Auteur: Stefan Meeuws
Mijn eerste herinnering aan Gwen Stefani dateert van begin 1997. Ik was 10 jaar oud en keek de Mega Top 50? 100? 50? op Nederland 1 of 3. Dat doet er ook niet toe, wat er wel toe doet is dat Don’t Speak van No Doubt voor mijn gevoel zo’n beetje een half jaar op 1 stond terwijl ik naar die wekelijkse hitlijsten keek. Wikipedia leert me dat ik er niet eens heel ver naast zit. Het nummer staat zo’n twintig weken in de top twintig, waarvan tien weken in de top 3. Dat heet doodgooien met een nummer en komt in de hedendaagse hitlijsten nog sporadisch voor (I’m looking at you, Kenny B). Maar zo’n nummer blijft je bij en dus heb ik altijd enige sympathie gehad voor die zielige Gwen Stefani, die in één nummer harde verwijten en zachte hush hush darlings zingt.
Don’t Speak gaat over de tragiek van het einde van een relatie en allemaal gevoelens, nogal een overgang van de vorige nummer één Daar is Gabbertje… En dus stonden No Doubt en Gwen Stefani op mijn radar. Een beetje dan, genoeg om Just A Girl leuk te vinden en geïntrigeerd te zijn door de cover-art van album Tragic Kingdom, maar niet genoeg om daadwerkelijk die cd te kopen of Gwens solocarrière helemaal te volgen. Maar als muziekliefhebber krijg je af en toe toch een liedje mee. En als je Stefan heet ook, want ja, die achternaam…
Bij die liedjes zit Hollaback Girl en Rich Girl met Eve. Dat zijn nummers die ik op de meeste dagen als vervelend zou beschouwen, hoewel Hollaback Girl de inspiratie vormde voor de door mij geïntroduceerde Nederlandse versie Shit is (Ban)aan! Maar er wordt regelmatig gejankt.
Laten we met een subtiel nummer beginnen. Cool is weliswaar een lied over de fase na de break-up, maar desalniettemin is het een nummer voor een ex:
We gaan door: 4 In The Morning. Daar zit ook enig leed verscholen onder de platitudes – of eerder clichés – van ‘alles geven’ en ‘maak me compleet’: Stay up till Four In The Morning / and the tears are pouring / And I want to make it worth the fight / What have we been doing for all this time?
Nog meer leed? Ja, in het nummer Early Winter wordt het er niet beter op. Het nummer is geschreven met Tim Rice-Oxley van Keane en dat is duidelijk te horen. Je hoeft geen muzikale aanleg te hebben om de Keane-versie van dit nummer voor te stellen (en daarom heeft Keane ‘m vast ook zelf maar gecoverd).
Het nummer, dat vast geïnspireerd is op George R.R. Martins Winter Is Coming, heeft het in dit geval niet over de vrieskou buiten, maar de vrieskou ‘van binnen’:
It hurts & I can’t remember sunlight
An Early Winter for us
The leaves are changing colour for us
& it gets too much, yeah it gets so much
Anno 2015 is het lang stil geweest rondom de solocarrière van Stefani, die ook weer met No Doubt actief is geworden. Maar nu lijkt er een nieuw album te komen, vers na haar scheiding van Gavin Rossdale van Bush (niet de presidenten, maar de band). En dus wrijf ik mij in mijn handen. Want Adele heeft Hello, Gwen heeft Used To Love You. Met een betere clip ook:
I don’t know why I cry / But I think it’s cause I remembered for the first time / Since I hated you / That I used to love you
Kan het nog directer? En met een beetje geluk krijgen we een heus break-up album van Stefani in 2016. Haar volgende single schijnt vrolijk te worden, maar heet ook Misery. Dus ik hoop toch op een tranentrekker, of op zijn minst een tekst vol verdriet en emotie.
Want ik ken nog een nummer van Stefani dat vrolijk klinkt maar depri is: The Sweet Escape, met Akon (die schijnt nog te leven). Maar mij hou je niet voor de gek. Catchy verpakt, maar over een hart dat brak:
If I could be sweet / I know I’ve been a real bad girl / I didn’t mean for you to get hurt.
Eat your heart out Adele. Gwen Stefani kan je makkelijk aan. En die kan nog andere soorten liedjes zingen ook. En heet Stefani. En Adele heet Stefa ni-et…
Foto copyright: Interscope Records.