Liedjes voor de Lente (2014)

Ik lag met de herfst- en winteredities van de mijn playlists een beetje achter, maar dat halen we NU in. Dus ben ik prima op tijd (vind ik zelf) met mijn lentelijst. Dan komen we komende zomer ook niet in de problemen. Er zitten veen nieuwe liedjes in en ook een paar oudere klassiekers die dan toch weer boven komen drijven in zo’n lenterig seizoen. De lijst staat op Spotify. Suggesties voor meer liedjes zijn welkom :).

spring2014

Nick Mulvey – Cucurucu
De intro van dit nummer bedriegt, op het moment dat Nick half in zichzelf mompelt terwijl hij tokkelt op zijn gitaar over een vrouw die in de avond voor hem zingt, waardoor hij terugdenkt aan de tijd dat ie onder de piano van zijn moeder zat te luisteren naar haar gezang (“Cucurucu”, zingt ze). Als je dan al op ‘skip’ hebt gedrukt, mis je meteen een van de fijnste liedjes van m’n afspeellijst. Want hoewel daarna dezelfde tekst nogmaals (en later nog een keer) – maar dan voluit – wordt gezongen, begint het nummer dan pas echt. Het is, wat we noemen, typisch een liedje voor Stefan. Het is vrolijk, nostalgisch, doet het goed op de fiets maar er zit ook een verlangen in (“My heart beats with ceaseless longing of a yearning to belong”). En langzaam wordt de instrumentatie steeds voller – strijkers, koortjes, ineens is het hipperdepip leuk. Slim gedaan. Vind ik leuk.

Ray LaMontagne – Airwaves
Gelukkig, er was een nog lenteriger liedje dan Supernova, de eerste single van Ray’s gelijknamige album (die ik laatst tijdens Record Store Day op vinyl bemachtigde). Op Airwaves horen we een dromerig getokkel, fijn orgeltje, gedempte percussie en slide en een hijgende Ray – dat laatste doet denken aan Rita Zipora trouwens – verderop op deze lijst te horen. Het resultaat is een genot voor het oor. Het enige wat nog nodig is, is een groot weiland, een blauwe lucht en van die wolkenformatie die voorbij trekken. Geproduceerd door die Frodo van The Black Keys trouwens, net als de rest van het album.

The Black Keys – Fever
WAT EEN BRUGGETJE! Van die Frodo van The Black Keys naar The Black Keys met een catchy liedje dat misschien niet zo briljant is als de vuigere liedjes op Brothers maar niettemin fijn om mee te zingen.

Rita Zipora – Wasem
Laatst al veel geschreven over Rita Zipora toen ik haar live zag, maar ze mag uiteraard niet ontbreken in deze lijst. Een zelfde hijgerigheid als bij Ray dus, maar wel in een heel ander jasje. Want uit dit nummer klinkt ongeduld, verlangen en lust, zonder de zomerachtige dromerigheid die Airwaves wel heeft. En had ik al gezegd dat het dansbaar en meeschreeuwbaar is?

First Aid Kit – My Silver Lining
Na me tijdenlang te hebben afgezet tegen de de zussen First Aid Kit zonder legitieme reden, werd ik dankzij Emmylou echt een beetje fan. En My Silver Lining gaat verder waar The Lion’s Roar ophield: lekker in het gehoor, met een fijn refrein en zo’n einde waarbij je meteen op repeat wil klikken, voor zover mensen dat nog doen. Geen idee of de plaat veel vooruitgang laat zien, maar als je je plaat Stay Gold noemt (met eerste single My Silver Lining) en vervolgens een gelimiteerde uitgave op gouden vinyl doet… Nou… Dan hoeft dat toch ook niet?  En de tekst… Tsja, die pakt me weer.  En dan heb ik het niet alleen over I try to keep on keeping on, maar vooral over die heerlijke zin waarin ze de tijd perfect weten te vatten – voor mij dan – de tijd waarin je alles wilt maar niet alles kan en waarin je als je niet uitkijkt jezelf voorbij rent:

I don’t know if I’m scared of dying but I’m scared of living too fast, too slow / Regret, remorse, hold on, oh no I’ve got to go

De hele tekst staat trouwens bij het nummer op Soundcloud. Prachtig.

Turin Brakes – Guess You Heard
Ja ja, ze zijn present, mijn favoriete band. Toen ik dit nummer vorig jaar in hun studio voor het eerst hoorde riep ik meteen dat het een single moest worden. Omdat het niet meer uit je kop gaat als ie er eenmaal in zit. Doet het net zo goed onderweg als First Aid Kit. De video is ook leuk trouwens, met zo weinig mogelijk concept erin, hoewel het uit beeld fietsen van zanger Olly tijdens de achtergrondkoortjes goed gevonden is….

Bear’s Den – Isaac
Hadden we al genoeg banjo’s gehad? Nee! Bear’s Den voldoet aan alle folkclichés… De baarden, de kleding, meerstemmig gezang: alles is present. En de depressieve liedjes. Want echte folk hoort het depressief te zijn.

