De tweede helft van het jaar begon natuurlijk al in juli, maar toch voelt het alsof nu pas “deel 2” begint. Op mijn werk was het de afgelopen weken rustig, en ik werkte voor een aanzienlijk deel vanuit Leiden terwijl ik op de katten (en het huis) van een vriend paste. Daarvoor fietsten we door Nederland (en een stuk Duitsland) en hadden we ook even vrij van de dagelijkse realiteit. Het was een zomer van zoveel mogelijk veilig buiten zijn, bewegen en brood bakken.
Maar nu zijn we terug, thuis. En met een uitvaart, een crematie en een ziekenhuisslechtnieuwsgesprek in de achteruitkijkspiegel zet ik me schrap voor het najaar. Schrap, want we gaan kijken of we toch op kantoor kunnen gaan werken. Schrap, vanwege mogelijke nieuwe coronagolven. En schrap omdat we niet eens meer weten waar we naar uit kunnen kijken. Kunnen we in oktober naar een huisje in Drenthe? Kan ik nog kerst vieren met mijn familie zoals vorige jaren, of missen we dit keer een familielid? Gaat het enige concert waarvoor ik nog kaartjes heb dit jaar door? En durf ik daar wel heen, zelfs al is het in Doornroosje, op loopafstand?
En toch begint het allemaal weer, maar wat begint er eigenlijk? Het gevoel van een nieuw begin, een tweede helft, met aan de horizon de feestdagen en een winter om te delen met je dierbaren…
