Natuurlijk weet ik: de helft van de mensen besluit niet meer op deze link te klikken als ik wéér over Turin Brakes begin. Maar dit keer moet het even. Niet omdat er een nieuw album aankomt op 29 januari 2016, genaamd Lost Property, of omdat het toffe gozers zijn, maar omdat ik deze week ontdekte waar het begon.
Het begon bij die goede vriend van me, die op tv VPRO’s Lola da Musica zag, over I Am Kloot, over Kings of Convenience en over Turin Brakes. Ikzelf zag die aflevering nooit, maar hij wel. En hij kocht de cd’s. En drong ze me op. Bij elkaar heb ik die bands toch al een keer of vijfendertig gezien, als ik het moet inschatten. En ze gaan me alledrie aan het hart, maar Turin Brakes een beetje meer. Omdat het een menselijke band is, maar normale mensen erin die bijna per ongeluk meer dan een miljoen platen verkochten en sindsdien die doorgaan omdat ze het leuk vinden, niet omdat ze nog steeds hits scoren. Al moet je dat nooit helemaal uitsluiten.
Maar het begon dus rond 2001-2002, met die aflevering van Loladamusica, die ik nooit zag. Het is een beetje de missing link in mijn geschiedenis als muziekfan, de big bang, het begin. Daarvoor was er wel Phil Collins, maar dat was daarvoor en dit is nu (Phil Collins-quote voor de liefhebbers). Ik heb vaak gezocht naar die documentaire, maar nooit een online versie gevonden. Totdat 3voor12 ‘m afgelopen jaar eindelijk uploadde. En ik hem afgelopen week vond. En kon kijken. En het was prachtig, bijna onschuldig. John Bramwell van I Am Kloot die That’s Life zingt en van die semi-filosofische gesprekken in de kroeg voert, Kings of Convenience als Noorse nerds die obsessief tweestemmig zingen. En Turin Brakes, de casual slackers (waarbij Gale duidelijk een slaapgebrek heeft) die uit een totaal andere hoek weer komen. Het is prachtig. De artiesten zijn aan het woord, geen voice-over, gewoon kletsen en spelen.
Het is zonde dat dit soort programma’s niet meer op tv komt. Maar ik ben blij dat dit nu online staat. En dat ik het eindelijk heb gezien. Na veertien jaar.
