Eén week met Apple Music: streamen, maar dan persoonlijk?

Auteur: Stefan Meeuws

iTunes is niet mijn favoriete computerprogramma. Op Windows-computers ergerde ik me er altijd al kapot aan en de laatste jaren is de navigatie zo onlogisch en volgepropt geworden, dat ik er nu op Mac-computers nog steeds een beetje boos van kan worden. En guess what: de nieuwste versie van iTunes voegt een spuuglelijk icoontje toe aan je programmalijst en die navigatie in iTunes is nog erger. Een net zo lelijk icoontje dat daarvan afgeleid is, verschijnt vanzelf op je iPhone bij de nieuwste iOS-update en is vanaf september ook op Android te installeren. Maar moet je dat willen? Of kun je beter bij Spotify en Deezer blijven? Ik waag de gok en begin de drie maanden trial.

Tijdens het aanmeldproces moet ik genres en artiesten kiezen die ik leuk vind, door op bolletjes te tikken. Los van dat die bolletjes heel irritant zijn, zijn de keuzes maar beperkt en soms vrij random. Ja, Apple, ik vond Brainpower heel leuk. IN 2002. IN DE OMGEKEERDE WERELD. Die random artiesten bepalen hoe de ‘Voor jou’-tab in eerste instantie eruit komt te zien. Later wordt dit deel steeds specifieker op jouw smaak ingericht. Het idee: je liket wat je leuk vindt en Apple raadt nieuwe muziek aan die je dan waarschijnlijk ook leuk vindt. Omdat ik ooit in het kader van de Apple “12-dagen-gratis-dingen”-kerstactie een video van Maroon 5 heb gedownload, denkt Apple dat ik geïnteresseerd ben in een hele playlist vol Maroon 5. Ehm nee. En zelfs na een week lang niet naar Maroon 5 luisteren én het knopje ‘Minder zoals dit aanraden’ eindelijk te hebben gevonden, krijg ik nog steeds ‘Zwijmelen bij Maroon 5’ aangeraden:

Na een kleine week zijn de playlists nog steeds een beetje hit en miss dus. Ik heb niet het idee dat Apple écht heeft geïnventariseerd welke muziek ik al op mijn computer had staan en hoeveel ik die al heb geluisterd, want bij ‘Voor jou’ staan albums die ik al heel vaak heb gehoord (en albums waar ik geen interesse in heb). Dat is een gemiste kans, want daar wordt deze sectie duizend keer beter van. Apple had al zoveel informatie van me: alle muziek die ik op mijn computer heb staan, staat inmiddels ook in de iCloud en als allerlei hackers daar in kunnen, dan zou de Apple er zelf toch ook leuke dingen mee moeten kunnen doen.

Aan de andere kant zijn er best wat playlists die wél interessant zijn. Naast wat obligate ‘Maak kennis met The Beta Band’ (oké) of ‘Hits van Katy Perry’ (ehm, nee) zijn er aardige selecties als ‘Zomerse indie op het strand’ en ‘Beïnvloed door Elliot Smith’. Hier en daar zijn er zelfs extreem niche playlists als ‘Somber in de zon’ en ‘John Coltrane als sessiemuzikant’. Dat ik dan af en toe moet scrollen langs playlists als ‘Pop die je hart verwarmt’ (alles van Britney Spears tot Robin Thicke en Mariah Carey) en ‘Toermaatjes van Katy Perry’ (nog steeds nee) neem ik maar voor lief.

Het enige nadeel van deze playlists is dat ze vaak maar kort zijn. Vijftien nummers is leuk voor een rondje hardlopen, maar als Apple met de ideale playlist voor een road trip komt aanzetten, dan is een iets langere lengte toch wel gewenst. Als ik net als afgelopen vrijdag in de miscommunicatie van de NS terecht kom en ruim een uur vertraging heb, dan jas ik die road trip playlist er makkelijk twee keer doorheen. En dan is het gewoon woon-werkverkeer, niet eens een roadtrip… Dan dient die playlist niet echt zijn doel, zeker niet als je af en toe een liedje skipt omdat het stom is. Kwalijker wordt het als je bijvoorbeeld naar ‘Behind the boards: Nigel Godrich’ gaat luisteren. Waarom staan er maar twaalf liedjes in een lijst van zo’n prominente producer? Het idee is dat we in de bodemloze put van Apples streamingcatalogus nieuwe vage shit ontdekken, niet twaalf voor de hand liggende keuzes. Dat het ons thuis wordt voor onbekende en bekende muziek… Of zoals Apple het verkondigt in de laatste propagandafilm:

Kortom, het is dat het drie maanden gratis is, anders zou ik me wel heel erg storen aan het aantal kinderziektes. Bij Spotify kun je beter ‘verdwalen’ in gerelateerde artiesten, terwijl je bij Apple als het ware moet wachten tot er iemand zegt ‘hier heb ik nog een cd’tje met muziek die hier op lijkt en anders zoek ik wel een ander cd’tje hoor. Succes!’ Dat past niet echt bij deze tijd. Als dat het persoonlijke is, waar Apple het over heeft, dan geef mij maar algoritmes. Ja, ik mis de tijd dat we nog cd’tjes voor elkaar brandden met goeie muziek, maar we moeten een combinatie vinden van techniek en menselijke interventie. Cureren kun je leren, en ik hoop dan ook dat er de komende twee maanden en 24 dagen nog wat verbeterd gaat worden. Anders ga ik m’n abonnement niet verlengen. En zeg ik Spotify zeker nog niet op. Er zit zeker meerwaarde in relevante aanbevelingen. Maar dan moeten ze wel echt relevant zijn.

Eigenlijk is Apple Music een beetje zoals één onderdeel wat ik nog niet heb besproken: Connect. Hier kunnen artiesten filmpjes, berichten en foto’s delen met hun fans. En fans kunnen die artiesten dus volgen. Een soort TwitterMyspaceFacebookHyves, maar dan bij Apple. Connect is net als Apple Music een aardig idee, maar nog niet helemaal 100% actief. Misschien moeten alle leuke artiesten nog komen, maar waarom zouden die hun content alleen bij Apple Music plaatsen, en niet (ook) op de plekken waar nog meer fans te vinden zijn? En dus is Connect een onderdeel wat veel potentie heeft, maar als je ernaar toe gaat staan er maar een berichten van een paar artiesten:

Waaronder WEER Maroon 5… Neeeeeeeeeeeeeeee!

Morgen bespreekt Stefan het enige onderdeel van Apple Music waar hij Maroon 5 nog niet is tegengekomen, Apples radiozender Beats 1.