22. Ane Brun – Spending Time With Morgan (2003)
Vroeger had je de Vikingen en die kwamen uit het noorden. Ane Brun komt ook uit die hoek dus dan kan het best zo zijn dat ik iets van vikinglust bij haar bespeur op haar eerste album. Inmiddels staat Brun bekend om de verstilling en schoonheid op haar brede doorbraakplaat It All Starts With One, maar hier is ze nog een simpel meisje met gitaar. Met goede skills hoor, dat wordt meteen al duidelijk. En ik zou liegen als er op deze plaat geen verstilling te vinden is, maar het is een album dat op het ene moment “de boel de boel laat” (zoals Theo Maassen zou zeggen) en op het andere moment je bij je strot grijpt. Niet voor niets is de Morgan uit de titel van de plaat geen bij naam genoemde lover, maar haar gitaar. Dit is muziek om het muziek maken, maar toch ook als uitlaadklep van emoties.
Haar liefde voor muziek blijkt meteen. Opener (en sluiter, in encoreversie) Humming One Of Your Songs is een catchy nummer waarin Brun welgeteld acht verschillende regels de huiskamer in zingt – waarbij het grootste deel ook nog eens nietszeggend is. Het gaat hier om de kern van de boodschap: ik ben verslaafd aan een van je liedjes. En waarschijnlijk: ik ben dus ook verslaafd aan jou. Het refrein (I just know one small verse in the middle of it, but it makes me wanna hear it on and on and on and on…) werkt als een mantra.
Daarna laat Brun de kracht van meerstemmig zingen en mooi gitaar spelen. Een lief liedje, dat Are They Saying Goodbye maar het gaat hier om zelfreflectie. Heb ik hem van me weggeduwd? vraagt Brun zich af. En ben ik nu niet gewoon jaloers? Om vervolgens toe te geven dat ze de waarheid helemaal niet wil weten (I refuse to go deeper, I choose to go blind, this trouble just shouldn’t be mine, but it’s confusing my existence, it is intruding my mind, I guess this trouble is also mine…).
Dergelijke conflicten komen we vaker tegen. Op het volgende nummer al, On And Off Again. Opnieuw horen we een uiterst geconflicteerde Brun. Aangezien het echte leven ook niet altijd simpel is, maakt het Spending Time With Morgan bij tijd en wijle dus ook een echte “maar, hoe, wat…?”-plaat. Meer vikinglust vinden we op I Shot My Heart. En dat de schuld niet altijd bij de ander ligt, blijkt uit So You Did It Again – wat weliswaar in de jij-vorm is geschreven maar zo venijnig klinkt dat het mensen met enige vorm van self-loathing niet anders voor kan komen dan dat de boodschap voor Brun is. You lay all your time and money on the fuckin’ wrong horse. Dat dan wel weer met een bijna vrolijk gitaarrifje ten gehore wordt gebracht.
Een hoogtepuntje is voor mij Headphone Silence, wat ook erg sterk is geremixed eind 2008. Nog steeds sluit ik me vaak af met mijn hoofdtelefoon, in de trein, in de bus, in de wachtruimte en soms zelfs op kantoor. Even tot rust komen. Woorden waar ik mij keer op keer mee identificeer… De heerlijk subtiele instrumentatie van dit nummer maakt dit tot een genot om te luisteren op een goede hoofdtelefoon. Uiteraard.
I star in this movie
I play the part and unify
With the soundtrack in my head
It could be morning it could be night
I could be anywhere
The headphone silence
Which fills my head
Wat zo mooi aan de cd als geheel is, is de geconflicteerde persoonlijkheid die Brun al op dit debuut ten toon spreid. Tegelijkertijd toont ze zich strijdlustig, breekbaar, geconflicteerd en passioneel. En dat alles met een instrumentatie die eerder Amerikaans aandoet dan Scandinavisch. Maar luister één keer naar het werk van Brun en je weet dat je niet met het zoveelste singer/songwritertje te maken hebt, maar met een intelligente vrouw die de gitaar ook nog eens bijzonder goed beheerst. Dat zou ze op de albums daarna nog vaak bewijzen. A Temporary Dive (de opvolger) staat helaas niet in deze lijst, maar we komen haar nog een keer tegen, op een album dat duidelijk maakt hoeveel ze de afgelopen jaren is gegroeid. Spending Time With Morgan is een cd waar ik steeds bij terugkom. Omdat het een menselijke plaat is. En niets menselijks mij vreemd is.
