Ik kan ons hier beter voordoen dan we zijn, maar de Duitse woordgrappen en bevelen waren toen al een constante factor. En niet dankzij unsere Nachbarn. Die hebben zich eigenlijk prima gedragen. Ons hotel was een ecologisch, organisch, biologisch en vooral ook vegetarisch. Dat bleek voor sommige onderdelen van het ontbijt wenselijk (thee, cereal en kaas) en voor sommige onderdelen minder wenselijk (vlees). 🙂 Maar goed, het heeft wel wat, naar Duitsland reizen zonder ook maar een curryworst of schnitzel te eten.
Nog meer milieuvriendelijks deed zich voor in ons vervoersmiddel: fietsen! Gezien de grote afstanden in Berlijn, is lopen niet echt een optie. Natuurlijk, er zijn treinen, bussen, trams en – voor het echte grotestadsgevoel – metro’s, maar echte Nederlanders gaan per Fahrrad. Dat we het alle dertien hebben overleefd, mag een klein wonder heten. Je kunt namelijk niet de Nederlandse fietswijze door trekken naar vreemde grote steden blijkt. Kriskras over kruisingen fietsend, regelmatig stoppend om de route te checken reden we van Oost- naar West-Berlijn. Dat leverde talloze toeterende auto’s op, maar het zorgde er wel voor dat we vrijdag in de namiddag al een groot deel van de talloze bezienswaardigheden op zijn minst hadden gespot. De lunch gebruikten we bij een Russisch tentje vlakbij het hotel, maar waarvoor we wel een kwartier door Berlijn fietsten. De eerste dag fietsen we nogal eens “de toeristische route”. Het meest indrukwekkend was de Duitse muur. Het is een ontzettend bizar bouwsel. Ik kan er gewoon met mijn verstand niet bij dat er tijdens mijn leven nog zulke dingen gebeurden – en laten we eerlijk zijn – nog steeds gebeuren. Muren om mensen in hun vrijheid te beperken…
We gingen overigens die vrijdag ook nog langs bij Duitse collega’s en een hip strandje naast de restanten van de Duitse muur. Daar scheen zowaar de zon even (echt!), verder was het vrijdag vooral bewolkt. Dat Duitse contentmarketingbureau was een groot bedrijf, met een aantal leuke klanten (Volkswagen-concern, e.a.), whiteboardmuren en een hip koffiezetapparaat. Leuk om te zien hoe het er in een veel grotere afzetmarkt aan toe gaat, maar uiteindelijk vond ik ons niet eens heel anders te werk gaan. Behalve dat zij voor iedere taak zo’n beetje een bedrijf overnemen. Die Duitse expansiedrift hé… Nee?
Uiteindelijk gingen we aan de Duitse biertjes en daarna het Indische eten. We fietsten daarna in één keer goed naar het hotel (dankzij mij!, de uren ervoor waren we menig keren omgedraaid en omgefietst). Sommige mensen vonden het genoeg (het was al een lange dag), maar de coolste mensen gingen op zoek naar de karaokebar die vlakbij het hotel zou zitten.
Behalve dat die er niet zat, dus eindigden we uiteindelijk in Schmitt’s, wat onze stamkroeg werd voor de rest van het weekend. Schmitt’s is zo’n kroeg waarvan je vermoedt dat ie pas na de val van de muur het huidige interieur heeft gekregen – de verf is net iets te nieuw en de meubels net iets te retro, maar de arbeidersgezelligheid stamt duidelijk nog van veel verder daarvoor. Het is zo’n kroegje waar iedereen welkom is – als je maar een beetje normaal doet. Hadden zij even pech dat er een groep luidruchtige Nederlanders binnenkwam…
Het viel nog wel mee vrijdagavond. We waren met een select groepje en iedereen was aardig vermoeid van de lange dag. Dus dronken we onze pilsjes (halve liters, waarbij je je meteen voorstelt wat Duitsers van onze Amsterdammertjes vinden) en werd het verder niet te laat die avond. Zaterdag moest er immers cultuur en geschiedenis worden gesnoven.
Het ecohotel had fancy moderne kamers met van die wastafels die er als schalen uitzien en best wel oké bedden. De kamers waren ook uitgerust met yoga-matjes en een biologische minibar (geen gebruik van gemaakt). Het ontbijt de volgende morgen (10 uur) was geniessen. Verse broodjes, losse thee, diverse sappen, kazen, jams en losse gedroogde dadels, amandelen, hazelnoten, muesli en chocolade… De natte droom van iedere ecologisch ingestelde toerist. De koffie werd met cafetières aan je tafel gebracht, de thee kon je zelf zetten. Als je nog niet aan het detoxifyen begon op het moment dat de wierrooklucht in de lobby inademde, dan begon het wel tijdens het ontbijt.
(ik impliceer hiermee overigens niet dat wierrooklucht een detoxiferend (?) effect heeft)
Aangesterkt en wel stapten we daarna op onze fietsen, waarbij de weersomstandigheden het helaas definitief af lieten weten. De miezer zette langzaam aan en nadat we Checkpoint Charlie hadden gezien, was het nodig tijd voor een opdroogmomentje en koffie. We vonden een gezellig Duits koffietentje (*kuch* Starbucks *kuch*) en nadat we iets droger waren, gingen we naar de plek waar vroeger het SS-hoofdkwartier stond.
