Ik ben Pelgrim lees ik in het Engels, dus I Am Pilgrim, op mijn uiterst kekke ereader. Toch fijn dat je geen 800 pagina’s overal mee naar toe hoeft te slepen. Na dik 200 bladzijdes zijn er al een aantal mensen op uiterst bloedige wijze om het leven gekomen. Het is tot nu toe 50% crime en 50% terrorisme, na een bloederige opening in New York gaan we terug in de tijd naar het Midden-Oosten. De achtergrond van de auteur (Terry Hayes) als scriptschrijver komt duidelijk naar voren in de breed uitgezette wereld. Dit is niet “gewoon even een seriemoordenaartje oppakken” en het zal mij benieuwen of de ambitie die uit de eerste 200 pagina’s blijkt ook waargemaakt wordt in de bijna 600 die nog volgen. Ruimte genoeg, in ieder geval.
Enige punt van zorg bij mij persoonlijk is dat ik iets te vroeg ben begonnen. Mijn vakantie begint pas over anderhalve week en als ik op dit tempo doorlees ben ik dan al minstens over de helft. Dus misschien heb ik nog een wervelende leestocht nodig… Niet dat ik niet genoeg boeken heb die ik nog wil lezen, maar voor vakantietijd moet je toch iets speciaals hebben liggen. Ik zou Oorlog & Vrede nog een keer kunnen proberen, maar liefst heb ik iets met meer vaart erin.
Hiervoor las ik Black Swan Green van David Mitchell. Het eerste boek van Mitchell waarover ik niet lyrisch ben – na erg onder de indruk te zijn van The Thousand Autumns of Jacob de Zoet en The Bone Clocks. Black Swan Green had ik misschien meer gewaardeerd als ik in Engeland on Thatcher was opgegroeid, nu maakten referenties minder indruk op me en bleef een soort coming-of-age verhaal over. Niet helemaal wat ik hoopte dus, ik was niet helemaal goed voorbereid op het lezen van dit boek. Dus maar een paar sterren, geen vijf. Ik heb nog Cloud Atlas en Ghostwritten liggen. Eén van die twee ga ik deze zomer nog lezen. De film Cloud Atlas was een beetje matig uitgewerkt, maar ik twijfel er niet over of het boek wordt een groot orkestraal letterfeest. Ik verheug me erop. Misschien ga ik die wel meenemen op vakantie als ik Pilgrim uit heb.
Ondertussen lees ik af en toe The Internet Is A Playground, vol foute e-mails en grappen, maar eerlijk is eerlijk: dit is een boek voor op de wc, waar je doorheen bladert, iets je aandacht trekt en waar je dan om grinnikt. Overdaad schaadt in dit geval. Jammer genoeg is mijn toilet niet echt geschikt om boeken bij te leggen, dus lees ik het toch maar in bed. Ook met mate te consumeren – om er extra van te genieten – zijn de columns van Marcel van Roosmalen. Het Is Nooit Leuk Als Je Tegen Een Boom Rijdt staat vol met pr-medewerkers met suggesties, klein leed en absurde situaties. Uiteraard droog en recht voor zijn raap opgeschreven. Kleine verhalen uit een groot land is de ondertitel. Alleen daar geniet ik al van.
P.s. zullen we trouwens stoppen met de Wikipedia-pagina van I Am Pilgrim te vandaliseren met een incorrecte titel boven de afbeelding? HEEL FLAUW:
