Waarom we allemaal van Taylor Swift zouden moeten houden

Auteur: Stefan Meeuws

Het begon met wekelijkse etentjes met mijn vrienden. In Nijmegen en Eindhoven, waar we studeerden, kookten we op aftandse kamers Knorr Wereldgerechten (je wist niet beter, je wist het niet…) en keken we slechte comedies op Veronica en RTL5. In de reclames zapten we weg, vaak naar het ter ziele gegane TMF, waar in die tijd de Your Chart werd uitgezonden. Een soort Dag Top 5, maar dan een top 10 en zonder presentatie. De lijst fluctueerde nogal en het was in de tijd dat ik voornamelijk muziek luisterde die de Your Chart nooit zou halen. Maar op een gegeven moment kwam één liedje wel heel vaak terug. Love Story. We kenden het meisje dat het zong niet maar waren meteen geïntrigeerd door de overgeproduceerde clip en mierzoete tekst.

Na maanden dat nummer te hebben gezien, kwam er een nieuwe single: You Belong With Me, en daarmee vielen alle stukjes op hun plaats. Een gemeenschappelijke vriend in Groningen had het countrymeisje met de gitaar inmiddels ook ontdekt. Het was fout, maar het was leuk.  We waren duidelijk niet de doelgroep voor Taylors muziek, maar dat kon ons niet deren. Dus toen we als grapje Taylors muziek meenamen op een vakantie, werd een traditie geboren. Taylors muziek was namelijk de enige soort die we op konden zetten zonder scheve gezichten over de muziekkeuze. Onze smaken lopen uiteen, maar in Taylor vinden we een gemene deler.

Wat begon als grapje, als tegengeluid voor al die indie singer/songwriters die ik luisterde, groeide uit naar een stille waardering in plaats van dat de liedjes – als een soort one day fly uit mijn geheugen verdwijnen. De vakantie-cd ging mee naar IJsland, Portugal, Zweden, Schotland, Slovenië en nog vele  andere plekken. En ook soms als ik ’s avonds thuis kwam, zette ik Taylor wel eens op, voor het kleine meisje in mezelf, grapte ik dan. Ieder moment dat ik fastfood gitaarmuziek wilde in plaats van moeilijke muzikale klaagzangen, dan zette ik Swift op. En nog steeds.

En ja, misschien worden haar concerten nog steeds met name bezocht door kleine meisjes, die zich in de steek gelaten voelen en daarom maar een kat nemen, haar liedjes spreken inmiddels een breder publiek aan. Ze schudde het country-imago van haar jeugd van zich af. Het gaat nog steeds vaak over de liefde. Taylor wordt in de armen gesloten van vele twintigers, inclusief ondergetekende. Ze is volwassen geworden, maar maar wel zichzelf. Dat kan ik, naast haar kattenobsessie, wel waarderen.

Natuurlijk is er een enorme marketingmachine aan het werk, maar Taylor Swift doet net een stapje extra voor haar fans. In haar teksten, haar social media acties (praten met / cadeaus sturen aan fans) en haar hele imago spreekt een enorm zelfbewustzijn. Dit weekend schreef ze een kritische blog over Apples nieuwe muziekdienst. Apple was van plan artiesten niet te vergoeden voor streams in de eerste drie maanden die gebruikers (gratis) kunnen consumeren en Taylor protesteerde daartegen, om het op te nemen voor de talloze indie artiesten die daar ook al over hadden geklaagd. Een paar uur later reageerde Apple: “We hear you, Taylor!” Natuurlijk roepen er meteen mensen dat ook dit een grote pr-stunt is van Apple en Team Swift, maar laten we eerlijk zijn: Apple komt hier niet bepaald positief in het nieuws. Het is zelfs een behoorlijk zwakke move van het normaal zo onaantastbare Apple.

Natuurlijk is het makkelijk om te doen wat je zelf leuk bent als je op je vijfentwintigste al helemaal binnen bent, maar toch: Taylor inspireert met haar eigen stijl en laat met haar haar eigen acties en haar rare dansjes zien dat je best je zelf mag zijn. Ze laat een hele generatie tieners en twintigers zien dat je best kei hard kunt werken én jezelf kunt zijn, dat je aardig voor elkaar zou moeten zijn en dat je best idealistische dromen mag koesteren. Zelfs al zal het grootste deel van die fans Taylor nooit ontmoeten en zelfs al neemt maar een klein percentage van die fans dat gedrag over, dan nog inspireert ze honderdduizenden fans om iets te maken van hun leven. Taylor is tegelijkertijd nerd, sexy, workaholic en kattenmeisje, held en BFF. Dat er iemand is die dat laat zien, is een goed teken.

Want vergelijk het eens met Kanye West, Katy Perry, Pharrell Williams, noem ze maar op. Google ze en vergelijk de nieuwskoppen. Geen enkele celebrity is nu zo groot én haalt dezelfde hoeveelheid “helpt fan” of ‘doet goed’-verhalen. Geen van ze heeft zoveel rare-dansjes-gifs waardoor het onmogelijk is om cynisch te worden. Nee, ze is niet perfect, maar ze heeft zowaar een persoonlijkheid onder de laag glitter. En zelfs als dat allemaal het resultaat is van talloze brainstormsessies, dan is het in ieder geval duidelijk dat Swift goed heeft opgelet tijdens die meetings. Ze maakt keuzes en ze schaamt zich er niet voor. En wie naar het soms wat generieke popalbum 1989 luistert kan dan ook alleen maar concluderen: Taylor heeft geen sell-out album gemaakt, maar een album waarbij ze haar keuzes met zoveel mogelijk mensen wil delen.

En nee, ze zal nooit aan al mijn muzikale behoeften voldoen, maar als straks de hype is afgelopen en de publiek opinie zich tegen haar keert, dan kan ik niet anders dan vermoeden dan dat er nog steeds een sterke artiest staat die het op haar manier doet. En ja, ik was teleurgesteld dat ik op het laatste moment niet naar haar concert ging in de Ziggo Dome, maar die talloze fans laten haar niet zomaar in de steek. Niet zolang ze haar eigen keuzes blijft maken. Ze is een van de sterkste vrouwelijke popsterren die we in de afgelopen jaren hebben gehad. En ze is pas 25, ze kan nog jaren mee. En volgens mij wordt ze alleen nog maar meer Taylor…