Onder de gordel
Het roept bij mij soms gemengde gevoelens op als een net ontdekt leuk liedje gebruikt wordt in een reclame. Het is leuk voor de band, die er met wat goede wil een nieuw album van kan financieren. Aan de andere kant wordt een mooi kunstwerkje misbruikt voor een reclame. En als het nu nog een mooie reclame was (een artistieke auto- of modereclame), of perfect gebruikt was in een campagne (denk Vodafone met Bohemian Like You)… Maar die vlieger ging niet op bij ‘(In The End) There’s Only Love’ in de McDonald’s reclame.
En dus had ik gemengde gevoelens. Want zo’n Oost-Europees bandje voelt in het begin toch even als een geheim dat je hebt ontdekt. Zelfs al is het een geheim dat regelmatig in Nederland optreedt en onder andere op Eurosonic de aandacht trekt van de pers. Dan mag zo’n band best een groter publiek bereiken, maar het liefst wel ten faveure van iets moois, niet gekleurde Coca Cola glazen of frietjes.
Dit was waar ze waren…
Gewoon een album maken, dat zat er nooit echt in bij Turin Brakes. Ieder album moest het weer anders – na het akoestische debuut The Optimist LP moest het episch, daarna moest het zomers, daarna moest het gladder… Dat moet vermoeiend zijn, zowel voor oprichters Olly Knights en Gale Paridjanian als voor de fans die iedere keer weer even moeten wennen. Live zijn ze gelukkig een stuk constanter, met akoestische gitaarliedjes met een randje. Of indiefolkpoprock, als dat beter klinkt. Op We Were Here uit 2013 doet de band een nieuwe poging die sound op plaat te vatten.
We Were Here werd opgenomen met vaste bassist Eddie Myer, drummer Rob Allum en producer Ali Staton. Twee weken lang, dagen van 18 uur in de legendarische Rockfield Studios. De plaat heeft een warm en rijk geluid door de analoge opnames waarvoor de band oude tapes kocht op eBay. Het laat zich het best luisteren op vinyl.
De laatste Top 25-berichten in de oorspronkelijke reeks (hier op ditisstefan.nl) zullen gelijktijdig op Gobsmag en Ditisstefan.nl verschijnen. Dat duurt echter nog ruim tien weken. 🙂