ja, vrijstelling, maar goed… dat valt nog te bezien). Toch voelt het als een groot moment. Een ander persoon dan mijn instructeur bekijkt mijn rijgedrag en beoordeelt het ook. Als ik heel eerlijk ben, moet ik nog maar zien of ik het ga halen. De zenuwen zullen niet gering zijn. Aan de andere kant ben ik altijd erg kritisch op mijn eigen functioneren. Misschien af en toe té kritisch, waardoor de spanning te hoog oploopt. Maar gelukkig is het nog geen echt examen. Ik wacht af. Als het resultaat niet al te ontmoedigend is, misschien dat dat net de nodige boost geeft om die denkbeeldige lijn achter me te laten en definitief een goede automobilist te worden. Ik hou u op de hoogte.
1 reactie
Ja, die TTT wordt wel interessant. ns kijken of je de examenstress een beetje aankunt :). Hoe gaat het eigenlijk met de bijzondere verrichtingen? Dan heb je meestal wel wat meer tijd om na te denken ;).