Chuck
Een speciale aflevering van Seriesly over Chuck is wel op zijn plaats. In de kanons van 2009 en 2010 genoemd als hoogtepunt en al was ik kritisch over het laatste seizoen – “het dal is diep”, schreef ik in de vorige aflevering van deze rubriek -, voor de serie zal ik altijd warme gevoelens koesteren. Dat komt omdat het de eerste serie is waarvoor ik echt warme gevoelens ontwikkelde.
Net als veel andere studenten ontdekte ik tijdens mijn studie dat het best een goede manier van afkicken van een zware nacht, een drukke tentamenperiode of een regenachtige dag was om een seizoen of zelfs meerdere seizoenen van een serie in een marathonsessie te kijken. Niet allemaal achter elkaar natuurlijk, maar wel soms vijf of zes tegelijk – en de volgende dag weer. De eerste serie waarvan ik me bewust kon herinneren dat ik dat heb gedaan, is bij Scrubs. Misschien vanwege Zach Braff, die in een van mijn toenmalige favoriete films (Garden State, overigens ook nog steeds een speciaal plekje in mijn hart) speelde, misschien omdat iemand de serie gewoon tipte. Scrubs liep nog steeds door en dus keek ik trouw de laatste afleveringen. Maar dat blijft, ondanks de grote hoeveelheid heart, uiteindelijk een comedyserie en de laatste seizoenen werd al duidelijk dat de serie over zijn hoogtepunt heen was.
Ondertussen begon ik andere series te kijken. Heroes, bijvoorbeeld. Daarin werd onder in beeld vaak verwezen naar een andere serie Chuck. Op een gegeven moment besloot ik die serie ook eens te proberen. En al vrij snel was ik om.
Chuck, voor wie de serie niet kent, gaat over slacker/nerd Chuck. Om onduidelijke redenen is de slimmerik van de universiteit waar hij studeerde verbannen en aan het begin van de serie slijt hij zijn dagen in een elektronicazaak genaamd Buy More als onderdeel van de Nerd Herd, een groep medewerkers die je computer repareren. Dat werk is uiteraard veel te eenvoudig voor Chuck, maar teleurgesteld in het leven – want gedumpt door zijn school, zijn vriendin en een van zijn beste vrienden – gaan de dagen tegelijkertijd snel en langzaam voor de nerd die zijn potentieel nooit heeft kunnen volbrengen.
Op een dag krijgt Chuck een mysterieuze e-mail van die vriend die hem heeft verraden. De e-mail bevat een programma dat als je het opent alle geheimen van de CIA in je hoofd stopt. Dat gebeurt en daardoor is Chuck ineens een liability voor de Amerikaanse overheid. Zowel de FBI als de NSA sturen een agent op hem af om hem onder controle te houden. De keiharde maar bloedmooie Sarah en trained assassin Casey worden op hem afgestuurd om te kijken of Chuck geen gekke dingen uithaalt en om te besluiten wat er met hem moet gebeuren. Chuck valt als een blok voor Sarah en krijgt langzaamaan een nieuw doel in zijn leven: de wereld redden.
Als dit alles nu op serieuze wijze werd gebracht, zou het een uiterst duffe serie worden, maar Chuck is dat op geen enkel moment geweest. Werd Chuck ontvoerd door een slechterik, dan probeerde hij zich zelfbewust eruit te redden door verwijzingen naar films uit de jaren ’80 en ’90. Iedere spannende scène die zichzelf te serieus leek te nemen, werd gecompenseerd met humor in de Buy More-winkel. Nee, Chuck was vrijwel altijd light-hearted escapism.
Chuck liet namelijk zien dat de gemiddelde underachiever van halverwege de twintig veel meer met zijn leven kon doen. En niet eens vanwege al die CIA-geheimen in zijn hoofd. Nee, want uiteindelijk was de kracht van het personage Chuck zijn onvoorwaardelijke liefde voor de wereld, zijn weigering om ooit iemand neer te schieten, zijn soms stuntelige gedrag vol goede bedoelingen, zijn soms naïeve gedachtengang, het feit dat hij zonder die computergeheimen in zijn hoofd ook een fatsoenlijk mens was, die gewoon een kans moest grijpen om zichzelf te bewijzen.
Chuck was voor mij de ideale combinatie van comedy, drama, actie en een mooi verhaal. De serie had een heleboel heart: het hart zat op de juiste plek. Chuck was een sprookje in de moderne tijd, spannend wanneer het spannend moest zijn, ontspannend wanneer je dat wilde. De grote pech van Chuck was dat het nooit de kijkcijferhit werd die het moest zijn. Ieder jaar werd er beknibbeld op het budget, terwijl het in een ander universum, met goede promotie en een betere timing misschien tientallen miljoenen Amerikanen aan de buis gekluisterd had gehouden. Want als de serie één ding had, was het mass appeal.
Toch is het de makers niet gelukt om van Chuck een hitserie te maken. Dat gaat feitelijk tegen de filosofie in van de serie, die immers de underachiever de kans geeft om meer van zichzelf te maken. Dat dat de makers in het echt niet is gelukt en Chuck altijd een beetje een underachiever is gebleven, is het grote verdriet dat de makers EN fans met zich mee zullen dragen. Want Chuck had loyale fans, dat is in de afgelopen vijf jaar duidelijk geworden.
Ieder jaar worden er tientallen series in Amerika gelanceerd. En daar zitten heel veel goede en slechte bij… Maar het is nog maar de vraag of er een serie komt die de mix van eigenschappen zo goed heeft als Chuck die op zijn hoogtepunt had. De echte, uiteindelijke finale smaakte bitterzoet. De makers lieten nog één keer zien waarom de serie zo sterk was, zonder de serie meteen een definitief vrolijk einde te geven. Closure zonder echt zoetsappig te worden. Het is een schande dat er maar vier miljoen mensen naar keken aan het eind (dat is voor Amerikaanse begrippen weinig). Met een fatsoenlijk budget en goede schrijvers had er nog zoveel meer ingezeten. Maar voor nu eindigt de serie op het strand waar het allemaal begon. En maakt het einde mij melancholisch geniet om net iets meer dan 1000 woorden aan de serie vuil te maken op mijn blog. Welke serie gaat nu mijn wekelijkse portie escapism aanbieden?
