Maandag, het begin van de werkweek, en ook het echte begin van de vakantie. Want hoewel we bijna iedere vakantie flink wat kilometers met een huurauto afleggen en ik die ook zeker wil rekenen tot de vakantie, is er één activiteit die in vrijwel iedere Pimfandischasjo-activiteit om de hoek komt kijken: wandelen. Dan is het pas echt vakantie.
Na een inventarisatie van de diverse weersvoorspellingen de avond ervoor, besloten we vandaag vroeg (voor vakantie dan) op pad te gaan – om matig weer voor te blijven – en morgen later te beginnen – nadat het matige weer tijdelijk Húsavik en omstreken heeft verlaten.
Voor de duidelijkheid: met matig weer bedoel ik wind en regen. De temperatuur komt deze vakantie sowieso niet of nauwelijks boven de 14 graden uit, maar onze tactiek werpt zijn vruchten af. We rijden naar onze eerste wandellocatie en komen de eerste onverharde weg van de dag tegen. Tijd voor een foto in dit maanachtige landschap.
Dan rijden we door naar het gebied waar Dimmuborgir (uit te spreken met zware stem en gevolgd door een boosaardige lach), een toeristische trekpleister met een oog in een rots als ware het een set van Lord of the Rings (Fun fact: Tolkien was bij het schrijven geïnspireerd door IJsland). Allemaal op de foto dus en we zitten blijkbaar zo tussen twee touringcars in dat we zelfs het oog even voor onszelf hebben. Uiteraard zijn we de beroerdste niet om ook nog even te figureren in andermans foto’s. Moeha.
Waar alle mietjes-toeristen echter teruglopen van dit ‘oog’ naar de bus, via de geasfalteerde paden in het gebied vol rotsen en tijm, lopen wij dóór het oog richting de vulkaan erachter. De Hverfjall. Tijd om ons af te vragen waarom een vulkaan ‘Fjall’ heet of waarom hier in Ottesnaam overal tijm groeit, hebben we niet: onze vrienden de midges – die we nog kenden uit Schotland – verwelkomen ons. Deze middag hebben we de keuze uit veel midges of veel wind. Nou, dan weet ik het wel, zelfs al is het koude wind. De klim naar de top van de Hverfjall wordt ondanks het steile karakter steeds aangenamer. Uiteindelijk verliezen de midges het van de wind. Tijm daarentegen blijft zelfs op de top triomfantelijk groeien. Terwijl het mij toch niet bijzonder aangenaam lijkt om het hele jaar in de wind te moeten toeven.
In tegenstelling tot bij voorgaande beklimmingen, hebben we geen kaarten bij ons om te toepen. Ik vraag me ook af hoe lang we nog een complete stok kaarten hadden gehad, echte beschutting is er immers niet. Dus lopen we maar een rondje over de vulkaan. En dat is nog best een groot rondje. Daarna dalen we een klein beetje af in de krater om de ergste wind over ons heen te laten gaan en is het tijd voor een broodnodige lunch.
Na de lunch lopen we terug naar beneden. Ik heb het niet zo op steile afdalingen (of beklimmingen), maar de losse kiezel/stenen ondergrond fungeren als een soort kussen, dat wel nog hard aanvoelt als je onderuit schuift, maar die ook als natuurlijke rem optreedt – of kan optreden. Dus ben ik een minuutje later dan de rest beneden met schoenen vol stenen, maar al gauw kunnen we de weg terug vervolgen. Uiteraard lopen we niet dezelfde route terug, het Dimmuborgir gebied kent naast het oog nog meer mooie rotspartijen. Om in te bidden, te slapen of gewoon rond te kijken.
De tocht vervolgt zich in de auto waar we naar de zwavel van Hverir gaan. Als je al onwel werd van de (rotte) eierenlucht uit de douches van IJsland, raad ik je Hverir niet aan. Indrukwekkend is het wel, de hete poelen en de stoom die ontsnapt in combinatie met de alles bedwelmende lucht. En het leent zich voor een paar hilarische foto’s. Dat dan weer wel. Maar verder is het niet echt een plek om lang te blijven. Tenzij zo’n geur je niets dood, in welk geval je misschien gewoon niet menselijk bent. Of verkouden bent, misschien?
De middag loopt inmiddels al aardig op zijn eind, maar wij stoppen voor de terugkeer naar de warmte en comfort van onze huisjes nog even bij Krafla-vulkaan (mooi, met een meer in de krater om je geheime basis te verbergen) en de ernaast gelegen Leirhnjúkur-velden. Eind jaren 70 (en begin jaren 80) waren er KEI VEEL aardbevingen daar. Echt negen. Als het er niet meer waren. Maar waarschijnlijk negen. Het gevolg was een kloof waaruit allemaal lava kwam. Daardoor is de grond op sommige plekken in Leirhnjúkur nog steeds best wel warm. Nog indrukwekkender echter is de ruigheid van het zwarte landschap, de rotsen en de poreuze stenen die je kapot kunt gooien. Mijn poging om hier een groepsfoto te maken waarbij iedereen zich verstopt, slaagt niet wegens een gebrek aan enthousiasme, maar toch, het is hier erg mooi en we blijven er langer dan ik vooraf had gehoopt (ik had honger en was licht vermoeid).
Moe en voldaan komen we terug bij de auto en rijden we terug naar onze huisjes. Pims idee om pannenkoeken te bakken blijkt niet slecht, maar het feit dat we pas na zevenen terug zijn in Húsavik – als de twee supermarkten net het bordje met “gheuheyehslhoheuheten” (gesloten, niet echt IJslands) hebben opgehangen. Bij het tankstation dat wel open is, vinden we slechts een deel van de essentiële ingrediënten, maar uiteindelijk smaken onze pannenkoeken zonder ei toch goed. Misschien was het omdat we honger hebben, misschien omdat onze keukenprinsen van de avond veel van weinig kunnen maken…
De avond wordt besloten met iets wat we de avond ervoor stiekem ook al hadden willen doen: de hot tubs. IJslanders gaan graag zwemmen en / of chillen in de hot tub. Dus is ook ons park uitgerust met meerdere exemplaren. Knoert, Erwan en ik maken een rondje maar ze blijken allemaal te heet (damn you! Geothermisch water!) of bezet (damn you! Toeristen!). Gelukkig komt alles goed als we de receptioniste toevallig tegenkomen als ze de hond uitlaat en afval weggooit. Zij tipt ons dat er nog één (!) geheime (!) hot tub is die we kunnen gebruiken. Een goede queeste gaan we natuurlijk niet uit de weg bij PImfandischasjo en na wat omzwervingen vinden we de hot tub: pal aan het water, met uitzicht op de bergen, is het ook nog eens de coolste. Niet de koelste, maar door de deksel van de houten ton te halen, hopen we temperatuur enkele graden naar beneden te brengen.
Na allemaal gedoucht en zwembroeken te hebben aangetrokken, begint onze inmiddels nachtelijke excursie naar de hot tub voor mannengesprekken en langesluitertijdfoto’s. Geen noorderlicht te zien, helaas (we waren net te vroeg waarschijnlijk), maar desalniettemin een mooie avond.
