Groningen is een rare stad. Hoewel het geen lelijke stad is, staat het niet in mijn boekje als ‘stad vol schoonheid’. Qua sfeer worden duistere stukken afgewisseld voor mooi verlichte pleinen en monumenten. De sfeer is niet noodzakelijk optimaal – zeker niet als het regent en koud is – maar toch, als je je met de juiste mensen omringt is het altijd gezellig. Misschien wel omdat mensen zo naar elkaar toetrekken omdat er verder niet veel in de buurt van Groningen is, behalve kleinere stadjes en dorpen.
De reden waarom ik dit weekend in Groningen was omdat ik eindelijk weer eens tijd had om Mischa daar te bezoeken. De aanleiding voor juist dit weekend was 1) omdat ik dit weekend kon en 2) omdat Mischa op de zaterdagavond een set zou spelen als voorprogramma van Harry Bird & The Rubber Wellies. Kortom, naar mijn verwachting zou het een weekend vol muziek en gezelligheid zijn. En dat werd het.
Het weekend begon voor mij wat halfjes, door een enorm drukke week op het werk zat ik met een zweem van hoofdpijn en maagkramp op vrijdagavond in de trein. De hoofdpijn zou al gauw weer verdwijnen, de kramp in de maag zou tegen het einde van de vrijdagavond een hoogtepunt bereiken en nooit helemaal verdwijnen, maar daar liet ik me niet door tegenhouden om toch een leuk weekend te hebben.
Het weerzien met Mischa was uiteraard heuglijk. Na even bijkletsen beginnen aan we punt één van de agenda: het kijken van de Sloveense topper Gremo mi po svoje. Sinds de vakantie in Slovenië hebben we naar dit moment uitgekeken en als we eerlijk zijn valt de film een beetje tegen. Vooral op het gebied van het plot valt er het een en ander te verbeteren aan de niet onaardige film. Het voornaamste probleem is dat het niet helemaal duidelijk is wat nu de hoofdlijn van het verhaal moet voorstellen. De scouting is op kamp en sommige kinderen hebben problemen, andere niet, de leider vindt dat hij streng moet zijn, maar flirt wel wat af met de kokkin / hulp. Vervolgens komt er een meisjeskamp bij het scoutingkamp, wat uiteraard de pubers wakker schudt, maar in plaats van dat ze echt actie ondernemen, trekken ze de bergen in. Als ze uiteindelijk terugkomen is er een kampvuur en bloeit er liefde en vergeving, maar dat is pas nadat karakters die in eerste instantie belangrijk lijken naar de achtergrond zijn verdwenen en dan weer ineens toch centraal staan.
Tel daarbij op dat de vaart nogal uit het verhaal wordt gehaald door scènes waarvan de relevantie ter discussie kan worden gesteld (en diverse droompassages) en Gremo Mi Po Voje is een lichte teleurstelling, waarvan alle leuke momenten in de clip te zien zijn. Aardig, maar niet meer dan dat.
De volgende dag bood meer vertier. In eerste instantie zijn we erg lui, luisteren we muziek en kijken we een stuk van Leningrad Cowboys Go America en Russische politieachtervolgingen op YouTube. ’s Middags besluiten we boodschappen te doen voor de lunch en het avondeten en een rondje door de stad te lopen. Ik heb nog nooit de toeristische route gelopen in Groningen en vandaag heb ik gelukkig een geïnspireerde gids die er het fijne van weet: “Dit is ook een oud gebouw.”
Na een bezoek aan een leuke platenzaak keren we huiswaarts, aangezien Patrick en Harry langskomen. Patrick is de jongen met wie Mischa vanavond optreedt en die samen met Harry Bird ook het hoofdprogramma verzorgt als onderdeel van Harry Bird and the Rubber Wellies. Ze zijn echter aan de late kant – blijkt als we thuis zijn en dus hebben we tijd over om de protestantse Nieuwe Kerk van Groningen te bekijken. Daar staan twee gidsen die ons allebei zoveel mogelijk verschillende informatie (“Dat heb IK al gezegd!”) proberen mee te geven over het ontstaan van de kerk, de typische eigenschappen van de kerk en de restauraties door de eeuwen heen.
Tegen half zes, zes uur zijn de heren muzikanten er eindelijk om Mischa’s spullen op te halen. We bezoeken nog even de Harry Potter Party die elders in Mischa’s huis gaande is (Harry is erg onder de indruk als Harry Potter-fan en -naamgenoot en ook ik vind de gedetailleerdheid van het decor erg indrukwekkend).
Maar de tijd is inmiddels zo krap, dat we onze geplande pastakooksessie moeten laten schieten en meteen naar de kroeg gaan. Harry en Mischa (die de weg door de eenrichtingsstraatjes het beste kent) gaan met de auto, Patrick en ik gaan te voet (want de auto zit vol met gitaren en andersoortige instrumenten en apparaten).
