40 Miles – Indigo Jones
Omdat mixtapes soms gewoon moeten beginnen met een zanger die tot vier telt. Band die ik vaker dronken dan nuchter op het podium heb gezien en waar ik al jaren niks meer van heb gehoord (maar wie weet, ze kunnen er de volgende I Am Kloot-tour gewoon weer bij zijn).
Hello My Old Heart – The Oh Hello’s
Een liedje over dat oude verstokte hart van je. Gezongen door een Amerikaanse broer en zus en soms is dat de beste combinatie om te zingen.
Cornered Love – Ewert and the Two Dragons
Enthousiast dankzij het sterke Good Man Down, ging ik op zoek naar het vorige album van deze band. Op Spotify stond het gewoon. Ik had dit nummer al bijna afgezet, toen het ineens heel fijn werd. Dat duurt dus één minuut en vijftig seconden.
From The Woods (acoustic) – James Vincent McMorrow
Alsof nummers van deze zanger nog de toevoeging ‘acoustic’ nodig hebben… Mooie holle vocalen en tweede stem tillen dit nummer naar een hoger niveau. Kippenvel.
Guest of the Government – Admiral Fallow
Deze herfst is er ook een van de politiek (zie Den Haag, Amerika e.a.) – als ik dan toch een excuus moet aanvoeren om dit iets hardere nummer van het dit jaar uitgebrachte tweede album van Admiral Fallow toe te voegen aan dit lijstje. Heerlijke tekst ook:
Look it’s the eager butterflies and the fashionably late
The tug between those who to drink and those who create
By the end of the night it’s all been granted the old news shrug
And we all fall gently in a comfortable hug
Hard Times – Eastmountainsouth
Gejat van de herfstcompilatie van Fuel/Friends (The Oh Hello’s heb ik er ook van geplukt). Dit nummer houdt het juiste midden tussen melancholie en van je af bijten.
Villagers – Memoir
Afgelopen dinsdag één van de hoogtepunten van het concert van Villagers, hier als b-side bij recente single The Waves. Wat dat vage effect aan het einde toevoegt, weet ik niet zo goed, maar de tekst en de melodie maken veel goed.
Blue – First Aid Kit
Met deze twee Scandinavische meisjes heb ik een rare verhouding. Enerzijds maken ze leuke liedjes, anderzijds duurt het bij mij altijd even voordat het kwartje echt valt. Blue is het recentste nummer wat dit patroon volgt. Stamp-gitaar-samenzang, u kent dat wel.
Someone Told Me – Jake Bugg
Er zijn veel redenen om Jake Bugg te haten: de hype, zijn onuitstaanbaar jonge leeftijd, de teksten die het midden houden tussen jonge naïviteit en wijsheid. Dit is een mooi tokkelliedje van zijn debuut.
I Am Still Here – Damien Jurado
Toch nog een liedje van een singer/songwriter die verdrinkt in zijn eigen verdriet. Werd live in Tivoli voorafgegaan door een lang verhaal van Jurado over hoe zijn dertienjarige zoontje zijn concerten normaal gesproken niks vond, maar moest huilen na het horen van dit nummer. Ook al was het niet echt gebeurt. But it happened to someone… En daar heeft dat zoontje toch mooi een punt. *snif*
Every Little Hair Knows Your Name – Jens Lekman
Als Jens Lekman een break-up album maakt, klinkt het toch nog vrolijk. Althans voor het grootste deel. Deze afsluiter vormt de hete brij waar Lekman verder omheen draait (I wrote some songs when we broke up / but nothing came out so I stopped / every chord I struck was a miserable chord).
Can I – Säkert
Het was zo simpel. Annika Norlin maakt liedjes in het Engels als Hello Saferide en in het Zweeds als Säkert. Totdat ze Engelse vertalingen maakte van die Zweedse liedjes. Volgens mijn goede vriend Mischa – die Zweeds kan – een mooie gelegenheid om thematiek tussen de beide bands te vergelijken, maar daar ben ik nog niet aan toegekomen. Hij volgens mij ook niet.
Buffalo Ghosts – Elbow
Ze mogen dan doorgebroken zijn en iets te hard richting Snow Patrol gaan met hun laatste album (Open Arms, anyone?), Elbow heeft nog steeds de kracht van vroeger en die uit zich met name in hun ingetogen werk. Dit nummer van de recent uitgebrachte b-sides compilatie Dead In The Boot (en dat is, moet ik ze dan weer nageven, een briljante variatie op de titel van het debuut, Asleep In The Back) laat zien dat ze, als ze niet te moeilijk doen, hele mooie liedjes maken. Nog steeds.
These Days of Sun – Olly Knights
Op Spotify staat Olly Knights sinds deze week aangeduid als “Olly Knights (from Turin Brakes)” – waarschijnlijk om de vindbaarheid van dit hobbyproject te vergroten. Deze afsluiter heeft mijn hart bereikt, in ieder geval. Stukje reflectie en dergelijke.
All My Days – Alexi Murdoch
Afgelopen zomer in London was het de bedoeling niet alleen mijn favoriete band te zien, maar ook The Dark Knight Rises te zien. Dat bleek niet haalbaar en zodoende zat ik op een middag uit te brakken voor de tv, met heerlijk voedsel, min of meer gedwongen Real Steel te kijken. Alles stond me tegen aan deze film: Hugh Jackman speelt een eikel die vrouw en zoon in de steek heeft gelaten, overal schulden maakt en geld verdient met vechtrobots. U raadt het al: als hij wordt gedwongen een tijdje met zijn zoontje om te gaan (en daar nog voor betaald wordt ook!) blijkt zijn zoontje niet alleen heel goed in staat om zo’n vechtrobot te besturen, maar ook het hart van zijn vader te raken. Het erge is dat ik er zelfs warme gevoelens van krijg, nu ik erover schrijf. Want je hart smelt ergens halverwege het voorspelbare script. Ondanks alle slechte kanten van de film. En dat had ik eigenlijk al moeten weten aan het begin van de film, als All My Days van Alexi Murdoch op de achtergrond klinkt, terwijl Hugh Jackman in zijn vrachtwagen de opkomende zon tegemoet rijdt.
There’s No Leaving Now – The Tallest Man On Earth
Net als op Kids on the Run laat de lange Zweed de gitaar in de standaard staan op dit nummer. In plaats daarvan een jengelende piano. Mooie tekst ook: Your fear of the leading light if they are with you and your heart won’t fail / To see through a fearless eye and know that danger finally goes away / Still you’re trying but there’s no leaving now…
1 reactie
[…] dingen kennen. En realiseer je je dat je eigenlijk nog geen herfstplaylist hebt gemaakt – zoals vorig jaar – en dat dat hoog tijd wordt. Het thema blijft onvermijdelijk reflectie, hoewel ik dit keer […]