Incognitief blikt vooruit op nieuwe albums die dit voorjaar verschijnen. Gewoon, omdat 2016 een deprimerend muziekjaar was – vooral vanwege het overlijden van diverse grote meesters. Maar vooral ook omdat er niet genoeg nieuwe muziek kan verschijnen om enthousiast van te raken.
Allereerst: er zit heel veel muziek in de koker voor het komend jaar. Zo zit je zelf misschien heel erg te wachten op de nieuwe Ed Sheeran (“ik kom naar huis jongens” – “oké en blijf daar dan meteen voor altijd”) of Amy MacDonald (ze leeft nog – en we kunnen spreken van een herkenbaar geluid). Oké vooruit, ik heb het nu geluisterd en ik kijk ook uit naar Amy MacDonald. Want sommige dingen moeten gewoon hetzelfde blijven en Amy MacDonald is er één van. Maar dit zijn de albums waar ik écht naar uitkijk.
Elbow – Little Fictions
Ik krijg een ontzettende Spinvis-anno-Justine-Keller-vibe van het artwork van de nieuwe Elbow plaat. De limited edition komt dan ook met een boekwerk vol Little Fictions en met vier grote posters van de kunstwerken van Robert Frank Hunter. De eerste twee kleine ficties zijn inmiddels vrijgegeven. Naast Magnificent (She Says) is ook All Disco te horen. Die laatste (hierboven gelinkt) wordt niet de grootste meezingers op Lowlands dit jaar – maar wel een mooi aanstekers-aan-moment op het hoofdpodium. Wie het met hoofdtelefoon op luistert, hoort allerlei mooie details verstopt onder de gitaar – stemmen, echo’s etc.
verschijnt 3 februari
Jens Lekman – Life Will See You Now
De Zweedse koning van de alternatieve crooners is terug van weggeweest, en wat was het een lange reis. Na het verschijnen van het ingetogene I Know What Love Isn’t – dat minder volle zalen trok dan Night Falls Over Kortedala – begon Jens te twijfelen over wat voor muziek hij moest maken, en of hij daar dan zelf wel de hoofdpersoon in moest zijn of niet. En of hij nou juist vrolijke of depressieve liedjes moest maken. Hij wist het niet meer en schreef uiteindelijk de creatieve frustratie van zich af door een jaar lang iedere week een liedje te maken, workshops te organiseren en bruiloften te spelen. Enfin, dat leverde voldoende inspiratie en bronmateriaal op voor een nieuw album, waarvan het overkoepelend thema is dat alle personages wachten op een nieuw begin in hun leven. Life Will See You Now dus. Maar de muziek is dansbaar en volgens sommige pers zelfs té vrolijk, zo hoorde Jens toen hij interviews begon te geven. Manisch, vrolijk, depressief en dansbaar? Dat kan alleen maar interessant worden.
verschijnt 17 februari
Moss – Strike
Ja! Moss! Ze zijn er weer! Clichématig als deze uitspraak ook mag zijn, maar ik voelde me toch ineens oud toen ik op Wikipedia las dat I Apologize (Dear Simon) uit 2009 stamt. En dat het bijna drie jaar is sinds We Both Know The Rest is Noise , was ik ook even vergeten. Op Strike moet de band volgens de persberichten frisser dan ooit klinken, opgenomen in de DEUS-studio. Wij kunnen afgaan op single My Decision en die gast in ieder geval lekker door. Denk aan The War On Drugs, maar dan minder nostalgische gitaren en hardere synths en effecten. Ik keur het goed, mensen. Ik keur het heel erg goed.
verschijnt 17 februari
Laura Marling – Semper Femina
Als ik een artiest moet aandragen die nog geen enkel slecht album heeft opgeleverd, dan noem ik graag Laura Marling. Hoewel ‘Short Movie’ iets minder indruk op me maakte dan ‘Once I Was An Eagle’ en haar andere platen, heb ik geen twijfel dat haar nieuwe plaat heel erg goed gaat zijn. Marling liet afgelopen jaar vooral van zich horen met een boeiende podcastserie over vrouwen in de muziekindustrie, maar met vrijgegeven nummers ‘Soothing’ en ‘Wild fire’ laat ze horen dat ze met haar fantastische gitaarvaardigheden en mooie stem een nieuwe weg inslaat. Spannende instrumentatie en dito spannende teksten. Een verkenning van ‘de vrouw’ vanuit het perspectief van een vrouw, moet het album gaan worden volgens de press release. Ik hoop gewoon op negen mooie nummers en de rest is bonus.
