Auteur: Stefan Meeuws
De Shuffle doet niet zijn best om me opgewekt te laten worden. Natuurlijk daarstraks kwamen er nog vrolijke liedjes langs, maar inmiddels lijkt ieder nummer dat langskomt het vage vermoeden te bevestigen dat er iets ooit beter was, al weet ik niet precies wat dat was. Die verkoudheid helpt natuurlijk ook niet. Maar als dan Madrugada met Hold On To You begint te spelen, dan kan het nog zo’n lieve titel zijn, de tekst maakt niet vrolijk:
I can come to terms with slowly going mad
Things we used to fear in the dark and what ever lies beyond that
But I’ve come to resemble my own shadow
As it falls into the sidewalk, I’m no longer anyone I know
Nu stond Madrugada ook niet bekend om hun vrolijke oeuvre (het einde van de band is trouwens ook niet echt vrolijk), maar dit nummer zit dan ook wel weer aan het deprimerende kant van het spectrum. Dan komt Bon Iver er even heerlijk tussendoor met een subtiel melancholisch instrumentaaltje, Lisbon OH.
En dan begint Phil Collins Can’t Turn Back The Years. Komende vrijdag komen de eerste remasters uit van het solowerk van de drummer en zanger, waaronder zijn magistrale debuut Face Value en het introspectieve Both Sides – waar ook dit nummer op staat. Het glijdt lekker weg, daarom luister ik het zo vaak, misschien. Sometimes, hits me in the morning, hits me at night that I cannot turn back the years. Kom maar door, Spotify. Wrijf het er maar in op deze avond.
Er stappen wat mensen uit en wat mensen in, tijdens Streets of Philadelphia, maar het beeld verandert nauwelijks in dit treinstel. Iemand leest Gilead, andere reizigers hebben de ogen maar gesloten. En ik zit natuurlijk met mijn koptelefoon op. Damien Rices Colour Me In is weliswaar meer wanhopig dan melancholisch, maar met een dusdanige instrumentatie dat het nog net melancholisch aanvoelt. Dat zwakt de tekst iets af…
So I tried to erase it
But the ink bled right through
Almost drove myself crazy
When these words led to you
And all these useless dreams of living alone
Like a dogless bone…
So come let me love you
Damiens naamgenoot, Jurado (komt later dit jaar met een nieuw album) kan er ook wat van, hoor. Dat St. Bartlett-album, het laatste voordat hij de psychedelische kant op ging, bevat menig nummer waar ik nog net niet van denk: wat is het leven toch moeilijk… Rachel & Cali is een klein verhaaltje dat opent met:
Rachel, would it be alright if I stayed here in the car? There’s too many people out there I don’t know. It’s not that I’m too shy, or cannot be polite, I just don’t feel confident in crowds.
https://www.youtube.com/watch?v=dA14an6Hlu8
Turin Brakes komt ook langs (dat was onvermijdelijk, gezien de hoeveelheid nummers van deze band die ik offline gesynchroniseerd heb in mijn collectie). Erase Everything is inderdaad een goede keus van Spotify. Maar het is niet mijn ultieme zwelg-in-stille-klankennummer van deze band. Dat is Rain City. Traag, onbegrijpelijk Rain City. Waarin je zelfs in je dromen je beide armen breekt, de natuurwetten tegen je zijn (Nature’s cruel she laughs at me) en we allemaal tot stof wederkeren.
Speel ik vals door vrolijke nummers te skippen? Misschien, maar dat gebeurde maar één of twee keer. Is het niet fijn om gewoon jezelf onder te dompelen in een bad van weemoed, in een overweldigend gevoel van ‘ach en wee’? Niet te zwaar en niet te lang, gewoon omdat er toch niets anders kan nu. Thuis wachten vrienden, voor het eten, thuis is gezelligheid straks. Maar dat duurt nog een klein uur. Voor nu zijn er stemmen en gitaren en vaak niet veel meer dan dat.
Every day there’s a boy in the mirror asking me…
What are you doing here?
Finding all my previous motives
growing increasingly unclear.
(…)
So I’ll lose some sales and my boss won’t be happy,
but there’s only one thing on my mind
searching boxes underneath the counter,
on a chance that on a tape I’d find…
a song for… someone who needs somewhere to long for…
Genieten. Ik word er bijna vrolijk van…
Foto bron: www.pexels.com.
