Mooie verhalen
The Decemberists staan bekend om hun epische teksten, steevast op melodie gezet in toegankelijke folkrock vorm, met soms een uitstapje naar gezapigheid of pop. Vanavond wordt afgetrapt met wat directer werk van het nieuwe album What A Terrible World, What a Beautiful World. Opener van die plaat, The Singer Addresses His Audience is ook de onvermijdelijke opener van deze avond. En meteen is duidelijk dat Colin Meloy er zin in heeft. Bijna uitdagend staat hij met een glas rode wijn aan zijn lippen het publiek te bespelen. Tijdens dat eerste nummer moet Meloy’s stem nog even opwarmen, maar daarna heeft hij een topavond, The Cavalry Captain klinkt prachtig, Here I Dreamt I Was An Architect ook.
Crowdpleasers
Natuurlijk, er zal vast een deel van het publiek zijn die nog meer klassiekers wilde horen, maar ik vind dat de mix van oud en nieuw werk uit louter crowdpleasers bestaat. De band claimt deze avond een nieuwe setlist te spelen en dat blijkt na een korte blik op Setlist.fm inderdaad zo te zijn. Waar Brussel en Amsterdam nog werden getrakteerd op Grace Cathedral Hill en het flauwe Philomena, krijgen wij het live verrassend fijne Rox In The Box en het prachtige The Crane Wife (1, 2 en 3). En de leukste liedjes van het nieuwe album, zoals The Wrong Year en Make You Better. Alleen jammer dat Los Angeles, I’m Yours en The Sporting Life vanavond niet langskomen. The Gymnast, High Above The Ground, The Rake’s Song en Lake Song zijn ook mooi, maar toch anders. Nadat 16 Military Wives is gespeeld, wordt de set afgesloten met A Beginning Song.
Grapjes
De band speelt netjes, hier en daar klinkt een keer een wat minder zuivere noot, maar niets extreem storends. Het contrast met Meloy, die grapjes maakt over het sociale karakter van Nijmegen (en Europa) en het onuitspreekbare karakter van Nijmegen, is groot. Nog zo’n moment: Meloy die tijdens een instrumentale break een voicerecorder ziet liggen van een fan die het concert opneemt, de recorder oppakt, er iets influistert (of doet alsof) terwijl de band wanhopig wacht op het moment totdat hij verder gaat met zingen.
Encore
In de encore gaat de band echt los. Na een intiem moment met 12/17/12 komt de hele band naar voren voor een overtuigende uitvoering van The Mariner’s Revenge Song. Het publiek moet hier uiteraard in participeren en acteren alsof ze worden opgegeten in een walvis. Het signaal van de avond – waarbij Chris Funk een zwart lint om zijn hoofd draait, geïnspireerd van 50 Shades of Grey, is daar volgens mij niet heel geschikt voor, maar als het moment daar is, doet het publiek toch nog een overtuigende poging.
https://instagram.com/p/zimw1zA38
Vooral erg leuk
Helaas komt de band niet terug voor een extra toegift – de muziek gaat snel aan – maar hoewel juist aan het eind van het concert de epische kant naar voren komt, beklijft na afloop vooral het plezier. We hebben gelachen, gezongen en plezier gemaakt en daarmee was het een verrassend luchtige leuke avond. Toegegeven, er zijn meerdere fictieve karakters vermoord deze avond, maar uiteindelijk hebben we vooral ook gewoon mooie, leuke en vaak zelfs toegankelijke liedjes gehoord. Het was fijn, het smaakte naar meer. Missie geslaagd.