In ‘The Corner Pub’ laden we alles uit – het regent inmiddels vrij hard – en begint Patrick met het opbouwen, terwijl ik met het barmeisje klets over de aankomende avond (ze verzekert me dat ze ook op “joehoe!” reageert). Mischa en Harry zijn ondertussen de auto (gratis) parkeren, wat ook weer lang op zich laat wachten. Inmiddels knort mijn maag (en die van de rest ook) dus als de heren terug zijn gaan Mischa, Patrick en ik eten halen, terwijl Harry verder gaat met de soundcheck en opbouw.
Bij terugkomst in het café gaat de combinatie van Nederlandse en Aziatische fastfood er bijzonder goed in. Iets met honger en rauwe bonen, al zijn de rauwe bonen in dit geval gewoon gaar en geen bonen.
Tegen half 10 begint het langzaam druk te worden. Het publiek bestaat vooral uit vrienden en kennissen van Mischa en Patrick, al komen er ook wat stamgasten langs en een paar toevallige voorbijgangers. Het is niet bijzonder druk, maar verder wel erg gezellig als Mischa en Patrick de instrumenten ter hand nemen en openen met een klassiekertje van Chet Baker. Daarna spelen Mischa en Patrick zowel eigen werk als werk van Rowwen Heze, Wilco, I Am Kloot en… Lady Gaga, maar het zijn Mischa’s eigen nummers die wat mij betreft het leukste zijn.
Na Mischa en Patrick is het de beurt aan Harry en Patrick. Zodra Harry Bird & The Rubber Wellies beginnen te spelen is het duidelijk: dit wordt vermakelijk. Zonder iets aan schoonheid te verliezen, spelen de heren vaak humoristische nummers over de kleine dingen des levens – vaak als metafoor voor diepere zaken, maar dat zullen ze vast nooit toegeven. Zo gaat Link for My Chain vast niet alleen over de missende schakel van zijn fietsketting, maar het mooie van de nummer is dat het ten dele wel over gaat, inclusief de plaatsnamen waar Harry uiteindelijk doorheen zal fietsen.
Ook de Pirate Song gaat niet alleen over piraten, maar ook over muziek downloaden – wat hij zelf ook veelvuldig zegt te doen. Tijdens Ban The Bomb wordt om publieksparticipatie gevraagd en hoewel die maar ten dele komt, lijkt toch het grootste deel van het publiek zich te vermaken. Ik heb wel het idee dat het grootste deel van het publiek voor het voorprogramma is gekomen, maar het grootste deel blijft netjes de hele avond.
Na afloop drinken we een pilsje op de geslaagde avond. Hoewel The Corner Pub geen slechte bierkaart heeft, blijkt de standaardpils uit Frankrijk te komen. Ik wist niet eens dat Kronenbourg 1664 nog in Nederland verkocht mocht worden. Daarna smaakt een Bittburger bijzonder lekker. Maar goed, voordat de avond om is zijn er slechte openingszinnen de revue gepasseerd, slechte grappen gemaakt én wordt er een brief geschreven aan de kroegbaas van het café waar Harry Bird de vorige keer in Groningen heeft opgetreden. Hem lijkt het bovendien een goed idee als wij – het overgebleven zestal – even allemaal een mop in het Nederlands opschrijven. Eén van ons probeert zich er vanaf te maken door in het Nederlands te schrijven dat ze geen zin heeft om een mop op te schrijven, maar uiteindelijk wekt haar relatief lange ‘mop’ toch wantrouwen bij Harry en Patrick (die zelf ook vrijwel geen Nederlands kan). Ik schrijf een klassieker op, hoe een koe een haas vangt).
Het is laat, maar droog als we huiswaarts keren. Het was in alle opzichten een uiterst geslaagde avond met zowel leuke muziek als gezellige mensen. Als we weer bij Mischa zijn val ik als een blok in slaap.
De volgende ochtend moet er opgeruimd worden, maar gelukkig niet door ons. Wij kunnen gewoon tot 11 uur in ons nest blijven liggen (Harry en Patrick zouden rond elf uur de spullen ophalen bij de kroeg en naar ons brengen met de auto). We staan voor de zekerheid toch maar wat eerder op, maar uiteindelijk is het ver na twaalven als de deurbel gaat en Harry en Patrick verrassend fris en monter (ondanks het gebrek aan warm water bij Patrick thuis) voor onze deur staan. Patrick probeert Mischa’s racefiets uit (only need one more link for my chain).
Dan heb ik mijn tas al ingepakt en ben ik bijna klaar om te gaan. Om kwart over één vertrekt mijn trein en ga ik huiswaarts – met als soundtrack het verslag van de wedstrijd PSV – Ajax. Het is een geluk bij een ongeluk dat de extra speeltijd minstens een kwartier is – mijn treinreis duurt vanwege alle omleidingen en werkzaamheden ruim een uur langer dan gepland. Een mooie gelegenheid om in mijn boek te lezen. Via Utrecht kom ik moe maar voldaan thuis. Zo mogen meer weekenden zijn.
