23. Turin Brakes – Outbursts (2010)
Mijn favoriete band kan natuurlijk niet in de lijst ontbreken. “Kan niet” nee. Niet “mag niet”, het kan namelijk niet zo zijn dat ik mijn favoriete band nooit luister toch? Vijf keer staan ze erin, met hun vijf studioalbums en de enige reden waarom Outbursts zo laag staat, is het feit dat de plaat pas in 2010 verscheen – de nieuwste aanwinst in de lijst zelfs. Het is voor het verhaal misschien niet zo handig dat we bij de nieuwste TB plaat beginnen, maar misschien werkt het wel op een aparte manier… We komen immers uiteindelijk uit bij…. Nou ja, vult u zelf de puntjes maar in.
We spreken dus van 2010, een jaar waarin het commerciële succes inmiddels ver te zoeken is voor het gitaarduo. De laatste hitnotering dateert van bijna vijf jaar eerder. Ironisch genoeg is de band sindsdien live een stuk zekerder en sterker geworden. De albums verkopen nog wel aardig, maar echte hits staan er – blijkbaar – niet op. In 2007, na de release van Dark On Fire (aanzienlijk hoger in deze lijst), werd de band aan de kant geschoven door de platenmaatschappij. Het contract liep af en de band was de inzet van het label dusdanig zat dat eventueel vragen om verlenging niet aan orde was. In 2009 stellen label en band nog een compilatie (Bottled at Source, The Best of The Source Years – ook als ode aan het kleine indielabel waar ze tekenden, dat een half jaar later werd overgenomen door labelgigant EMI) samen, maar feitelijk heeft de band vanaf 2008 de tijd om te werken aan de opvolger van Dark On Fire, al is dan nog de vraag hoe die uitgebracht gaat worden.
Turin Brakes is een bescheiden band, maar werkt – ondanks de akoestische instrumentatie – vaak met grote gebaren op plaat. In de eigen studio van de heren in het zuiden van London, wordt dus driftig geknutseld aan wat Outbursts gaat heten. Het gaat te ver om de heren bevrijd te noemen van de grote labels – op Outbursts bekruipt je bij tijd en wijle het gevoel dat dit een band is die toch weer bij een (al dan niet groot) label hoopt te tekenen. De echte bevrijding, het kleinere maar creatievere denken, begon ik pas NA Outbursts op te merken. Pas toen begon de band echt met andere artiesten samen te werken, kleine nieuwe projecten te beginnen, zelf EPs uit te brengen en social media te omarmen om contact te leggen met andere muzikanten, filmmakers en – ook niet onbelangrijk – fans.
Dat maakt Outbursts tot een gemengde ervaring. De liedjes zijn prima, maar de productie laat het hier en daar afweten. Zo horen we op opener Sea Change elektronische drums en elektrische strings. Een afknapper, want live horen we gewoon een imposante djembe, die gitarist Gale ter hand neemt op het moment dat het nummer op zijn eind loopt. En Will Power is in dit sausje wel erg verwant aan With or Without You. Daar staat nieuw territorium tegenover, kijk naar het ringtonewaardige riffje (maar dan op een niet irritante manier) in Apocolyps, de spookachtige stemming van The Letting Down en de elektrische verstilling in de titeltrack.
Toen ik de plaat voor de eerste keer hoorde was ik laaiend enthousiast – niet alleen vanwege mijn dank-u-wel-melding in de liner notes van het album. Dat komt omdat de band – zonder de roots te verloochenen – zijn best deed iets anders te doen met de bekende kwaliteiten (goed gitaarspel, sterke zang). Dat was voor mij voldoende om het vertrouwen in de band te herstellen – dat ook bij mij op donkere dagen soms minder is. Want ja, als commercieel succes uitblijft en talloze liefhebbers de band links laten liggen, dan vraag je je af of het het allemaal wel waard is.
Maar Outbursts herstelde mijn vertrouwen in de band en maakte mij zowaar enigszins emotioneel. Dat ik niet fout zat. Dat ze nog steeds toffe en mooie liedjes maken – soms naar beneden gehaald door een gemiddelde productie. Dat ze af en toe een schop onder de kont nodig hebben. Dat ik die dan maar moet proberen te geven als superfan.
De cd opent met maatschappijkritiek (6 billion backs against the wall, now will you walk or run?) én zelfbevestiging (If we don’t do this nobody else will) en eindigt met de extreem intieme liefdesverklaring in Outbursts, waarin Olly zich live regelmatig verliest (I love you everyday, and the summer rain won’t wash this love away). Waarbij Olly aan het eind ineens vraagt: I just poured my heart out, did I go too far now?
Voor mij niet. Maar misschien ben ik een te intens mens.
