Glasgow is gek

Op een harde vloer (of een heel dun matje, zo dun dat je soms niet door hebt dat je er vanaf bent gerold) is het slecht slapen. Ten minste, dat vind ik. Voor mijn kapotte rug, waar ik twee dagen eerder mee wakker werd geworden, deed het worden (in combinatie met een bezoek aan de fysio en twee stukken tape over de lengte van mijn rug). Het werkt vast niet bij iedereen zo, maar bij mij wel. Halverwege de tweede nacht op Schots grondgebied overtuig ik Pim om te ruilen. Ik in bed, hij op het matje. Ik slaap beter – was ook nodig na bijna drie gebroken nachten (thuis sliep ik met die rug ook bijzonder slecht) – maar heb het idee dat mijn rug me meer parten speelt als ik opsta. Dan is het de afweging: lekker slapen of minder rugpijn. Ik kies lekker slapen, omdat ik slaap nu eenmaal nodig heb.

Goed, ik word dus oud. Dat konden we ook al concluderen uit het feit dat ik een mietje ben in de Schotse drankcultuur. En laten we eerlijk zijn, in Nederland drink ik al niet in de Eredivisie – kwaliteit boven kwantiteit noem ik dat – maar in Schotland word ik dus gewoon weggelachen. Eén bier bestaat daar niet en als ik dan ook nog begin te gapen (zie het bovengenoemde slaaptekort) rond een uurtje of tien, dan wordt er dus doodleuk een White Russian voor je gehaald. Nu is de White Russian sowieso mijn favoriete cocktail – ik bevind mij wat dat betreft wel weer in goed gezelschap – dus dat was een geluk bij een ongeluk.

Nog meer drankcultuur: om 1 uur ’s middags naar A Play, A Pie and a Pint gaan. Waar je Schotse cuisine ervaart, al aan het bier mag (voor mij nog wat vroeg) en een toneelstuk te zien krijgt. In dit geval een vaag afgeleide van The Picture of Dorian Gray – maar dan met name over ouderdomsverschijnselen bij vrouwen op leeftijd. Grappig, maar ik denk dat we er meer van hadden genoten als we zelf wat meer op leeftijd waren. Nee, dan waren de spellen in het transportmuseum veel cooler.

Nog meer drankcultuur: de mannen in het vliegtuig naast me. Ik heb ook wel eens ’s morgens vroeg in een vliegtuig naar de UK gezeten alwaar de whiskey-cola al rijkelijk vloeide,  dus in die zin is het in de avonduren beter te begrijpen, maar in combinatie met de motoriek en stemkracht van de heren werd ik toch een beetje moedeloos tijdens de reis. De vlucht duurde ook wel langer dan normaal: bleek de piloot de verkeerde kant op te zijn gereden bij vertrek. Gelukkig vloog hij wel in één keer goed. In mijn herinnering was het een Belg, maar misschien was dat op de terugweg ;).

En toch zijn Schotten niet alleen drinkebroeders, of luidruchtige schreeuwlelijkerds. Zeker niet. Het zijn ook heel warme mensen. Ik begreep van mijn goede vriend Pim dat het een uitzondering betrof, maar de buschauffeur die van het vliegveld naar de stad reed, was in ieder geval heel aardig  en behulpzaam. En mijn Schotse vrienden, die ik een paar jaar geleden heb leren kennen, die zijn daar ook een voorbeeld van. Of Pims collega’s, die ik weliswaar maar even heb gesproken.

Kortom, het was goed in Schotland.

Geef een reactie