Wie wel eens speciaal voor de support act naar een show is geweest, weet hoe raar het is om zo’n korte set te aanschouwen – van een nummertje of 6, 7 – en dat dan eigenlijk het hoogtepunt van de avond al is geweest. Ik had dat met Elbow toen ze een jaartje of acht geleden in het voorprogramma van Deus stonden in de HMH. Donderdagavond in Doornroosje was ik bang voor dat gevoel, maar uiteindelijk werd een heel erg goede support act gevolgd door een minstens net zo goede hoofdact… En dan heb je twee hoogtepunten. Win voor iedereen!
Het was me een muzikale week, met afgelopen dinsdag Broken Bells (die overigens werden afgemaakt in de Volkskrant, onder vermelding van de verkeerde datum). Twee dagen later – donderdag 4 april dus – was het tijd voor een hometown gig. Vooraf concludeerde ik al veel te lang niet in Doornroosje te zijn geweest voor een concert (heel 2013 niet om precies te zijn) en dat het dus hoog tijd werd – zeker als ik nog eens het oude Doornroosje wilde bezoeken (dit najaar gaat de nieuwbouw open!).
Maar dat was de minste reden om naar Doornroosje te gaan, want de voornaamste reden was de muziek, en nog specifieker de support act dus. Rita Zipora hoorde ik een week eerder langskomen op het vrij fijne 3FM Alternative, dat vrijwel uitsluitend leuke muziek draait. Katerdag kwam langs (video hieronder) en ik kon het niet plaatsen. Het aantal Nederlandstalige alternatieve zangeressen is vrij beperkt en het was geen van de zangeressen die ik wel al kende (Eefje de Visser, Roosbeef, etc. etc.). En qua stijl paste het ook niet bij die zangeressen. Dit was, ehm, steviger, dansbaarder en brutaler. Interesse gewekt dus.
Katerdag blijkt niet eens haar leukste liedje te zijn. Wasem ligt ook heel goed in het gehoor, maar haar album Als ik kijk staat vol met leuke teksten en prettige soundscapes. En dus was de keuze vrij snel gemaakt haar een week later in Doornroosje te gaan zien, want het hoofdprogramma van Kris Berry en Perquisite is ook best wel fijn.
Rita Zipora maakte het waar, dat dat even duidelijk is. Je hebt van die support acts die op tournee meegaan omdat ze nog een beetje moeten ontdekken hoe ze die liedjes live moeten brengen op een interessante manier. Bij Rita was dat niet het geval. Opwegliedje houdt op de cd het midden tussen dromerig en ritmisch en dat komt live prima tot zijn recht. De band die is meegenomen doet het goed, maar Rita trekt duidelijk de meeste aandacht met haar uithalen op liedjes als Wasem, dus, en Wie Durft. Haar stem is kraakhelder en komt zo mogelijk nog beter tot zijn recht dan op Als Ik Kijk, haar debuutplaat. Het is jammer dat de zaal nog niet helemaal gevuld is, want het is fijne, spannende muziek met intrigerende teksten.
En dat smaakt naar meer, maar daar is vanavond geen tijd voor. Er komen vast nog genoeg gelegenheden om Rita live te zien. Ga dat dus doen. Ik wil wel mee. 😉
Kris Berry & Perquisite, het hoofdgerecht van de avond, doen het ook erg goed. Het gelegenheidsduo maakt fijn-in-het-gehoor-liggende popliedjes met een jazzy maar toch niet alleen maar soul/jazzy ondertoon. Ik kan er de vinger niet opleggen waar het me aan doet denken, maar het is in ieder geval beter dan waar het me aan moet denken. Als je de plaat luistert met een goede hoofdtelefoon, of op fijne speakers dan hoor je dat alles niet alleen lekker klinkt, maar ook met aandacht is gemaakt. Subtiele effecten op de achtergrond tillen de liedjes naar een hoger niveau dan alleen maar muziek-voor-bij-de-koffie. De productie is glad waar het moet, maar rafelig waar het kan. Het beste van twee werelden dus. En live wordt het nog VEEL beter.
Want live, tsja, dan staat er een topband, met een topzangeres die het publiek uit haar hand laat eten. Er worden veel nummers gespeeld van de voor een 3FM Award genomineerde Lovestruck Puzzles, maar ook werk van Pete Philly & Perquisite komt langs – in medleyvorm – en solowerk van Kris Berry. Na enig aarzelen wil het publiek ook best meezingen… Bijvoorbeeld op Warm, de nieuwe single waarvan de video de dag na het optreden verschijnt. Met de vraag of we die allemaal even willen delen:
Bij dezen. Als ze niks anders verdienen na zo’n mooi optreden, dan is het dat wel. Die 3FM Award voor beste album is ze van harte gegund. Hoogtepunten waren mijn favoriete liedjes Hitchhike (zie hieronder) en Let Go, het liedje van Kris’ debuut-ep Flower Empty Tree en Coming Home. Zeker de liedjes met de blazers erbij deden me naar de zomer verlangen. En dat kan maar één ding betekenen: die gaat er komen. En de lente is nu al niet te stoppen, zeker niet als je door de zon fietst met een nummer als dit:
Met zo’n goede soundtrack gaat het een mooi jaar worden voor het duo. Hopelijk nog te zien op zomerse festivals dus. Ik teken ervoor.
