Auteur: Stefan Meeuws
Ellie Goulding wordt voor het eerst een hype rond de jaarwisseling 2009-2010, als zij door de BBC-critici wordt getipt voor grootse dingen. Ze komt in de slipstream van acts als Little Boots (New In Town) en La Roux (Bulletproof) opzetten met een soort mengeling van folkpop en elektronica en haar hese maar toch krachtige stem. Die combinatie is met name goed te horen in openingstrack Guns and Horses van haar debuut Lights:
Ze is een lievere versie van Florence & The Machine… Veelgedraaid in deze tijd zijn het catchy Starry-Eyed en Under The Sheets, waarbij ik definitief een beetje fan wordt bij haar optreden in de 3FM ochtendshow:
Het album Lights komt in de releaseweek binnen op 1 in de Britse albumlijst, maar kukelt daarna meteen weer de top 10 uit en niet veel later de hitlijsten. De liedjes gaan die zomer wel mee als vakantiesoundtrack, maar dat is helaas geen indicatie voor commercieel succes buiten Huize Stefan.
Curieuze afwezige op het album is de titeltrack, die alleen als bonustrack op iTunes wordt meegeleverd. Eind 2010 wordt het album nogmaals uitgebracht met extra nummer. In eerste instantie met die titeltrack als single, maar die plannen worden gewijzigd als Ellie Goulding een gevoelige cover van Your Song uitbrengt als soundtrack van de kerstcampagne van Brits warenhuis John Lewis:
Het wordt haar grootste hit tot dan toe, maar ook een beetje atypisch – want zonder elektronische invloeden of eigen creatieve inbreng van Goulding. En dus is Ellie dan bij het grote publiek bekend als die ene van die Elton John cover. En niet van haar eigen gave shit. Maar de reissue van Lights, getiteld Bright Lights is een grote hit en staat nog ver in 2011 in de album top 40. De tweede poging is raak: Ellie heeft succes en haar platenlabel is ook blij. Ze mag zelfs bij een bruiloft van het Brits koninklijk huis op komen draven – wat de albumverkopen ook positief beïnvloedt.
Soms kan zo’n succes helpen. Je kunt dan als artiest helemaal je eigen gang gaan, want fans heb je toch al. Maar de stap tot volwaardig popster maakt ze nog niet. Urban Ellie, ook fervent hardloopster en danser, maakt een album dat een stuk minder lief klinkt. Het is donkerder en agressiever. Soms zelfs lomp. Halcyon is niet echt mainstream, helaas, maar toch goed voor een paar aardige singles.
Ondertussen is Lights een gigantische hit geworden in Amerika en is er dus heel veel geld te verdienen voor het label. Nu Halcyon wat te hard en donker blijkt om de hitlijsten echt te veroveren, wordt het trucje van het eerste album gewoon nog eens gedaan.
En zo wordt Halcyon omgebouwd tot Halcyon Days, met tien fijne, positieve, toegankelijke hitjes op de tweede cd. Het is een doorslaand commercieel succes. In-twee-keer-goed-Ellie-Goulding strikes again!
Als ik eerlijk ben wordt dit het moment dat ik Ellie wat minder actief volg. Haar muziek is redelijk divers en commercieel erg succesvol, maar veel liedjes doen mij niet zoveel. En hoewel ze als performer en artiest steeds beter in haar vel lijkt te gaan zitten en zich bovendien als rolmodel opstelt als fanatiek sporter, vond ik de Ellie van Under The Sheets net wat leuker dan die van Burn.
Nu aan de vooravond van haar derde plaat Delirium heeft Ellie al vele successen geboekt, waaronder dat Love Me Like You Do liedje en samenwerkingen met Calvin Harris, maar haar grootste successen kwamen niet door de oorspronkelijke studioalbums die ze maakte. Driemaal is scheepsrecht en nu lijkt de tactiek: we nemen het zekere voor het onzekere: we gaan voor de dansbare elektronische popmuziek met een jaren ’80 vibe – want dat is nu in. En dus is er nu 3FM-megahit On My Mind, met een enorme catchy hook, steeds lekkerder refrein en hip gitaarrifje:
Tegen het eind van het nummer kunnen we spreken van ‘schaamteloos catchy pop’. Er mag geen twijfel over bestaan: Ellie gaat proberen de pop charts te domineren net zoals Taylor Swift dat het afgelopen jaar deed met 1989. Ellie werkt uiteraard met Max Martin en vergelijkbare hitproducers. Als het label de promotie een beetje goed aanpakt, wordt Delirium in één keer een groot succes. Eindelijk dus.
Ellie windt er geen doekjes om: “A part of me views this album as an experiment, to make a big pop album; I made a conscious decision that I wanted it to be on another level.” Dus dan weet je al hoe laat het is. Pop o’clock. Maar waar BFF Taylor Swift zo goed in is, is het cultiveren van haar eigen imago als popster. De vraag is of Ellie Goulding dat ook is. Mij bekruipt het gevoel dat we de echte Ellie Goulding anno 2015 vooral zien in haar live optredens en zelfs haar social media posts. Overal, behalve in haar muziek. Niet dat Ellie’s persoonlijkheid helemaal afwezig is in de tekst van On My Mind, maar je moet wel goed luisteren. Begin november weten we of een succesvol popalbum van Ellie Goulding, nog steeds echt een Ellie Goulding album is. Want Twee-Keer-Goed-Ellie was grillig, folkie, urban, sportief en spannend. Interessant en authentiek. Laten we hopen dat daar iets van over blijft onder het popoffensief wat er aan zit te komen. Anders verstop ik me Under The Sheets…
https://www.youtube.com/watch?v=rCgX7-80qEM