Thomas Dybdahl – This Love Is Here To Stay
En dus maar iets vrolijkers. Het nummer lijkt te rammelen als het begint, maar wordt dan verrassend smooth. Fijne gitaarpartij en leuke effecten op de achtergrond. Die plaat (What’s Left Is Forever) is er zo eentje die blijft geven.

Vacationer – Good As New
Soms heb je zo’n band waar je maar één liedje van luistert. In het geval van Vacationer was dat Trip. Dat je dan vergeet dat zo’n band nog meer liedjes heeft. Zoals deze, met leuke samples erin net zoals Trip en een vergelijkbaar kabbelend beatritme. Misschien de rest van de plaat ook maar eens luisteren.

Generationals – Put A Light On
Als die bliepjes hier niet in hadden gezeten was dit waarschijnlijk een vreselijk vervelend nummer geweest. Maar die plingeltjes doen het hem.

Maná – Clavado en un Bar
Ja, dit liedje zat dus in New Girl. En het doet me denken aan die bandjes die ik op de middelbare school luisterde. En een beetje aan Sting en/of The Police. En het paste zo goed in die gelijknamige aflevering van New Girl dat ik eigenlijk hoopte dat de serie daar zou eindigen. Waarom was dit niet de laatste aflevering??

The War on Drugs – Burning
Voor iedereen die af en toe Dire Straits wil luisteren, maar dan in de vorm van een hippe indieband. Ik weet niet zo goed wat ik nu zo fijn vind aan dit nummer… Het is niet bijster origineel, de tekst is niet zo bijzonder… Maar het werkt. Het werkt heel goed.

Conor Oberst – Hundreds Of Ways
Hij komt naar Nijmegen, onze Conor – die frodo van Bright Eyes – tijdens de Vierdaagsefeesten, met een plaat vol nieuw materiaal dat net zo lekker klinkt als zijn Bright Eyes werk. Het klinkt voller dan je van een soloplaat zou verwachten – met achtergrondkoor, volledige band en zelfs blazers. Maar dat is niet erg. Als je trouwens je Conor liever gevoelig en eenzaam hebt, dan moet je dit liedje luisteren dat ie vermoedelijk voor een dochter schreef.

Blind Pilot – 3 Rounds and a Sound
Nu komen we dan toch in het luisterliedjesmoeras terecht. Deze vind ik wel fijn. Want melancholisch.

House of Trees – Find Me A Car
Deze band kwam ik tegen omdat Conrad Vingoe – een singer/songwriter die nu maar eens eindelijk met een nieuw album moet komen – met ze door Scandinavië tourde en ik benieuwd was met wat voor band ie op tour ging… Nu ben ik er nog steeds niet achter, want het heeft soms wat weg van een vagere Room Eleven, soms is het pure folk, soms is het jazzy… En soms is het nog iets heel anders. Find Me A Car is denk ik wel het toegankelijkste liedje met een fijne trommel en gitaar erin. En mooi gezongen, ondersteund door blazers. Colour me intrigued. 

Damon Albarn – Lonely Press Play
Tsja, Blur was (vast) fijn. Gorillaz was fijn. Maar dit… Dit is heel erg fijn. Meer van dit. MEER.

Benjamin Francis Leftwich – Break The Day Open
Hij weet het nog niet, onze Benjamin, maar hij heeft zojuist een hele goede move gemaakt. Hij is namelijk met mijn favoriete band aan het schrijven/opnemen. En als je dat doet, dan kun je er zeker van zijn dat je hopeloos gepromoot gaat worden bij mijn vrienden, collega’s en bekenden. Ik ga er maar even vanuit dat dat een goed ding is… In ieder geval goed om te zien dat mijn favoriete band werkt met een artiest die ik al ken (meestal zijn het nieuwe onbekende mensen, Take That even uitgezonderd). Dit is een mooi liedje dat iets minder zoetsappig is dan Shine, van Last Smoke Before The Snowstorm. Dat album werd door heel veel mensen niet gesnapt, maar gelukkig ook door veel mensen wel. Gelukkig, want met zijn (toen) 21 levensjaren was hij nog te jong om af te doen als zoetsappige singer/songwriter. De teksten hadden ook meer potentie. Dit nummer komt van een EP uit 2012. En hopelijk volgt in 2014 een nieuw album. Het is in ieder geval al een tijdje stil op zijn social media accounts. Dat is meestal een stilte voor de storm… De snowstorm. (<– see what I did there?)

Kings of Convenience – Gold For The Price Of Silver (Erot vs Kings of Convenience version)
Deze werd laatst in de afspeellijst voor de vrijdagmiddag op het werk gezet en niet eens door mijzelf… Het origineel van dit nummer (zie) is al een hoogtepuntje uit het oeuvre van de koningen, maar deze remix tilt het nummer nog een stapje hoger als je het weet te waarderen. Het maakt het nog net iets meer zonnig, net iets spannender, net iets vloeibaarder. Let your heart run along to the rhythm of the song is het motto van de remix, zo lijkt het. Prachtig en tijdloos. Let’s go and watch the sunrise

 

Geef een reactie