Ik zal niet liegen. Toen Steven Wilson het publiek van de Vereeniging toesprak met de zin ‘How many times have you heard this sentence at a live concert?’ dacht ik dat hij ging zeggen ‘This next song is gonna be our last song.’ Ik dacht dat hij een tirade over encores ging houden, en dat we allemaal gingen doen dat hij wegging en dat hij dan toch terug kwam. Niet dat ik echt naar het einde verlangde – want het was een vet concert – maar qua lengte was het met anderhalf uur spelen al best aardig.
Maar nee, de zin die Steven Wilson bedoelde was: ‘This next song has been edited down to 15 minutes’. En toegegeven: deze zin had ik nog niet vaak gehoord. Omdat de meeste bands die ik bezoek geen epische nummers van meer dan 15 minuten schrijven.
Ik bezoek niet vaak concerten van Steven Wilson, laat staan van artiesten wiens muziek als ‘progressive rock’, ‘space rock’ wordt genoemd. Dus dan ga je toch vergelijken. En dan komt Genesis (de oude(!)) toch best aardig in de buurt. Dat is ook het enige referentiekader dat ik heb. Ik kan ook best vergelijkingen trekken tussen de gitaarsolo’s in deze nummers en die van mijn favoriete band. Want die waren er ook.
Maar de verschillen zijn toch het opvallendst. Waar de muziek waar ik naar luister na een minuut of vier een liedje wel op zijn loopt, komt er bij Steven Wilson een verandering in stijl (ritme, toon, volume), en zo kan een nummer gerust nog vier-vijf minuten door. Soms zijn die overgangen heel natuurlijk, soms zijn ze heel hard. En soms dient dat de teksten, en soms niet. Hoe dan ook: een concert van Steven Wilson bijwonen is dus in ieder geval niet saai, tenzij je je muziek graag ‘strak’ en ’to the point’ wil hebben. Maar als je je muziek als ‘levend organisme’ wil en oprechte interesse toont voor wat er op het podium gebeurt, dan is zo’n concert prachtig.
En ja, als je niet alle nummers kent, is een concert van ruim twee uur best lang, maar de mooie visuals en afwisselende muzikale stijl maken veel goed. En dat geduld wordt beloond bleek meerdere malen. Twintig minuten voor het concert begon al een video van surveillance footage waar uiteindelijk Steven zelf als straatmuzikant vermomd tevoorschijn kwam en het eerste nummer begon te spelen – maar dan live in de zaal. Een prachtig begin waarmee de stemming van de avond werd gezet. Twintig minuten video en uiteindelijk een resultaat dat er mag zijn. Het was een mooie avond in De Vereeniging, zoveel wil ik alleen maar zeggen.