Topographie des Terrors is een indrukwekkende plek. De gebouwen zijn gesloopt, maar de restanten van de kelders (in de open lucht) zijn tot een soort tentoonstelling verworden van de opkomst van de nazi’s en hun misdaden. In woord en beeld word je herinnerd aan misdaden van het regime en binnen in het gebouw naast de kelders, wordt dat nog eens dunnetjes over gedaan. De foto’s zijn niet eens zo expliciet, maar vooral gruwelijk omdat je de context kent. Na een uurtje ging het grootste deel van de collega’s winkelen, maar samen met een van mijn collega’s nam ik iets langer de tijd om deze tentoonstelling te bekijken. Daarna bekeken we naast Checkpoint Charlie een korte tentoonstelling over de Koude Oorlog en kwam er een grote demonstratie tegen racisme langs met talloze politiebusjes.
Het regende flink door en de honger en dorst begon toe te slaan, dus fietsten we getweeën naar het dichtstbijzijnde café dat we konden vinden. Het werd een pizzeria, waar we inmiddels zo doorweekt aankwamen dat het leek alsof we nooit meer zouden opdrogen. Maar we waren nog niet nat genoeg, blijkt. Uiteraard moesten we nog terugfietsen naar het hotel, en dat bleek wel een minuutje of twintig fietsen te zijn. Natte schoenen, natte sokken, natte broek, natte jas, shirt, blouse en t-shirt. ALLES WAS NAT toen we bij het hotel aankwamen. Gelukkig had ik een extra broek meegenomen en bleek de hotelföhn ook bijzonder goed van pas te komen bij het drogen. Denk wel dat het ecologische karakter van het hotelverblijf er wat onder heeft geleden…
Verzamelpunt na opdrogen was wederom Schmitt’s, waar ze niet alleen bier bleken te hebben, maar ook simpel doch voedzaam eten. We keken er Bayern München – Borussia Dortmund (die Robben hè, ik had het Dortmund wel gegund – en de fans achter ons ook) en hadden er een gezellige avond – met de intentie om uiteindelijk alsnog in een karaokebar (of hippere tent) uit te komen. Uiteindelijk bleek het te hard te regenen en was iedereen te lui om nog weg te gaan. Schmitt’s was het en Schmitt’s bleef het. Barmeisje Henriëtte hield er vast gemengde gevoelens aan over. Aan de ene kant draaide ze op één avond een maandomzet, aan de andere kant bleken we een wat luidruchtige discrepantie ten opzichte van de alternatieve types die normaal ’s avonds in Schmitt’s een biertje kwamen nuttigen (gespot: Rammstein tour t-shirt). Maar goed, dan moet je misschien niet in een bar op 200 meter van een hotel gaan werken. En na een uur al beginnen met opzichtig te zuchten ;). Dan lok je luidruchtige grapjes uit natuurlijk… Maar goed, een mooie avond werd het.
De volgende ochtend begon de vermoeidheid toe te slaan, maar na een voedzaam ontbijt lukt het vrijwel iedereen om voor 11:00 uur bij de receptie zijn om uit te checken. De bagage lieten we achter en in verschillende groepen gingen we ditmaal per metro langs enkele hoogtepunten van de Duits stad. Het indrukwekkende holocaustmonument, bijvoorbeeld. Daarna liepen we door het naastgelegen park rond, zagen we vanwege terreurdreiging talloze politiebusjes langskomen (verdacht pakketje in de metro). Toen werd het na een voedzame lunch tijd om terug naar het hotel te gaan. Met diezelfde metro (loos alarm).
Uiteindelijk waren we tien minuutjes later dan afgesproken terug bij het hotel en namen we niet de meest ideale route terug naar het vliegveld, waardoor het nog best krap werd met het halen van het vliegtuig. Maar niet krap genoeg voor sommigen om niet toch nog even een cadeautje voor het thuisfront te kopen. Moe en voldaan zaten we uiteindelijk in het vliegtuig en rond 21:00 uur landden we op Schiphol. Daar werd een tweetal collega’s enthousiast onthaald door partners, de rest dook in de trein huiswaarts. Ik was uiteindelijk rond 23:00 uur thuis, nam nog wat te eten en viel als een blok in slaap.
En toen moesten we er de volgende dag weer allemaal zitten om half 9 op kantoor. Er werd die dag wat minder gepraat dan normaal. Al was dat niet omdat het niet gezellig was. Of omdat Berlijn geen toffe stad is. Het is een leefbare stad met hele mooie en lelijke plekken. Ik wil zeker terug.
4 reacties
Ik neem aan dat je de fiets mee naar huis hebt genomen? Dat is blijkbaar een typisch Duits ding…
Nee? Te vroeg?
Mooi artikel Stefan! Altijd leuk om de ervaringen van anderen in Berlijn te lezen. Misschien ga ik binnenkort nog wel een keer bij Schmitt’s kijken 🙂
[…] Berlijn Daar was ik dus nog nooit geweest en dat vond ik pas erg toen ik er was. Want Berlijn is bij uitstek een stad om je bewust te worden van de recente geschiedenis. In een weekend lukte het bij lange na niet om alles te zien, maar er is natuurlijk altijd de mogelijkheid om nog eens terug te gaan op eigen gelegenheid. Bij voorkeur als het niet regent. […]
Ik denk dat na gisteren en vandaag dat niet echt meer klopt.