Vroeger had ik nooit echt problemen met de NS. Ik heb wel eens een uurtje vertraging gehad, vastgestaan op een station zonder geld, of helse omreisroutes moeten volgen, maar verder werd de agonie die ik van andere mensen hoorde mij bespaard. Dat kon dus niet goed gaan, toen ik een baan kreeg waarvoor ik dagelijks mocht treinen. Je kunt niet altijd (klein) leed bespaard blijven. Overigens dacht ik in eerste instantie een gat in het rooster van de conducteurs te hebben ontdekt, maar afgelopen vrijdag werd ik dan eindelijk gevraagd om mijn toch al bijna twee weken oude Maandtrajectkaart te laten zien.
De eerste week ging het nog goed met reizen. Het was even uitzoeken dat je op het goede moment op het station aankomt zodat je niet 15 minuten hoeft te wachten daar, maar toen dat eenmaal was uitgezocht, beviel me dat treinen prima. Ik mag iedere dag een half uurtje reizen, dat is precies lang genoeg voor de krant of voor een aardig aantal pagina’s in een boek. Of werken, natuurlijk. Op de vrijdagmorgen kwam ik voor de nare verrassing dat de treinen niet verder reden dan Arnhem en dat ik werd aangeraden via Den Bosch te gaan. Dat duurt erg lang natuurlijk, dus ging ik gewoon met Arnhem en daarna met de bus naar Otterlo en dan naar Ede. Ik was uiteindelijk maar een kwartiertje later op mijn werk.
Maandagavond was het echter raak. Met het voornemen om die avond te gaan sporten, ging ik zelfs een trein eerder richting dan normaal naar huis. Bleek die trein nou net uitgekozen te zijn door een suïcidale gek. Dan zit je daar mooi in de trein bij Elst. Je mag er niet uit, het enige wat je kunt doen is blijven zitten en wachten. En dan duurt anderhalf uur best lang. Ook al heb je een boek bij je. Het idee dat er iemand onder je trein ligt, is bovendien ook best naar. Stel je voor dat je de machinist bent…
Dinsdag was het trouwens bijna weer raak. Nu liep er iemand over het spoor, waardoor de vertraging beperkt bleef tot een half uur. Vrijdag lagen er kalkoenen op het spoor tussen Ede-Wageningen en Utrecht, waardoor de helft van de treinen uitviel. Daar leed mijn reistijd overigens niet onder, aangezien mijn trein toevallig net wel reed. Maar dat mocht ook wel.
Er werd me toevertrouwd dat de GGD dit seizoen het suicide season noemt en dat zal ook wel. Even die kalkoenen uitgezonderd was het de afgelopen weken al vaker zo dat iemand voor de trein sprong op dit traject en ook elders in het land springen er vaak mensen voor de trein. Het is verreweg de asociaalste manier om zelfmoord te plegen: de machinist loopt een trauma op, alle hulptroepen moeten uitrukken om het lichaam te bergen en te controleren of het slachtoffer / de dader geen bom of iets bij zich had én een hoop mensen loopt vertraging op. Mensen die er een eind aanmaken, denken natuurlijk niet rationeel, maar toch… Probeer er dan in ieder geval op zo’n manier een eind aan te maken dat je er geen andere mensen mee voor het leven tekent… Of nog beter: zoek hulp.
Het forenzenbestaan heeft twee kanten, zo heb ik gemerkt. Ik heb er tot nu toe totaal geen moeite mee om iedere dag in de trein te stappen, maar het is minder leuk om je af te vragen wie er vandaag weer voor zal springen en hoeveel later je thuis gaat zijn en wie er vandaag weer slecht nieuws krijgt. Nee, doe mij maar blaadjes op de rails. Dan hebben we ten minste iets waar we met fatsoen over kunnen klagen.