Verschijnt 10 maart
Spoon – Hot Thoughts
Jajajaja, Spoon leeft nog. Dat was wat mij betreft geen zekerheidje na het ongelooflijk fijne They Want My Soul. Hoe mooi eindigde New York Kiss met de woorden I Say Goodnight. Nou met Hot Thoughts zegt Spoon dus weer goedemorgen! Met een fris geluid, welteverstaan, want als je dan toch iets wil zeggen over They Want My Soul, dan toch dat het wellicht wel heel erg Spoon is. Op Hot Thoughts is een onmiskenbare Spoon-groove te horen, maar er gebeurt zo ontzettend veel meer. Het is Spoon (want ja: die zang, die gitaar), maar ook die belletjes, die nog avontuurlijkere synths, man man man. En het nummer eindigt zo abrupt dat we een mooie overgang naar WhisperI’lllistentohearit mogen verwachten (track 2 op het nieuwe album). Is het al maart?
verschijnt 17 maart
Sondre Lerche – Pleasure
Sondre was het Noorse popjongetje dat rijkgearrangeerde folkliedjes maakte. Maar Sondre zit in zijn surrealistische synthesizerfase, en de dertig gepasseerd, dus daar hoeven we niet meer op te rekenen. Na break-up plaat Please in 2014, dat overigens door verschillende media tot meesterwerk werd uitgeroepen, vond Sondre dat het allemaal wel wat vrolijker mocht: dus het nieuwe album heet Pleasure. Daarvan verscheen al eerder de social-media-stalker single I’m Always Watching You, maar nu is er Soft Feelings. Daarop haalt Sondre een aardig muzikaal grapje uit. Een week geleden begon ik op een feestje te vroeg te springen op Narcotic Liquido, of Liquido van Narcotic. In ieder geval… Ik wachtte zo erg op het refrein dat ik te vroeg inviel om dus abrupt weer te stoppen. Nou: op 2:03 lijkt het melodieuze refrein van Soft Feelings voor de tweede keer te beginnen. Maar nee, Sondre zingt toch nog een couplet en het refrein stopt dus meteen weer. Een muzikaal gebbetje dus. Verwacht dus maar een album vol met ongein, lompe overgangen en dansbare alternatieve pop.
verschijnt 14 april
Ook mooi: nog 5 albums
Uit ruimtegebrek hier nog vijf albums die het wachten waard zijn.
- Nouveau Vélo – Reflections (17 maart)
Puur op de catchiness van dit nieuwe nummer op Spotify en de degelijkheid van de debuutplaat: dit wordt best wel tof. Galmt en scheurt nog als het nodig is, maar is vooral heel lekker in het gehoor. Al verwacht ik nu niet meteen een album met radiohitjes, daarvoor is de band te eigenzinnig. - Ozark Henry – US (31 maart)
Kunnen we nog iets maken van de toekomst? Volgens Piet Goddaer wel. Eerste single A Dream That Never Stops is dan ook de hoopvolle single van het ‘humane’ album US dat eind maart verschijnt. - Ryan Adams – Prisoner (17 februari)
Na het complete 1989 album van Taylor Swift te hebben gecoverd, richt Adams zich weer op zijn eigen werk. Een liedje als Doomsday sluit echter qua sound naadloos aan bij dat Taylor Swift album dat hij maakte. En qua teksten ook: deze plaat maakte hij tijdens zijn scheiding. Gelukkig klinkt Do You Still Love Me iets rauwer. - Spinvis – Trein Vuur Dageraad (ergens in mei)
Spinvis heeft me nog niet teleurgesteld, dus ik kan me bijna niet voorstellen dat dit album tegen gaat vallen. Ook al heb ik nog geen noot gehoord. Kanniewachte! - Thomas Dybdahl – The Great Plains (17 februari)
De Noor heeft lang gewerkt en geschreven aan naar eigen zeggen twee platen en dit wordt de eerste, met onder andere een nummer geschreven met mijn favoriete band (Turin Brakes). Ja, dan hoef je mij niet meer te overtuigen. Nog geen werk online, maar dat kan niet lang meer duren.
1 reactie
[…] Op Spotify raak ik bekend met het nieuwe Elbow album (het heeft nog wat luisterbeurten nodig), het eerste nieuwe liedje van Fionn Regan in VEEL te lange tijd en deze single van Kevin Pearce. Meer nieuwe aankomende albums plug ik trouwens bij Incognitief. […]