So Sochi!

Ik overwoog serieus de Olympische Winterspelen in Sochijiji te boycotten vanwege dit mooie artikel over de ‘vergeten’ Winterspelen van Adolf Hitler in Vrij Nederland (mooie nieuwe site, trouwens). En iets met vage principes over mensenrechten en Poetin. En dat het niet goed zit met die man. Misschien. 

En misschien omdat Wie is de Mol? voor een paar weken is gepauzeerd. Midden in de reeks, net op een dood moment in de serie, na een vrij dertien-in-een-dozijn-aflevering zonder veel boeiende opdrachten of ontwikkelingen (ik weet niet eens meer wie er naar huis moest). De Mol is dit seizoen relatief luxe geweest, het zit er toch echt aan te komen dat de laatste afleveringen onder Spartaanse omstandigheden worden gespeeld… Expeditie Robinson bij de publieke omroep dus. Schakelen we dus donderdag massaal weer in allemaal, ondanks dat het programma moet wijken voor Sochi. Ik wel.

Goed, een boycot dus. Maar toen ik tijdens een nog vrij relaxte zaterdag de Nederlanders de schaatsen onderbonden om de eerste van een reeks vrij simpele overwinningen te boeken, zette ik toch even de tv aan. En ‘we’ wonnen. Mensen worden boos als ik ‘we’ zeg, maar het is toch heel goed om je ergens mee te associëren in deze tijd? Al is het maar voor een paar weken. Dus roep ik, ‘we winnen’, ondanks dat ik 24 uur ervoor nog aan een boycot dag en geen seconde van de openingsceremonie heb gezien, behalve die vijfde olympische ring die niet werkte, daarvan zag ik een foto op Twitter… Laat die laatste ring het nét afweten.

Net als bepaalde schaatshelden.  De ene na de andere man, maar met name Kramer, ontpopte zich tot slecht verliezer of egotripper. Hoe dat komt, geen idee… Maar het voegt in ieder geval spanning toe aan een schaatstoernooi dat verder nauwelijks spannend was. De oplossing: stuur die hele schaatsploeg mee met Wie is de Mol? Dat is pas je begeven op glad ijs. Volgens mij zit er genoeg drama in die ploeg om een heel spannende serie op te leveren. Sven Kramer stemt op zichzelf, voor zijn gevoel is hij de enige die meedoet. Ik kan niet wachten op de selfie voorafgaande aan de executie (“Ik weet het zeker! Ik ben de Mol!”) en dat ie dan naar huis moet en dat uiteindelijk Ireen Wüst toch weer wint. Blijkt Erben Wennemars al die tijd de Mol te zijn geweest.

En als je dan toch naar het circus Sochi aan het kijken bent, dan ga je over de dingen nadenken, er lijkt toch iets lost in translation te gaan – net als bij de slogan. Als Disney een tv-serie zou maken over een tienermeisje dat op school zit maar ’s nachts als curling-ster de sterren van de hemel veegt, dit geheim moet houden voor de rest van de klas en daardoor overdag een richtingsgevoel van 0 heeft en in slaap valt tijdens de les en blundert bij alle leuke jongens, de leraren en tijdens spreekbeurten, zou die serie So Sochi! heten.  Alas. 15% for this idea, mocht iemand dit willen realiseren (hoeft niet per se voor Disney). Sportieve rolmodellen kun je immers nooit genoeg hebben.

Achteraf gezien ben ik blij dat ik Sochi niet heb geboycot. Los van het feit dat we zoveel wonnen, levert het ook zoveel minder gespreksstof op. Maar uiteindelijk ben ik tegen het Holland Heineken Huis, Poetin, onrecht, onderdrukking, inperking van de vrijheid van meningsuiting en het feit dat vrouwen niet van lange schans af mogen springen. En ik ben voor curling.

En wellicht dat een boycot sowieso niet zo’n effectieve manier was om daartegen te protesteren. Ik kwam er tijdens de Spelen achter dat als ik was gedwongen Sochi op de kaart aan te wijzen ik veel te ver naar het oosten had gewezen en dat ik verongelijkt dacht als Koreanen het ijs betraden: “Dat is ook bijna een thuiswedstrijd”, me niet realiserend dat ze dan wel erg laat nog aan het schaatsen waren. En dat terwijl ik ook dit prachtige artikel in de Vrij Nederland had gelezen, wat de nodige geografische context biedt (en maatschappelijke ook).

Maar het zit erop, Sochi, dus we kunnen weer over naar de orde van de dag, de jaren opgespaarde sneeuw kan rustig smelten. En de badplaats kan weer in de vergetelheid raken. Al wat ons eraan herinnert zijn Wikipedia, de dubieuze Poetin die rustig verder gaat met zijn beleid, de gênante foto’s uit het Holland Heineken House en niet te vergeten de eindeloze herhalingen van So Sochi! 

Disney heeft nog niet gebeld.

1 reactie

Geef een reactie