Auteur: Stefan Meeuws
Op de nieuwe plaat van Villagers verzamelt Conor O’Brien zijn vaste tourband om zich heen om de beste oude werken opnieuw te interpreteren en in te spelen in deze bezetting, samen met enkele hoogtepunten van het in 2015 verschenen Darling Arithmetic. Dit alles onder de bezielende leiding van Richard Woodcraft (The Last Shadow Puppets, Radiohead) en de vaste live engineer Ber Quinn. Maar even terug naar het begin, want wat zijn die hoogtepunten precies.
Villagers verschenen anno 2010 ten tonele met opener Becoming A Jackal. Op het eerste gehoor kun je het wegzetten als een willekeurige folkplaat zoals die rond die tijd veel verschenen. Maar de melodieën klonken net iets mooier en de teksten waren net iets cryptischer dan de makkelijkere exponenten van de folk revival die we de afgelopen jaren doormaakten. Niet voor niets werd het album genomineerd voor de grootste Britse muziekprijs, de Mercury Music Prize.
Dat hoor je al op opener I Saw The Dead, waarin O’Brien zijn verhalen niet breed opzet, maar klein houdt, voorzien van beklemmend pianospel. Maar ja, meteen opgevolgd door titeltrack Becoming A Jackal – waarin O’Briens karakteristieke zang goed te horen is: van beschrijvend tot emotioneel. Door niet de minste vakgenoten werd deze single bekroond met een Ivor Novello award in 2011 voor Best Song Musically and Lyrically.
Poppier is het op The Pact (I’ll Be Your Fever). Zoek je een schilderij in popvorm? Twenty Seven Strangers is waar je het vindt, in de openingscoupletten. Het is fascinerende en toch niet moeilijke muziek. Denk aan Paul Simon, bijvoorbeeld. Op Set The Tigers Free gebeurt er iets vergelijkbaars – dat klinkt raar, menselijk en warm, mede dankzij de fijne stem van O’Brien.
Wie dat jaar op het Naked Song Festival Conor hoorde roepen na een intieme set met slechts gitaar en piano dat hij “will never play rock and roll again!” had misschien verwacht dat O’Brien gewoon nog zo’n album ging maken, maar {Awayland} (2013) kenmerkt zich juist door breed opgezette sonic soundscapes en synthesizers. Daaronder zitten weer mooie liedjes, maar je moet er iets beter je best voor doen. Single The Waves had bijvoorbeeld als kenmerk wat men in de wereld van gehoorbeschadiging omschrijft als “een storende piep”:
En follow-up single Nothing Arrived werd een soort David-Gray-full-band-pop-rock met neostrijkers. Live klonk allemaal nog veel mooier, getuige deze fantastische, ontroerende versie voor Spotify. Dit kan ik dus de hele dag luisteren:
En ik gooi ook nog even mijn eigen live-opname (lekker puh, ik film dus gewoon wel af en toe een liedje) van afsluiter In A Newfound Land You Are Free in de groep, omdat ik er zo trots op ben (vooral op het geluid):
In 2014 werd de muziek van Villagers niet alleen verhalend maar ook uiterst persoonlijk. Conor kwam uit de kast als homoseksueel en verwijst er direct naar in zijn teksten, in plaats van fictieve karakters zijn gevoelens in de schoenen te schuiven. Na eerst Occupy Your Mind uit te brengen als protestsong rondom de Olympische Spelen in Rusland, verschijnt huiskamervlijt-album Darling Arithmetic waarin de liedjes bijna beklemmend intiem klinken en simpel zijn qua arrangementen. Conor fluistert bijna op Courage:
En op het prachtige The Soul Serene horen we dan eindelijk het nummer waarin de titel van de nieuwe plaat verstopt zit:
Where Have You Been All My Life mag dan vooral uit nieuwe opnames van bestaand werk bestaan, de drie albums staan zo vol juweeltjes dat de meeste nummers die hierboven genoemd worden niet eens op de nieuwe plaat staan. Wel bijvoorbeeld live-favoriet Memoir, oorspronkelijk geschreven voor Charlotte Gainsbourg. Dit mooie liefdesliedje met de mooie regels:
You were the lighthouse to my broken boat, but I’ve left you behindNow I might as well be anyone’s to find
En:
I give myself to strangers like I gave myself to you
But the unity I felt has been replaced by something new
Now I am Helen and I am Mary Jane
I am Robert and I am Paul
Oh I might as well be anyone’s at all
En zie hier de versie van Villagers. Het is live opgenomen. LIVE.
Of wat dacht je van deze cover van Wichita Linesman, van Jimmy Webb / Glenn Campbell:
Of Hot And Scary Summer, hier inclusief video uit de studio:
Lengte gebiedt mij een einde aan dit artikel te maken, maar na die laatste video ben ik eigenlijk een beetje sprakeloos. Het punt dat ik – geloof ik – wilde maken is: vandaag is een mooie dag om fan te worden van Villagers. Want vrijdag verschijnt er een mooi, toegankelijk overzichtswerk van Villagers. Waarin zij vragen: Where Have You Been All My Life. En jij je afvraagt waarom je nog geen fan was. En de wereld nieuw is en alles beter lijkt. In A Newfound Land You Are Free, zo bezingt Conor dat zelf. En beter kan ik het zelf niet verwoorden.
‘Where Have You Been All My Life?’ verschijnt vrijdag 8 januari 2016 op het label Domino in diverse kleuren en maten (cd, lp, groen vinyl).
Bron foto: Domino Records.
