Fall from grace? Hoe voelt dat eigenlijk? Is dat erger dan dat mensen je laten vallen?
In ieder geval dacht ik er dinsdagmiddag aan dat ik al lang geen echte pijn meer heb gehad. Als in schrijnende pijn. Wond-pijn. Ik had wel maandag na het sporten een wondje op mijn been, maar dat telt niet. Van die pijn die niet weggaat als je weer rustig wordt. Misschien dacht ik eraan omdat ik bijna was gevallen.
Pleur ik toch dezelfde avond omdat ik een opstapje mis wanneer ik boodschappen heb gedaan in Den Haag. Mijn voet blijft haken achter het begin van het houten terras en ik pleur vol naar voren. In mijn handen wat boodschappen, maar niet genoeg om een afweergebaar met mijn handen te veroorzaken. Mijn knieën en handen vangen de val op. MIjn handen schuiven over het hout. tussen twee planken ligt een scherp steentje waaraan ik mijn hand openhaal.
Zo voelt dat dus. Dat je lichaam schrikt van pijnprikkels. Het was niet hard, maar ik was het wel bijna vergeten.
En om het nog eens extra erin te wrijven, pleurde ik heden avond van de trap in de NDRGRND. Daar droegen drie dichters gedichten voor. Ze waren al bezig. Ik sloot aan, maar de trap bleek glad door voeten die in plassen hadden gestaan. Ik gleed uit en gleed op mijn stuitje verder naar beneden.
In de bar werd gelachen.
Gelukkig niet om mij, maar om de dichter die voorlas.
