Misschien vinden sommige mensen het heel makkelijk, contact houden met elkaar. Ergens is het ook heel makkelijk. In mijn twintiger jaren ging het nog wel: ik had een aardige groep met vrienden om mij heen en je deed samen dingen. Verjaardagen, concerten, culturele evenementen, borrels. Mijn sociale leven zat behoorlijk vol. Het zat zelfs zo vol, dat het eigenlijk niet zo door kon gaan. Gecombineerd met een fulltime baan was het eigenlijk allemaal niet vol te houden. En dus was het een tijd van grenzen stellen en beter op mezelf letten. Ik leerde waardevolle lessen die ik nu dagelijks toepas.
Mijn dertigste verjaardag was in veel opzichten een hoogtepunt. Nog één keer vierde ik een groot feest en bijna iedereen was er. Vrienden uit binnen- en buitenland kwamen. Mijn favoriete band had twee liedjes voor me opgenomen. Er moesten vrienden in het appartement van mijn bovenbuurvrouw slapen omdat er bij mij niet genoeg plek was. Het was voor mij een goed feestje. Ik had het nodig, na alle moeilijke lessen uit 2015, werd 2016 een onvergetelijk jaar. En zoals ik toen al schreef: het wordt nooit meer zoals het toen was.
Ik heb gelijk gekregen. Niet dat alles slechter werd hoor. De jaren erna waren in veel opzichten ook fantastisch. Ik ging door met beter voor mezelf zorgen en gericht werken aan de dingen waar ik aan wilde werken. Ik kwam mijn vriendin tegen, ik kreeg een nieuwe baan – en toen een nog leukere nieuwe baan. Ik stopte min of meer met bloggen (de enige blogsite waar ik nog een beetje mijn best voor deed ging ter ziele en mijn eigen nieuwe projecten zijn allemaal behoorlijk van het niveau ‘hobby’). Ik ging voor het eerst naar Amerika voor de bruiloft van een vriend. En überhaupt: allemaal bruiloften. En er werden kinderen geboren bij allemaal vrienden.
Het ging niet allemaal niet altijd vanzelf, maar het ging wel. En toen kwam de pandemie, terwijl ik net een beetje een draai aan het vinden was bij mijn nieuwe baan. In heel veel opzichten was en is Corona een pauze- en resetknop. Dankzij Corona sprak ik sommige mensen ineens veel minder. Andere vaker. Maar sommige mensen veel minder. Fysieke afstand die door het internet was gereduceerd tot ‘virtueel om de hoek’, voelde ineens weer als echte afstand. Dankzij Corona duurde het zeker een jaar langer voor ik me echt op mijn plek voelde bij mijn werk. En tegelijkertijd was het een kans om mijn werk meer op mijn manier aan te pakken: meer vanuit huis, minder druk van externe factoren. Het is allemaal niet zwart-wit, of allemaal positief of negatief. Ik begon ook met Spaans leren. Ik deed mee aan online pubquizzen met vrienden. Maar tegelijkertijd zaten we wel veel thuis ja.
Uiteindelijk zou het tot net na Down The Rabbithole 2022 duren voor ik zelf corona zou oplopen (tegelijk met mijn vriendin). En dat dat dan net ten koste ging van meerdere feestjes, zomerborrels en sociale activiteiten was een van de grootste teleurstellingen van het jaar. En dat onze katten onze fietsvakantie in de soep lieten lopen, was jammer. Al was het fijn dat we daarna toch nog lekker naar Antwerpen konden. En toen werd het herfst.
En met de herfst kwam de nostalgie, melancholie en de neiging om terug te blikken op de afgelopen tijd. En in de donkere, grijze winter blijven die gevoelens komen.
De conclusie is: ik vind alles nog maar raar na corona. Niet alles komt door corona: sommige vrienden hebben nu andere levens en prioriteiten (kinderen, verhuisd, drukke banen). Soms weet ik zelf niet meer of ik nog wel leuk vind wat ik vroeger leuk vond. Maar ik durf wel te stellen dat ik niet meer zo goed ben in contact onderhouden als vroeger.
Mijn sociale spier moet weer getraind worden. Deze week had ik drie borrels in nog geen 32 uur. Dat was misschien ook weer wat veel van het goede. Maar nu 2023 goed maak ik ook hier weer eens contact. Hallo! Lang niet gesproken… Hoe is het met je?