De Comeback Kids van 2016: Red Hot Chili Peppers, KT Tunstall, Eric Clapton

Muzikaal gezien staat de zomer bekend als de periode dat bands en artiesten festivals plat spelen met ‘greatest hits’ shows. Maar het is ook traditiegetrouw de periode dat de nieuwe werken voor NA die zomer worden aangekondigd en nog even snel wat albums van artiesten worden gedropt die het meestal lekker doen in de auto op een hete zomerdag. En laten er nou een hoop artiesten bij zitten van wie we al een tijdje niks meer hadden gehoord. Hoewel er een aantal 50+’ers bij zitten, noem ik ze maar even de Comeback Kids van 2016. Een overzicht.

Red Hot Chili Peppers – Dark Necessities

Wanneer komt het moment dat je als artiest denkt: misschien moet ik eens wat vaker mijn t-shirt aanhouden? Zanger Antony Kiedis is 53 mensen. Maar in deze door Olivia Wilde (fun fact!) geregisseerde clip trekt ie zijn t-shirt uit en springt ie rond alsof het 2001 is. Dark Necessities houdt het midden tussen klassieke RHCP-liedjes en wat rondere, vollere arrangementen. Alsof het randje er een beetje vanaf is, maar dat hetgeen dat er voor terug is gekomen de heren niet verkeerd staat. Datzelfde gevoel bekruipt me bij de titeltrack van The GetawayEn eigenlijk is dat een goed ding, want van het vorige album I’m With You (2011) kan ik me letterlijk geen enkel nummer voor de geest halen. En haat de Chili Peppers hoeveel je wil, stiekem zijn ze zo’n band die je als kind van de jaren ’80 je hele adolescente leven heeft achtervolgd. Dus dan is het best leuk als ze weer iets doen wat goed te pruimen is.

Leuk dat ze terugzijn? Ja
Essential listening? Hmm, net dan… 

KT Tunstall – Evil Eye

KT Tunstall is nog niet helemaal terug, maar wel bijna. Haar album heeft nog geen naam, maar kan wel al besteld worden. Dus lang gaat het niet meer duren, vooral niet omdat er al een gloednieuwe EP uitkwam op vrijdag 17 juni. Na het introspectieve, folky en vermoedelijk daarom wat minder succesvolle Invisible Empire / Crescent Moon uit 2013 verhuisde Tunstall naar Los Angeles om aldaar soundtracks te gaan maken. Dat deed ze niet zonder succes, alleen werden de films waarvoor ze schreef nog niet echt succesvol. Enfin, met haar nieuwe Golden State EP maakt Tunstall weer gewoon de vette gitaarpop die ons doet denken aan Suddenly I See en Black Horse & The Cherry Tree. Genieten dus.

Leuk dat ze terug is? JAAA!
Essential listening? Nou ja, essentieel is een groot woord. Maar oké.

Eric Clapton – Spiral

Ericje Clapton is natuurlijk nooit echt bekend geworden vanwege zijn wereldveranderende songs, en dus mag ik eigenlijk niet verbaasd zijn dat zijn 23ste (!) studioalbum I Still Do weer een sterk staaltje middle-of-the-road blues en gitaarmuziek is geworden. Wel jammer dat Edje Sheeran op het album  opduikt, dat was echt even een partijtje niet nodig (dat hele nummer niet), maar er zullen vast een paar cd’s extra door worden verkocht. Of koopt niemand meer cd’s? Enfin, je zou zeggen dat mensen dat doen vanwege Claptons iconische gitaarspel, niet vanwege Ed. Of hebben de mensen dat al vaak genoeg gehoord?

Leuk dat ie terug is? Meh. Oké.
Essential listening? Nou ja, er zijn vast betere Clapton-platen om op te zetten.

Paul Simon – Wristband

Weet je wat lachen is? Dat je de hele wereld over tourt, 74 bent, nog steeds platen maakt en dan gewoon een klein liedje maakt over dat je per ongeluk via de artiestenuitgang het gebouw uitloopt en dan niet meer naar binnen kunt. Hoe menselijk wil je het hebben? Het gaat nergens over (zelfs niet in het laatste couplet als Simon nog een poging doet om de tekst wat breder te trekken want sommige mensen krijgen NOOIT een wristband in hun leven, letterlijk en figuurlijk), maar dat maakt ook niet uit. Wat wel uitmaakt is dat het nummer op een album staat – Stranger to Stranger – dat ik wel durf uit te roepen tot zijn beste sinds Graceland. Klassiek melodisch in stijl, maar met avontuurlijke arrangementen en best vaak grappige teksten.

Blij dat ie terug is? Hell yea! 
Essential listening? Ja.

Passenger – Somebody’s Love

Passenger is op zoek naar een nieuwe hit na het wereldsucces van Let Her Go. Niet dat vorige album Whispers een totale flop was, maar hij verkocht duidelijk minder goed dan All The Little Lights en het had ook geen iconische hit. Dat gaat onze Mike Rosenberg niet nog een keer gebeuren met zijn nieuwe album Young As The Morning, Old As The Sea (een titel die overigens ook gewoon in plat Nederlands kan worden uitgesproken) en dus zijn de ingrediënten van Let Her Go in de blender gegooid (meezingbaar, repetitief, romantisch en niet te ingewikkeld) en is Somebody’s Love het resultaat. En net zoals hij in zijn vorige wereldhit veel woorden nodig had om te zeggen dat je soms pas weet wat je mist als je het niet meer hebt, heeft hij hier veel woorden nodig om te zeggen dat er best nog wel eens een tijd kan komen dat je iemand nodig hebt in je leven, ook al zou je nu spreekwoordelijk in je eentje met je boot de zee opgaan. NIET LETTERLIJK NATUURLIJK. Het is een metafoor. Dat je dat na 10 keer luisteren wel gehoord hebt, is dan maar zo. Jij kan de radio in ieder geval nog uitzetten. Hij moet het nummer nog tig jaar live spelen. En Let Her Go ook.

Blij dat ie terug is? Meh.
Essential listening? Voor liefhebbers van tegeltjeswijsheden

 

Foto Red Hot Chili Peppers: Steve Keros (Warner Brothers Records)

Geef een reactie