Af en toe, dan hoor je ineens op het juiste moment het juiste liedje. De laatste keer dat me dit gebeurde was vorig weekend. Na een nacht als dj op een introductieweekend van de universiteit waarin ik heel veel slechte muziek heb gedraaid werd ik wakker na een korte en slapeloze nacht. Ik voelde me best wel down en brak en probeerde wat brood naar binnen te krijgen – want je moet goed eten he. Vervolgens zet ik de muziek aan om de rest van het kamp door het ontbijt te loodsen. In plaats van mijn laptop vol slechte muziek aan te slingeren, zette ik mijn iPhone op shuffle. Dit was het eerste nummer dat ik hoorde:
Een stukje blues op een brakke zondagmorgen, dat is nooit verkeerd. Ik had het nummer nog nooit echt geluisterd – ik had de EP van Delta Spirit wel ooit gedownload, maar nooit geluisterd. Totdat dit nummer ineens langskwam. De twang in de gitaar, de ietwat op afstand klinkende mondharmonica. Ik vind het mooi.
(overigens geniet het nummer meer bekendheid in de singleversie, die aanmerkelijk harder is… Voor mij zal dit nummer (in ieder geval de versie waar het hier om gaat – onlosmakelijk verbonden zijn met die zondagochtend)