Mensch, erger jezelf

Een aantal Britse stand-up comedians baseert grappen voornamelijk op twee dingen. Ergernis en de machteloosheid die om de hoek komt kijken op het moment dat een poging wordt gedaan de bron van ergernis weg te nemen. Ik heb het dan over Jon Richardson (trailer van dvd geeft goede indruk), Rhod Gilbert (fragment over een zaklantaarn met de kracht van een miljoen kaarsen) en Jack Whitehall (fragment over Robert Patterson), bijvoorbeeld. Ergernis is erg fijn als bron van humor, want iedereen herkent het en als je je ergernis maar een beetje uitvergroot, is het al gauw grappig.

Ook Nederlandse grappenmakers doen dit. De kunst is om het op zo’n manier te doen dat je geen echte zuurpruim wordt. Hooguit een grappige zuurpruim. De laatste tijd heb ik veel comedy op YouTube zitten kijken en dan ga je al gauw nadenken: erger ik me nu echt zoveel als ik denk tijdens het kijken van die voorstellingen? Raast ook in mij de frustratie en woede op momenten dat ik geconfronteerd word met bureaucratie, botheid of betutteling?

Uiteraard is het antwoord ja. Het is alleen de manier hoe je ermee omgaat. Als we allemaal zouden reageren zoals comedians soms impliceren, zou de wereld één groot kruidvat zijn. En ik bedoel niet de drogisterij, hoewel die soms ook een bron van ergernis is. Ergeren is ook niet slecht, volgens mij.

Maar er viel me iets meer op. De momenten dat ik mezelf erger, zijn vaak net zo zeer aan mij te wijten als aan die andere mensen. Loop ik bijvoorbeeld op een zondagmiddag door de Albert Heijn te banjeren met een mandje vol boodschappen, dan wil ik mij wel eens ergeren aan de grote schare mensen die dat ook doet. Aan die ouders die hun jonge kinderen een eigen mandje geven en los laten in de supermarkt die tijdelijk dienst doet als speeltuin, aan de mensen die alle tijd van de wereld nemen bij het uitzoeken van hun avondmaal. Terwijl ik zelf natuurlijk ook gewoon een uur eerder had kunnen gaan. Of een dag erger. En daar erger ik me dan ook weer aan. En dat ik dan in al mijn ergernis de rozijnen vergeet.

Je inbeelden wat er zou gebeuren als je geen remmingen zou hebben, dat gebruiken comedians om een leuke show te maken en ik om het een en ander te relatieveren. Want feitelijk erger ik me zonder goede reden. Die ergernis ridiculiseren, opblazen en uitvergroten is de beste manier om je dat te realiseren. Erover vertellen levert blijkbaar volle zalen op en een show van bijna anderhalf uur in het geval Rhod Gilbert (zijn laatste show The Man With The Flaming Battenberg Tattoo gaat vrijwel geheel over zijn constante ergernis en de anger management therapie die hij volgde om er vanaf te komen). Natuurlijk zit er een verschil tussen fictie en werkelijkheid, maar de ergernis is veel mensen gewoon. En dat is ook niet erg. Mensch, erger jezelf gerust, zou ik willen zeggen. Maar weet wel: er zijn ergere dingen.

2 reacties

Als je niet de drogisterij bedoelt, is het dan geen kruiTvat?

Die Jon Richardson vond ik wel vrij grappig bij 8 out of 10 cats, maar laatst keek ik naar een show van hem en Sean Lock die dan naar de VS gingen om traditionele dingen te doen en daar was hij dus echt niet leuk. Ik zou de DVD nog niet aanschaffen in ieder geval.

Geef een reactie